Armed CloudConcert

De releaseparty voor het nieuwste werk van de progressieve symfonische metal formatie Armed Cloud uit Nijmegen werd door omstandigheden meermaals verzet…

Maar op 5 maart 2022 kan de avond dan toch plaatsvinden. Even voor het concert spreek ik met zanger Daan Dekker en vraag hem wat precies de missie is voor dit optreden. Het antwoord is duidelijk. Dit album, “Torque”, dat een jaar geleden uitkwam op cd en vinyl, mag gevierd worden. Daarnaast is er dat nieuwe geluidssysteem op het podium waardoor alle bandleden elkaar uitstekend kunnen horen. Gitarist Kay Bouten laat enthousiast zien hoe hij vanaf zijn telefoon zijn eigen podiumgeluid kan samenstellen. Het klinkt allemaal erg veelbelovend.

De eerste groep die naar de verwachtingen mag opleven is echter Meadows, de band rondom gitarist Daniel van der Wijde. Hij genoot al bekendheid vanwege zijn werk voor de neo-prog formatie Silhouette, maar kreeg ook voor het Meadows debuut, “Modern Emotions”, een goede recensie van collega Mario van Os. Op het podium vinden we dan ook niet geheel toevallig bassist Jurjen Bergsma en drummer Rob van Nieuwenhuijzen van Silhouette, die het gestalte vormen van de ritmische sectie. De muziek van Meadows laat zich vergelijken met een progressieve metal groep als Haken. De band is melodieus, veelal technisch en kan zowel stevig als poppy uit de hoek komen. De zang heeft veelal een dromerige klankkwaliteit. De muziek van “Modern Emotions” wordt schijnbaar zonder veel moeite erg gedetailleerd gereproduceerd op het podium, maar eigenlijk blijft het daar ook bij. Door amper tekenen te geven van de intentie een publiek te willen betrekken bij de muziek laat de band zich dan makkelijk naar de achtergrond verwijzen. Uitzonderingen hierop zijn de momenten waarop de band instrumentaal op volle toeren draait, zoals bij de opener Dance With The Corpse Bride en het energieke Rebecca. Na dit laatstgenoemde gitaarspektakel ziet men dan gitarist Van der Wijde een tiental seconden met zijn handen wapperen, hetgeen zeer begrijpelijk is. De band heeft ook fraaie metal ballads met een alternatief en dromerig randje zoals Nostalgia en The Greater Good, maar het blijft allemaal een beetje hangen op het podium. Meadows is een band die duidelijk niet verlegen is om muzikaal talent, een live-opname van dit concert had waarschijnlijk niet eens ondergedaan voor het plaatwerk. Meadows is echter wel verlegen om een missie. Een verhaal. Mocht de band zich op dit vlak weten te revancheren, dan sluit ik niet uit dat internationale interesse voor de band in het verschiet ligt.

Na het ombouwen mag Armed Cloud dan eindelijk dat derde album ,“Torque”, vieren en dat hebben we geweten. Zanger Daan Dekker is vanavond een theaterman, een operazanger, een rocker en een sportman. Bij het betreden van de podium weet de band de toon direct te zetten, dit gaat een feest worden voor het publiek én de band. De opstelling met de verhoogde drums links achter en de toetsen rechts achterin geven de band alle ruimte voor visueel spektakel, het logo van de band op de drumvellen en op de mic-stand, de sterke lichtshow, veelal in de kleuren van de paarse langspeler. Ik volg deze band al jaren en zat zelf met zanger Daan Dekker in de band Mother Bass, maar toch weet Armed Cloud me hier te verrassen. Is het dat geluidssysteem? Is het misschien toch ook de verdienste van gitarist Kay Bouten die de band kwam versterken een jaar voor dit nieuwste album werd opgenomen? Wat vast te stellen valt is dat het nieuwe liedmateriaal uitermate geschikt is voor het podium. Sterke refreinen, duidelijke vondsten, strakke overgangen en een verrassend speelse vibe zorgen ervoor dat erg veel van dit luide spektakel goed uit de verf komt. De luisteraar kan dan goed meegevoerd worden door de muziek en hoeft niet in zijn eigen hoofd te gissen naar waar hij nu eigenlijk precies naar luistert. De band evolueerde van de symfonische thrashmetal van het debuut richting een luchtigere symfonische metal sound en daarmee weet de band zich op het podium nu te onderscheiden. De composities doen me dan wel eens denken aan het hedendaagse Within Temptation; concreet en catchy, maar ook episch en meeslepend. Tijdens de solo’s van gitaar en toetsen is dan toch duidelijk dat de band wel degelijk tot het progressieve genre behoort. Toetsenist Remco van der Veen oogt bijzonder in zijn nopjes vanavond en zijn nieuwe arsenaal aan elektronische geluiden liggen goed in de mix. Soms klinken zijn synths een beetje als geluiden die je in oude games hoort. Bassist Boris Suvee weet momenten op de voorgrond te pakken in liedjes als The Crack en Wound In My Heart.

De band opent zijn concert energiek met twee favorieten, Morning Star van het debuut en The Crack, een single van het tweede album. Deze nummers sluiten sferisch goed aan bij de geupdate sound van de groep. Zanger Daan Dekker maakt indruk met grote uithalen, zijn beweeglijkheid en zijn mimiek. De kern van de set bestaat dan uit een bijna chronologische speellijst van het nieuwe album en daarbij lijkt na elk nummer het volume van het applaus toe te nemen. De vaste volgers van de band hebben het nieuwe materiaal duidelijk al omarmd. Richting het einde verrast Armed Cloud met een cover van het dancenummer Mr. Vain van Culture Beat. Daarna volgen nog de heavy nummers Jalousy With A Halo (met dat heerlijke paniekerige refrein!) en Tyrant’s Destiny van eerdere werken. Bij dit laatste neemt zanger Daan Dekker de Russische president Putin op de korrel. Waarschijnlijk rekent hij zich rijk met air support van deze overdonderende wapenwolk. Aan deze twee laatste nummers merk je dan wel meteen dat ze vanwege het drukke riffwerk eigenlijk lastiger zijn om live duidelijk over te brengen. Dat zal in dit stadium het optreden niet meer hinderen, onder luid applaus kan de band het podium tevreden verlaten.

Armed Cloud heeft in de luwte van het virus zich verder weten te ontwikkelen en komt deze avond met een show die qua niveau niet onderdoet voor bijvoorbeeld Knight Area. Progressieve rockbands componeren veelal met het maken van ‘hét grote album’ in hun gedachten, Armed Cloud lijkt te hebben nagedacht over hoe ze zoveel mogelijk over kunnen laten komen op het podium. Daarvoor hulde. Ik merk zelfs dat ik door dit optreden het nieuwe album beter ben gaan begrijpen.

Als laatste groep maakt dan het sympathieke Blossom Cult zijn entree. Meteen al valt op dat deze Duitse band gewend is er een feestje van te maken. Met twee frontmannen die gitaar spelen, grunten én zingen en een drietal erg jong ogende muzikanten – bijna een soort minions – als omlijsting heeft de band een bijzondere bezetting. De band verbaast dan ook met een mix van symfonische pop en metal die eigenlijk ook nog wel als kroegmuziek kan dienen waarbij je lekker mee kan lallen. Zanger/gitarist János Romualdo Krusenbaum laat af en toe de hals van zijn gitaar los om met gepassioneerde gebaren rondom de hartstreek zijn performance kracht bij te zetten. En hoewel het soms bijna als een Disney-liedje begint te klinken, oogt het toch ook weer zodanig sympathiek en oprecht dat het niet ‘fout’ te noemen is. De band weet het gevoelige en het zware dan verrassend af te wisselen en kan en passant nog wat mooie symfonische hoogtepunten te bereiken. Het toetsenwerk is dan ook zeker niet kinderachtig. Vanaf het podium legt Krusenbaum uit dat hun band wellicht vervloekt is vanwege de vele personeelswisselingen en de lockdowns sinds zijn conceptie. Vanavond werkt ook de techniek hier en daar tegen en zo krijgt het publiek een inkijkje in hoe hier en daar een tapeje plakken en een stuk drumstel terugplaatsen ook hoort bij het muzikantenbestaan. Als tegenwicht heeft Krursenbaum dan gitarist Max Kruger die met één voet op de monitor erbij staat alsof hij al jaren in je lokale kroeg speelt. Zijn grunts, solo’s en achtergrondzang zorgen voor een interessante dynamiek op het podium. Richting het einde lijkt Blossom Cult dan zijn beste kruit reeds te hebben verschoten, maar ik moet toegeven dat ik toch erg van deze vreemde Duitse groep genoten heb.