AsiaAlbum

Wanneer je je een beetje verdiept in de geschiedenis van Asia zijn de vele bandwisselingen het meest opvallend. Er heeft binnen de gelederen van deze band zoveel plaatsgevonden dat er een langlopende soapserie over geschreven kan worden. Vanaf 2008 was de band weer terug in de originele bezetting. Inmiddels is gitarist Steve Howe weer uit de band gestapt omdat hij meer tijd wilde besteden aan zijn band Yes.

De overige bandleden hadden een lijstje met potentiele vervangers, maar dat liep niet helemaal soepel. Een van de gitaristen die ‘nee’ moest verkopen kwam met een mogelijke kandidaat op de proppen. Ene Sam Coulson zou perfect zijn. Deze jonge man (1987) plaatst vanaf 2007 filmpjes van zichzelf op You Tube waarin hij zijn uitstekende gitaarkwaliteiten tentoon stelde. Hij werd opgemerkt door de legendarische Amerikaanse gitarist Paul Gibert die zijn carrière een boost wist te geven. Hij kwam op auditie en werd door Asia ingelijfd. Op foto’s ziet het wel wat vreemd uit, de overige bandleden hadden met gemak zijn opa kunnen zijn.

Het album had lange tijd “Valkyrie” als werktitel, maar dit werd last minute veranderd in het veel minder prettig in het gehoor liggende “Gravitas”. Kenners van Asia weten wat hen te wachten staat. Zeer toegankelijke uptempo AOR met prograndjes. Pakkende melodieën en refreinen die je na één keer beluisteren luidkeels mee kunt en wilt zingen. En ook op dit nieuwe album is dat niet anders. Alles voelt zo vertrouwd als je favoriete spijkerbroek.

Openingsnummer Valkyrie zet meteen heerlijk de toon. Een geweldig nummer, compact, pakkend en met een zalig refrein en mooi cellospel. De eerste kennismaking met Sam Coulson is prima. Hij geeft zijn melodische solo’s een lekker stevig randje dat het geheel wat meer pit bezorgt. In de jaren ’80 had dit met gemak een hit kunnen worden. Het titelnummer is met zijn dikke zeven minuten wat meer uitgerekt, met ruimte voor sfeervol toetsenspel. Het refrein is hier een stuk minder, maar de scheurende toetsen zijn dan weer wel erg prettig. The Closer I Get To You is de verplichtte ballad waarin de gedubbelde stem van John Wetton mooi uit komt.

Daarna wordt het nogal wisselvallig. Nyctophobia is zo vreselijk voorspelbaar, de manier van pianospelen kennen we al van alle soloalbums van Wetton en van alle Icon albums. De gitaarsolo van Sam Coulson maakt gelukkig een heleboel goed. Russian Dolls komt maar niet uit de verf en I Would Die Fot You is tekstueel zo cliché als maar kan en weet muzikaal totaal niet te overtuigen. Het afsluitende Till We Meet Again is dan weer een stuk beter, maar haalt het niveau van de eerste drie songs nergens.

Ik vermoed dat “Gravitas” niet de boeken in zal gaan als Asia’s beste schijf. Het is zeker vermakelijk en qua productie is er ook helemaal niets te klagen. De toevoeging van Sam Coulson doet de muziek eveneens veel goed. Toch is de kwaliteit van de nummers te wisselvallig en vaak te clichématig om volledig te overtuigen.

Maarten Goossensen

CD:

2CD:

LP: