Corvaglia, AlessandroAlbum

Er is in Italië een groep muzikanten die samen de eer en rijke historie van de Italiaanse symfonische rock hooghoudt. Ze werken samen in verschillende formaties, hebben een mentorfunctie voor nieuwe formaties en helpen elkaar met soloalbums. Denk aan namen als Fabio Zuffanti, Matteo Nahum, Maurizio Di Tollo en ook Alessandro Corvaglia hoort in dit rijtje thuis. Deze laatste is bekend van La Maschera Di Cera, Hostsonaten, Delirium en de Marillion coverband Mr. Punch.

Alessandro Corvaglia beschikt niet alleen over een geweldige strot, fel met een mooi rauw randje, maar is ook een geweldige toetsenist. Dit bewees hij bijvoorbeeld op het indrukwekkende Hostsonaten album “Winterthrough”. Voor dit soloalbum nam hij rustig de tijd. Tussen de bedrijven door werkte hij vijftien jaar aan dit materiaal. Voor de opnames riep hij de hulp in van een bak geweldige muzikanten. Zo draven bijna alle leden van Il Giardino Onirico op, Martin Grice (Delirium), Andrea Orlando (Finisterre, Hostsonaten en La Coscienza Di Zeno) en Matteo Nahum (o.a. Hostsonaten). Het meest trots is hij op de deelname van levende legende Gordon Giltrap die zijn indrukwekkende gitaarkunsten laat horen in A Deed Within A Dream en 12 Towers.

Op “Out Of The Gate” schotelt Alessandro Corvaglia ons tien symfonische pareltjes voor die bijna een soort samenvatting geven van waar de Italiaanse symfo voor staat. Denk aan theatrale zang, frivole tempowisselingen, sterke gitaarsolo’s en vooral heel veel vintage toetsen. Het is niet vreemd dat ik veel La Maschera Di Cera echo’s hoor en dat ik regelmatig moet denken aan PFM.

Where Have I Been is een voorbeeld voor een vrij korte en puntige song waar alles inzit. Het begin is warm en rustig met akoestische gitaar, dwarsfluit en zang. Het tweede deel is weggelegd voor de toetsen. De zang wordt ondersteunt door typisch neo-prog toetsen en uiteraard Mellotron samples.

Promised Land is een typische neo-prog opener. De toetsen zijn hier frivool en rijk toebedeeld. De zanglijnen zijn pakkend en zijn intense, op Fish lijkende stemgeluid past perfect in het geheel. Het zalige basspel en het rauwe saxofoongeluid geven het nummer diepgang. Preaching On Line ontvouwt zich als een uptempo rocker, met sterke overgangen, bijtende zang, een ingetogen middenstuk en een sterke gitaarsolo (met lekker veel Mellotron) op het einde. White Ghosts is geweldig door het dominante toetsenspel en een heerlijk stevige gitaarsolo. Let hier ook op de tandem van drums en basgitaar die hier een rotsvast fundament legt. …And The Lady Came In is dan juist weer een kort instrumentaal pareltje met wat Canterbury invloeden.

Zo drukt elke song wel zijn eigen stempel en lukt het Alessandro Corvaglia om nergens in herhaling te vallen en een sterk coherent album af te leveren. Liefhebbers van alle genoemde bands, van Italiaanse symfo in het algemeen en van neo-prog zullen zonder twijfel heel wat uurtjes genieten van dit album.