Lanzetti, BernardoAlbum

Bernardo Lanzetti (van 1948) is sinds 1971 actief in de (vooral Italiaanse) muziekscene. De zanger heeft een uit duizenden herkenbaar stemgeluid. Met dat ‘keeltje’ heeft hij in vijftig jaar een enorme staat van dienst opgebouwd in tal van Italiaanse progressieve rockbands, waaronder PFM en Mangala Vallis. Ondanks zijn volle agenda en inmiddels respectabele leeftijd zag hij kans om voor het eerst in lange tijd een nieuw soloalbum op te nemen. “Horizontal Rain” heet het schijfje, waarvan hij de nummers de afgelopen vijf jaar grotendeels zelf componeerde.

In de negen nummers op dit album laat Lanzetti zich vocaal volledig gaan. Het zangplezier staat daarbij voorop, in zijn eigen vertrouwde theatrale stijl. Maar hij durfde het ook aan om buiten zijn (ruime) comfortzone te treden. Er passeert dan ook een mix aan stijlen die variëren van (uiteraard) symfonische en artrock tot moderne opera en klassiek.

Een lange staat van dienst betekent een groot netwerk. Lanzetti belde een paar bevriende muzikanten om mee te werken aan zijn album. Zo horen we naast bekende en minder bekende Italiaanse muzikanten Tony Levin, Derek Sherinian, Tony Franklin, David Cross en David Jackson voorbijkomen. Mannen met status die hun hand niet omdraaien om belangeloos een deuntje of riedeltje mee te spelen. Maar de hoofdrol is voor Lanzetti zelf, die laat horen nog steeds over elastische stembanden en een flink bereik te beschikken. Ik laat enkele opvallende nummers de revue passeren.

Te beginnen met opener Walk Away, wat het hart van onze lezers gelijk sneller zal doen slaan. Een kleine zes minuten stevige symfonische rock waarop in het tweede deel Derek Sherinian en David Cross (King Crimson) hun stempel drukken met een duel op toetsen en viool. Op het aansluitende Heck Jack springt Lanzetti van de spreekwoordelijke hak op de tak. Een sectie koperblazers, een strak en aanstekelijk ritme en achtergrondkoortje maken het tot een boeiende en swingende rocker.

Time Is King is toegankelijk en schurkt tegen Cock Robin-achtige popmuziek aan. Het tekent de veelzijdigheid van Lanzetti als zanger. Dat de kleine Italiaan maling heeft aan hokjes bewijst Genial! met een mix van elektronica, blues, funk en zelfs oriëntaalse muziek. Hij heeft zijn zang er perfect op aangepast, geniaal nummer maar helaas te kort, maar toch mijn favoriet op het album.

Met Conventional start een andere fase van het album. In dit akoestische nummer begint Lanzetti als soort van crooner om licht klassiek als tenor te eindigen. En ook dat gaat hem goed af. Ero Un Num Ero is het enige nummer waar in het Italiaans gezongen wordt. Mede daardoor en het licht experimentele karakter is het minder toegankelijk, maar tegelijk gedurfd. Titelnummer Horizontal Rain trekt de gedurfde en experimentele lijn verder door met vocale gekkigheid zoals alleen Lanzetti dat kan. De cd sluit af met Different. De vreemde eend op het schijfje wat gecomponeerd is voor een koor, dat we hier dan ook horen zingen, in veelal woordloze en soms vervormde zang.

De oude vos Lanzetti blijkt met dit album nog genoeg vocale streken in huis te hebben. Ik sluit niet uit dat deze streken hem jong houden. Natuurlijk gaat dit album weinig of geen jaarlijsten bevolken. Daarvoor is dit album te fragmentarisch en zitten de meeste liedjes te ver van het genre wat wij hier doorgaans bespreken. Desalniettemin is het een kleine drie kwartier genieten: molto bene Bernardo!