Alquin

Marks

Info
Uitgekomen in: 2009 (oorspronkelijk verschenen in 1972)
Land van herkomst: Nederland
Label: Esoteric Recordings
Website: http://www.alquin.org/
MySpace: http://www.myspace.com/alquinband
Tracklist
Oriental Journey (4:22)
The Last You Could Do Is Send Me Some Flowers (2:25)
Soft Royce (6:57)
Mr. Barnum Jr's Magnificent & Fabulous City (5:36)
I Wish I Could (11:49)
You Always Can Change (3:04)
Marc's Occasional Showers (3:21)
Catharine's Wig (2:31)
bonus track:
Hard Royce (2:40)
Ferdinand Bakker: gitaar, toetsen, viool en zang
Dick Franssen: toetsen
Hein Mars: bas en zang
Ronald Ottenhoff: saxofoon en fluit
Job Tarenskeen: zang, percussie en saxofoon
Paul Weststrate: drums en zang
Sailors & Sinners (2009)
Blue Planet (2005)
The Ultimate Collection (2005)
One More Night [live] (2003)
On Tour [live] (1976)
Best Kept Secret (1976)
Nobody Can Wait Forever (1975)
The Mountain Queen (1973 /2009)
Marks (1972/2009)

Laten we het vermaarde debuut van de Delftse formatie Alquin eens gelijk de aardappelenstempels op de voorzijde stuk voor stuk afpellen en de waarde ervan bepalen.

Oriental Journey

De plaat begint eigenlijk opmerkelijk rustig met aangenaam fluitwerk van Ottenhof, afgewisseld met eveneens prachtig toetsenwerk van Franssen. Als de versnelling erin komt, dreigt de muziek wat flauw te worden, wat direct gered wordt door een fanfare (!) die even later lijkt binnen te lopen, waarna de muziek haast Western-achtig wordt. Aan het einde van het niemendalletje valt verder het saxofoonwerk op.

The Least You Can Do Is Send Me Some Flowers

Dit nummer bevat zowaar een aanstekelijk thema en de muziek van Alquin krijgt wat meer houvast. Je hebt in eerste instantie niet eens door dat er een nieuw nummer is begonnen, zo naadloos loopt Oriental Journey over in dit nummer. Opnieuw valt het prachtige saxofoongeluid van Ottenhof positief op.

Soft Royce

Voor je het weet zit je alweer in de softe tonen van Soft Royce, een zwoele en aangename compositie met een mooie opbouw. De gitaarsolo van Bakker is om door een ringetje te halen! Leuk en vrolijk klinkt ook dat percussiegedeelte halverwege. Alquin schakelt op deze plaat met schaamteloos gemak over van jazz naar rock naar salsa en weer terug. Helaas is de zang van Tareskeen niet geweldig, maar gelukkig zingt hij slechts zeer kort, waarna de muziek middels een solo van Franssen een haast Camel-achtig sfeertje krijgt. Ottenhof geeft maar weer een saxofoonsolo, en hoewel ik eigenlijk niet zo dol ben op dit instrument, is dit werkelijk één van mooiste solo’s die ik op dit instrument ooit heb gehoord.

Mr. Barnum’s Junior’s Magnificent And Fabulous City

Deze live-opname – opgenomen in het Circustheater in Scheveningen – stond wel op de oorspronkelijke lp, maar niet op de in het verleden uitgekomen 2-in-1 uitgave, waarop “Marks” werd gecombineerd met “The Mountain Queen”. Dit nummer was weggelaten, maar is weer toegevoegd, en terecht. Je hoort op de compositie voornamelijk geïmproviseerd fluitspel, plus wat naargeestige geluiden en gekreun. Het is wat avant-gardistisch, zeker voor Alquin-begrippen, maar uiteindelijk komt de verlossing met wat aangenaam vioolspel van Bakker (ik wist niet dat hij dat ook kan), onder een vrolijk klinkend ritme.

Deze vier voornamelijk jazz-georienteerde, hoofdzakelijk instrumentale stukken hebben ervoor gezorgd dat de vroegere kant 1 van Alquins “Marks” bekend is geworden als ‘zoekende’ en ‘experimenteel’ of zelfs ‘nog niet zo goed’. Ik vind dat eerherstel op zijn plaats is. Toegegeven, de muziek is ongrijpbaar en weinig gestructureerd, zo lijkt, maar het klinkt allemaal zo mooi. Laat je vooral niet afschrikken.

I Wish I Could

Het vroegere Kant 2 opende met de prijspakker van de plaat, het ruim 11 minuten durende I Wish I Could, waar Alquin ineens klinkt als een Hollandse versie van Pink Floyd. Het staat terecht bekend als een vroege klassieker, en het nummer kennen hoort bij je opvoeding als progrocker, zéker als je tevens een interesse aan de dag legt voor Neerlands prog. Het langzame intro is al prachtig, met de heerlijke gitaarklanken van Bakker, maar het nummer begint eigenlijk pas rond de 4 minuten, met de overbekende gitaarakkoorden. De zang van Tareskeen is zowaar prachtig. Ik moet altijd een beetje aan Caravan denken ook, als ik dit liedje hoor. En aan Camel, opnieuw, maar dat kan ook liggen aan het fluitspel van Ottenhof, dat als interlude rond de 6 minuten het nummer diepte geeft. Na wat handgeklap vormt het materiaal zich naar een tweede thema en zangmelodie, en hoor ik de andere Alquin-leden zingen. Geen idee wie welk gedeelte zingt, maar dat doet er ook niet toe. Het meesterwerk wringt zich dwingend naar een prachtige Hammond/saxofoonfinale, hoewel ook het prachtige akoestische gitaarwerk niet onvermeld mag blijven. Om nog maar te zwijgen van de Minimoogsolo van Fransen waarmee het nummer eindigt.

You Always Can Change

Na zoveel prachtig geweld klinkt dit nummer gewoon lief. Het was de single van de plaat, maar flopte helaas genadeloos.

Marc’s Occasional Showers

Beginnend als een heerlijk instrumentaal deuntje, vervalt het nummer daarna in een wat jammerlijk nachtclubachtig sfeertje.

Catherine’s Wig

Nog zo’n grappig instrumentaaltje, dat de plaat afsluit. Het nummer heeft een beetje een country ’n westernsfeertje, je hoort nog nét geen honkytonk-piano.

Hard Royce

Oorspronkelijk de b-kant van You Always Can Change, en terecht als bonustrack aan de plaat toegevoegd. Gezien de titel en de duur van het nummer eigenlijk raar dat het niet oorspronkelijk op Kant 1 van “Marks” stond.

Al met al een waanzinnig sterk debuut van een eigenzinnige, eigenwijze Delftse band. Als Alquin hier was gestopt, was “Marks” in de boeken gegaan als een obscure klassieker. Het probleem van deze geweldige plaat is alleen: de drie daarop volgende platen waren alle drie nog sterker. Zij het anders.

“Marks” verdient het aardappelstempel ‘Goedgekeurd’.

Markwin Meeuws

CD:
Koop bij bol.com

LP:
Koop bij bol.com

Send this to a friend