Caravan
If I Could Do It All Over Again, I’d Do It All Over You
Land van herkomst: Verenigd Koninkrijk
Label: Decca Records
Website: https://officialcaravan.co.uk/
And I Wish I Were Stoned/Don’t Worry (8:20)
As I Feel I Die (5:07)
With An Ear To The Ground You Can Make It/Martinian/Only Cox/Reprise/Coda (9:54)
Hello Hello (3:46)
Asforteri (1:22)
Can’t Be Long Now/Francoise/For Richard/Warlock (14:21)
Limits (1:36)
Bonus Tracks (2001 heruitgave):
A Day In The Life Of Maurice Haylett (5:07)
Why? (And I Wish I Were Stoned) Demo Versie (4:22)
Clipping The 8th (Hello Hello) Demo Versie (3:13)
As I Feel I Die (Demo Versie) (4:38)
Pye Hastings: zang, 6- en 12-snarige gitaar, percussie
David Sinclair: orgel, piano, klavecimbel
Richard Sinclair: basgitaar, zang, tamboerijn, heggenschaar
Met medewerking van:
Jimmy Hastings: saxofoon, fluit
Paradise Filter (2013)
Unauthorized Breakfast Item (2003)
All Over You (1996)
Battle Of Hastings (1995)
Back To Front (1982)
The Album (1980)
Better By Far (1977)
Blind Dog At St. Dunstans (1976)
Cunning Stunts (1975)
For Girls That Grow Plumb In The Night (1973)
Waterloo Lily (1972)
In The Land Of Grey And Pink (1971)
If I Could Do It All Over Again, I'd Do It All Over You (1970)
Caravan (1968)
De titel van het tweede Caravan album heb ik altijd al een beetje intrigerend gevonden. Wat mij betreft is het een titel die beter in het oeuvre van iemand als Frank Zappa past…
Waar de titel “If I Could Do It All Over, I’d Do It All Over You” nu precies vandaan komt, is ook niet helemaal duidelijk. Vaak wordt hij toegeschreven aan acteur Spike Milligan, maar evengoed heeft de band de titel opgedaan in het nummer All Over You van Bob Dylan.
Het titelloze debuutalbum bracht Caravan redelijk wat succes en populariteit, maar een reorganisatie bij platenmaatschappij MGM gooide wat roet in het eten voor wat betreft de beschikbaarheid van het album. Er was dus veel aan gelegen om met het tweede album goed voor de dag te komen. Vandaar dat het waarschijnlijk een voortzetting is van het geluid van het debuut. Alleen zijn de nummers hier net wat beter uitgedacht, hoewel de band hier en daar nog steeds een beetje zoekende is. Uiteindelijk zou met de opvolger “In The Land Of Grey And Pink” alles het best tot zijn recht komen.
Toch zijn de vertrouwde Canterbury elementen volop aanwezig. Humor, onduidelijke songtitels met verschillende secties en bijzondere instrumenten. Zo horen we op dit album een veelheid aan percussie-instrumenten, een klavecimbel en een heggenschaar(!). Maar bovenal bestaat de muziek van Caravan hier al uit de wat lieflijke zang van Richard Sinclair en Pye Hastings en de lang uitgesponnen orgelsolo’s van David Sinclair. Dat Jimmy Hastings de muziek af en toe inkleurt met saxofoon en fluit zorgt ervoor dat de eerste hints richting de collega’s van Camel alvast aanwezig zijn.
Het album bevat enkele van de klassieke Caravan tracks die vele jaren op de setlist van de band zouden vertoeven, zoals And I Wish I Were Stoned, Hello, Hello en natuurlijk For Richard. Door de perikelen van MGM kon de band uiteindelijk bij Decca tekenen, waardoor dit prima album uiteindelijk toch het licht zag. Met de kennis van nu kunnen we het inmiddels wel beschouwen als een van de klassieke Caravan albums.
Kenmerkend voor de Canterbury scene is dat het een soort van ‘acquired taste’ is. Als dat typisch Britse geluid niet jouw kopje thee is, kun je dit album rustig links laten liggen. De echte liefhebber heeft dit album natuurlijk al lang en breed in de kast staan.