Aziola Cry

The Ironic Divide

Info
Uitgekomen in: 2021
Land van herkomst: Verenigde Staten
Label: Sensory Records
Weblink: https://www.lasercd.com/
Website: https://www.aziolacry.com/
Tracklist
And Cowards (9:36)
Hollow Reflections (6:38)
The Ironic Divide (21:05) :
- i. Premonitions
- ii. A Torment of Reason
- iii. Distort Persona
- iv. One Final Collapse
Scars Now Rest Where Once Bore Wings (12:28)
Jason Blake: Warr Guitar (basgitaar)
Mike Milaniak: gitaar
Tommy Murray: drums
The Ironic Divide (2021)
Ghost Conversations (2007)
Ellipsis (2005)

Aziola Cry is een instrumentaal trio uit Chicago, Illinois dat na een periode van veertien jaar zijn derde album uitbrengt. Hun eerste twee albums – respectievelijk uit 2005 en 2007 – wisten mijn ex-collega Frans Schmidt sterk te overtuigen. Frans omschreef hun muziek als een “hoogtechnische, bijna mathematische vorm van progressieve rock met een metalen randje”.

Veertien jaar later – en wederom een andere drummer/percussionist verder – voldoet dit trio nog steeds aan deze beschrijving. Ook de referenties aan Tool, King Crimson, Gordian Knot en Cynic zijn wederom onmiskenbaar aanwezig. Een emotioneel geladen muziekstuk – opgedeeld in vier nummers (waarvan het langste nummer wederom verdeeld is in vier stukken) – dat voornamelijk wordt gedreven door ‘noise-driven’ gitaarwerk, exotische, continue wisselende maatsoorten, polyritmische en dissonante gitaarstructuren en dito percussie en zware drumritmes.

Volgens de persinfo is dit instrumentale werk wederom een conceptalbum. Volgens Aziola Cry zijn er twee soorten mensen, namelijk goede mensen die goed zijn voor anderen en een positieve bijdrage leveren aan de gemeenschap. Daarnaast zijn er slechte mensen, die anderen pijn en verdriet doen zonder rationele redenen. Deze laatste soort zijn lafaards. Leuk natuurlijk om een dergelijk verhaal te bedenken bij je muziek en dat doet het ook goed voor de animaties in de video’s, maar het komt bij mij toch over als een beetje verzonnen. Overigens komt de heftigheid, emotie en stemmingswisselingen in de muziek wel goed overeen met een dergelijk verhaal.




Het meest kenmerkende aan de muziek van Aziola Cry is de ‘Warr Guitar’ bespeeld door Jason Blake. Volgens Wikipedia is dit een in Amerika gemaakte ‘touch’ -gitaar, een type instrument dat zowel bas- als melodische snaren combineert op een enkele toets. Het is gerelateerd aan de Chapman Stick, een ander tweehandig tikinstrument. De Warr-gitaar is ontworpen voor tikken met twee handen of tokkelen. Trey Gunn bekend van onder andere King Crimson is wellicht de best bekende Warr gitaarspeler, waardoor de referentie naar deze band ook direct opvalt.

Het ‘slechts’ 6:38 minuten durende nummer Hollow Reflections wordt sterk gedomineerd door het met twee handen tappen op de Warr-gitaar. Zowel in het rustige melodieuze eerste deel als in het stevigere tweede deel is het vooral Jason Blake die indruk maakt, maar vlak het ondersteunende gitaarspel van Mike Milaniak en sterke drumwerk van Tommy Murray hierbij niet uit.




Het titelnummer en tevens langste nummer van het album is een 21-minuten durende jamsessie waarbij de muzikanten elkaar opzwepen, maar ook afzonderlijk excelleren. De Chapmann-stick achtige Warr-gitaar laat weer goed van zich horen en in de tweestrijd met drummer Tommy Murray horen we technische perfectie, met meerdere tempowisselingen en maatsoorten. Hier mag ook de referentie naar Dream Theater – in hun vele instrumentale intermezzo’s – genoemd worden. Denk aan John Myung, die met zijn basgitaar en Chapman stick het duel aangaat met Mike Portnoy. In het derde deel, Distort Persona, mag Mike Milaniak zich helemaal uitleven op zijn elektrische ‘distored’ gitaar. Een heerlijke gitaarsolo die nog meerdere keren opnieuw wordt aangezet en uitgebouwd.




Het album sluit tenslotte af met het twaalf minuten durende Scars Now Rest Where Once Bore Wings. Het nummer start op een rustige, intrigerende en zelfs onheilspellende wijze om na één minuut te vervallen in een steviger ritme met opbouwende, hakkende en pompende passages. Invloeden uit de 60’er jaren hardrock – denk aan Black Sabbath en Led Zeppelin – zijn hier hoorbaar. Het nummer wordt echter wel in stijl van het gehele album versterkt door ‘noise-driven’ gitaarwerk, polyritmische maatsoorten en continue structuurwisselingen.




Geen idee waarom het veertien jaar heeft moeten duren voordat Aziola Cry met dit derde album op de proppen komt. Wellicht komt het doordat het trio perfectionisten zijn en hun technisch hoogstaande virtuositeit nou eenmaal tijd nodig heeft. Misschien heeft men meer tijd aan andere neven- en soloprojecten besteed of hebben ze gewoon even wat anders gedaan. Gelukkig is er weer een nieuw album dat zeker voor instrumentale post-metal fans met een goed gevoel voor polyritmische maatsoorten en dissonante gitaarstructuren een aanrader is. Liefhebbers van de Warr-gitaar of Chapman Stick moeten dit album ook zeker even checken.

Send this to a friend