Mitten, CliveAlbum

Clive Mitten is met name bekend van Twelfth Night. In 2022 bracht hij onder de noemer “Tales From A Misspent Youth – Volume I” een album uit waarmee hij een orkestrale ode bracht aan zijn muzikale helden. Een jaar later is er “…Volume II”. Bekende namen als Emerson Lake & Palmer (ELP), Yes, King Crimson, Led Zeppelin, Jethro Tull, Genesis, Van der Graaf Generator en Rush komen langs. Mooi is, vind ik, dat Mitten ook met IQ en Marillion twee tijdgenoten van Twelfth Night een plek op zijn album heeft gegeven.

Voor Mitten is het dus zijn manier om een hommage te brengen aan de grote namen van de symfo die in zijn jeugd een grote rol speelden. In zijn homestudio heeft hij van januari tot oktober 2023 gewerkt aan deze nummers. Wat mij aanspreekt in Mittens aanpak is dat hij een eigen interpretatie geeft van het nummer. Duidelijk is wel dat hij de oorspronkelijke song volgt, maar zijn eigen ‘cinematische orkestrale saus’ er overheen giet. Voor de duidelijkheid: het zijn instrumentale nummers. In sommige nummers mis ik zeker de zang wel. Bijvoorbeeld in Thick as a Brick van Jethro Tull. Mittens interpretatie is smaakvol, maar mist nu wel een randje. Bij Garden Party/Grendel van Marillion heb ik dat ook. De zang van zowel Ian Anderson als Fish is natuurlijk karakteristiek.

Heel mooi vind ik Mittens versie van Widow’s Peak van IQ. Het blijkt maar weer hoe sterk dit nummer is. Je hoort bovendien het plezier dat Mitten heeft gehad om met dit nummer aan de slag te gaan. Close to the Edge van Yes is zeer smaakvol gedaan. Het heeft een klassieke benadering. De stem van Jon Anderson wordt gemist, maar op de een of andere manier heeft Mitten een versie gemaakt die mij raakt.

Net zoals op de vorige plaat past de muziek van Genesis Mitten als een goed zittende jas. Op overtuigende wijze vlecht hij Watcher of the Skies, Fountain of Salmacis, The Musical Box en Firth of Fifth aan elkaar. Hierbij laat hij de iconische solo van Steve Hackett op Firth of Fifth op fraaie wijze uit de toetsen komen. De nummers van ELP, Tarkus en Fanfare for the Common Man, passen goed bij de stijl van Mitten. Ik vind de orkestrale uitvoering van Stairway to Heaven mooi. Mitten heeft het nummer klein gemaakt en laat de melodie het werk doen. Mittens interpretatie van Cygnus X-I Books I & II klinkt spannend en zou goed dienst kunnen doen als een soundtrack voor een sciencefictionfilm. Met het korte Refugees van Van der Graaff Generator besluit Mitten zijn ode.

Positief vind ik hoe Clive Mitten zijn eigen kleur geeft aan welbekende progklassiekers. Het klinkt ook erg goed, en je hoort de liefde en zorg die Mitten in dit werk heeft gestopt. Het wakkert bovendien het verlangen weer aan om oude klassiekers van bijvoorbeeld Jethro Tull en Rush onder het stof vandaan te halen. Jammer vind ik het (computer)drumgeluid op dit album. Dat leidt af en doet de verder juist mooie muziek geen goed. Ook is het een hele zit om beide cd’s achter elkaar te luisteren.

Mijn vorige recensie eindigde ik met: “Ik zou zeggen, Clive kom maar door met Volume 2. Is Yes wellicht een idee? Of One For The Vine?”  Yes is ingewilligd, One For The Vine nog niet. En als je toch bezig bent Clive, wellicht een nummer van Camel?