C Sides ProjectAlbum

Door een collega-recensent werd het album “We Are Now” uit 2017 van The Csides Project fris en fantasierijk genoemd.  En “10 Days”, dat een jaar later verscheen, werd gezien als een album met fraaie staaltjes vakmanschap, waarop genoeg van te genieten valt. In het algemeen ontbrak er iets aan om te kunnen spreken van hele mooie platen. Om onbekende redenen schitteren de albums “Different Plain” en “Purple Hearts Corner”, die daarna volgen, door afwezigheid op onze site.

Gelukkig is daar nu “Foxes On The Road” om te kunnen beoordelen waar The Csides Project nu staat. Ik geraakte echter gelijk op mijn hoede na het lezen van de bijgeleverde promosheet waar deze band zijn nieuwe album uitbundig prijst. De uitleg waar de nummers over gaan klinkt nog wel oprecht en interessant.

Het titelnummer Foxes on the Road verwijst naar ons leven in het grote geheel, terwijl we soms niet zo goed weten welke kant we op moeten. Lost reflecteert op de levens die we leiden en over het vinden van een weg terug in het drukke doolhof. Icebergs On The Sun gaat over welke schijnbaar kleine beslissingen grote impact hebben op ons leven en dat van anderen. Shadows On The Ground vertelt hoe we soms verschillende mensen zijn, terwijl dat soms anders lijkt en Truth Of It, tenslotte, gaat over herinneringen aan vroeger waarbij je het liefst een bericht wil terugsturen naar je jongere zelf om te zeggen: geniet van het moment en grijp elke kans! De reis is net zo goed als de eindbestemming!

Dat belooft heel veel. Waar het uiteindelijk voor mij echter om draait is de muziek, en daar wringt de schoen. De band koketteert met (en dit haal ik ook uit de promo, als bloemlezing): de dubbele zang met harmonie, diepte, bereik en emotie; het gitaarwerk dat vloeiend, accuraat en creatief is; het strakke, ingeklemde drumwerk dat het geluid aandrijft; een basgitaar die dankzij contrapuntische melodielijnen de muziek complementeert en tegelijkertijd diepte en omvang toevoegt aan het totale geluid; tot slot worden voor extra impact toetsen en digitale loops gebruikt om het geheel van kleur en textuur te voorzien.

De verdere inkleuringen en toespelingen zal ik u besparen want het riekt hier dus voor mij allemaal een beetje te veel naar “Wij van WC-Eend…”.

Wat wel klopt, ondanks de algehele teneur over de zoektochten naar jezelf, is het feit dat The C Sides Project hun verhalen weet te vertellen met fraaie teksten.

Waar ik mij niet in kan vinden is dat The Csides Project meent (en ik gebruik weer hun eigen woorden) dat de stijl van de band zich met hun innovatieve vorm van progressieve rock ontwikkelt in nieuwe en steeds groter wordende vormen en dat ze ritme en melodie op een verrassende manier gebruiken, zodat zich een caleidoscoop van geluiden ontwikkelt dat helemaal bij hen hoort.

“Foxes On The Road” is voor mij een dertien in een dozijn-album waar prima mee valt te leven, maar ook niet meer dan dat. De aangename zang van Siena, die veel weg heeft van Kate Bush, contrasteert mooi met de Rush-achtige aanpak van de nummers. En dat is het wel. Wat echt jammer is, is het doffe geluid van de ritmesectie, dat ook nog eens te nadrukkelijk in de voorgrond is gemixt, waardoor de prima gitaarsolo’s wat ondersneeuwen in het totale geluid. Het blijft dus nog wachten op die ene hele mooie plaat.