Beyond The LabyrinthAlbum

Zoals bij zoveel bands is het laatste album van Beyond The Labyrinth als gevolg van de Covid-crisis door alle bandleden afzonderlijk in hun eigen thuisstudio opgenomen. “Twenty-Five” is het vijfde album van dit gezelschap en markeert het 25-jarig bestaan van Beyond The Labyrinth.

In het begeleidend schrijven staat een waarschuwing: “if you don’t like 80’ synth sounds, this album is not for you…” Dat is een terechte waarschuwing, want het album staat bol van het Van Halen Jump’s Oberheim synthesizergeluid. Nu vind ik persoonlijk de synthesizerintro van Jump geweldig, maar om er een volledig album mee dicht te smeren, lijkt me iets te veel van het goede.

We treffen twaalf catchy songs waarin Foreigner een Journey maakt naar Asia. Ik ben echter bang dat de heren dit reisje met Ryanair hebben gemaakt in plaats van Brussels Airlines. Het tekort aan beenruimte hoor je regelmatig terug in de vocalen van Filip Lemmens en de gitaar van Geert Fieuw.
Waar dit duo op voorganger “Brand New Start” nog een fraai tot overtuigende bijdrage leverde klinkt de zang van Lemmens hier met regelmaat alsof een overdaad aan Johnnie Walker en Gauloises hun tol hebben geëist. De gitaar van Fieuw klinkt minder open dan op het vorige album. Je moet een beetje liefhebber zijn van dit zwaar vervormde, maar enigszins in het linker kanaal weggeduwde, krasgeluid. In de solo’s vind ik zijn geluid een stuk prettiger.

In de toetsen mis ik het raffinement in de arrangementen van iemand als Geoff Downes in zijn jongere jaren. Scheire bedient zich, zoals gezegd, bijna uitsluitend van dat kenmerkende Oberheim-geluid dat met massieve akkoorden op den duur wel een beetje gaat vervelen. In nummers als Louder Than Thunder, Falcon Eye, In Camera en This Is How We Roll weet hij gelukkig in de intro’s wat meer inventiviteit aan de dag te leggen.
Daar staat tegenover dat ik het onbegrijpelijk vind dat Dedicated To Sir J./Rus Rush Rush, dat een ode aan Jon Lord moet zijn, wordt ‘ontsierd’ door een veel te beschaafde Hammond.
In het funky Nothing Comes For Free zijn de synths ook veel te netjes. Bovendien klonk het duel tussen de gitaar en Hammond destijds bij Deep Purple wel wat spectaculairder.

Het songmateriaal is niet slecht, vergelijkbaar met het niveau van voorganger “Brand New Start”. Op die ep vond ik de keuzes voor de sound echter veel beter bij het materiaal passen. Nu ontstaat er een ongelukkige mix van goede composities met minder geslaagde arrangementen en een zanger in de verkeerde band.
Helaas België, dit keer geen douze points.