Bill BrufordBoek

Bill Bruford is een legendarische Engelse drummer, ooit (mede-)oprichter van Yes in 1968, maar ook lid van King Crimson, Genesis, UK en leider van zijn eigen bands Bruford en Earthworks. Vooraanstaand lid van de progressieve rockgemeenschap, maar eveneens hooggewaardeerd als jazzinstrumentalist. Uithangbord van menig beroemd drumstel- en percussiefabrikant.

Een bijzondere kerel, die op het hoogtepunt van Yes, na het uitbrengen van “Close to the Edge”, de groep verliet om het onbekende avontuur bij de avantgardistische/eclectische band van Robert Fripp aan te gaan. Die Bill Bruford. Algemeen erkend als een van de beste drummers van zijn generatie.

Ik heb het boek al jaren geleden gelezen en vond het indertijd een van de beste (auto-) biografieën die er op de markt waren. De reden om het te herlezen en van een verslag te voorzien is het feit dat de man, na in 2009 zijn stokken aan de wilgen te hebben gehangen, opeens weer verscheen op een podium. Weliswaar kort, voor één nummer tijdens het eerbetoon aan ex-Crimson en UK-collega John Wetton in augustus 2023, maar toch. Nog verder geprikkeld door het feit dat hij zich had aangesloten bij het jazztrio van Pete Roth en weer op de planken te bewonderen was, zelfs voor een complete tournee. Waarbij ookPopppodium Boerderij in Zoetermeer wordt aangedaan, zonder twijfel druk bezocht door elk zichzelf drummer noemend individu inclusief een grote lading fans, waar ik mezelf toe reken.

Diezelfde William Scott Bruford (17 mei 1949) dus, die eigenhandig ruim 350 pagina’s vol schreef in zijn uit 2009 daterende biografie waarin hij op uitermate eloquente, humoristische en zelfkritische wijze zijn persoonlijke en muzikale levensloop uit de doeken doet. Op zijn Brufordiaans natuurlijk, nooit de betreden paden maar altijd op eigen wijze, of eigenwijze, net wat u wilt. Dat wil zeggen dat hij niet in zuiver chronologische volgorde zijn verhaal doet, hoewel de rode draad wel losjes aanwezig is. Nee, hij doet het op prikkelende wijze door een aantal veel gestelde vragen als hoofdstuk te nemen. Vragen als: wat is nou je werkelijke beroep, hoe is het om met Robert Fripp te werken en waarom ging je bij Yes weg? Waar hij dan vervolgens in Oxford English (ik moest het woordenboek er af en toe bij pakken) zijn eigen kijk op geeft. Gelardeerd met diverse komische en illustratieve anekdotes, waarbij niemand gespaard wordt, maar altijd in uiterst correcte bewoordingen. Zo krijgen zowel wijlen Yes-bassist Chris Squire (chronisch te laat) als Crimson-baas Robert Fripp (apathisch, niet empathisch) ervan langs, net als menig manager die de boel belazerde.

Hij legt zeer gedetailleerd uit hoe hij tot zijn soms verrassende keuzes is gekomen, geeft op zeer beeldende wijze het verschil weer tussen jazz- en rockmusici en verklaart vanuit zijn perspectief het verschil tussen de artiest en de vakman. Dat doet hij op soms bijna wetenschappelijke wijze met vele verwijzingen naar quotes van andere schrijvers en autoriteiten op hun eigen gebied. Bijna als een hoogleraar op zijn eigen vakgebied. Wat hij uiteindelijk ook is geworden, een academische carrière lang na zijn professionele muzikantenbestaan. En lang nadat de passie voor muziek in het algemeen en drums in het bijzonder op zijn pad was gekomen.

Wat uiteindelijk blijft hangen is het beeld van een authentiek persoon, typisch Engels, muzikant in hart en nieren, jazzmuzikant vooral. Een bijzondere kerel, buitenbeentje ook, halverwege rock en jazz. Op zoek naar datgene wat anders is dan de rest. Niet uit ego- of commerciële overwegingen, verre van dat. Maar omdat hij voor zijn gevoel constant moet veranderen, nieuwe paden moet betreden om zichzelf als artiest recht in de ogen te kunnen blijven kijken, zichzelf continu uit te dagen. Om op die manier een kleine bijdrage te leveren aan de vooruitgang van muziek. Absolute aanrader, ook voor lezers die niet in (progressieve) rockmuziek zijn geïnteresseerd. Ook bij herlezing een van de beste autobiografieën ooit geschreven.