AnyoneAlbum

Met een nieuw dubbelalbum neemt oprichter Riz Story opnieuw alle instrumentatie ter hand. Met veel vertoon van virtuositeit produceert, mixt en mastert hij ook dit album weer dat als titel “In Humanity” heeft meegekregen. Het geheel is bedoeld als soundtrack voor zijn speelfilm en roman met dezelfde titel. Het verhaal speelt zich af in de toekomst wanneer de mensheid de aarde onbewoonbaar heeft gemaakt en zich in de kosmos waagt om een planeet te vinden die nog mooier is dan onze Aarde. Het zal u niet verbazen dat de mens nog steeds hardleers is, want onmiddellijk beginnen zij deze ook weer te vernietigen. Enige toevallige overeenkomsten met de bestorming en plundering begin dit jaar in het Capitool van Washington, waar de dystopische albumhoes naar verwijst, laat ik aan de fantasie van de luisteraar over.

Ik kan er een heel lang verhaal over houden, maar ga het toch korter en bondiger houden dan de ruim 100 minuten durende muziek die op “In Humanity” staat. Anyone maakt namelijk zijn muziek ingewikkelder dan het is. Met massa’s gecompliceerde maatsoorten en ingewikkelde arrangementen overtreft hij stijlgenoot van King Crimson, Jakko M.Jakszyk, terwijl zijn zang ook wat weg heeft van Adrian Belew. Deels helder en hemels, anderzijds agressief en recht in je gezicht. Met Jon Davison (Yes, Glass Hammer) als gastzanger op Misanthropist krijg je qua zang nog een beetje het Yes-effect mee . Voor de rest is dit nummer een wereldvreemd opgezet stuk.

In de basis zijn het voor mij rocknummers getrokken in een bouillon van crossover progrock en overgoten met een sausje van art rock. Af en toe komt als progressief element een riff, lick of zangfrase in verschillende nummers terug. Het klinkt goed, is uitstekend geproduceerd en knap gecomponeerd. ‘s Mans kunsten op allerlei instrumenten die in een meerkoppige rock band horen staan buiten kijf. Alleen raakt het mij niet altijd. En daar zit de crux van het verhaal.

Wellicht zal een andere muziekliefhebber wel iets van zijn gading in vinden, wanneer die een ratjetoe aan stijlen tot zich wil nemen zoals hemelse zang in Apocalypse , free jazz in The Pale Blue Dot. Led Zeppelins’ hardrock in Don’t Swallow Tomorrow, breekbaar Radiohead geneuzel in Whole World’s on Fire, kwijl muziek in On the ending earth… Etcetera. Ik stop de twee cd’s terug in het doosje en luister het wellicht nog een keer terug op een ander planeet mocht de onze vergaan zijn.