CollageAlbum

Het Poolse Collage heeft inmiddels een iconische status bereikt onder de liefhebbers van (neo)prog. Dat is enkel en alleen te danken aan het album “Moonshine” uit 1994. De band wist dat niveau niet meer te evenaren en gooide halverwege de jaren ’90 het bijltje erbij neer.

Begin 2008 was er opnieuw ruimte om te juichen toen Robert Amirian, Mirek Gil en Wojtek Szadkowski de band Satellite oprichtten en het briljante album “A Street Between Sunrise And Sunset” uitbrachten. Mirek Gil begon later ook nog met succes de band Believe.

Nu keren leden van het eerste uur, Krzysztof Palczewski, Piotr Mintay Witkowski en Wojtek Szadkowski terug naar hun roots en reanimeren ze Collage. Als zanger werd Bartosz Kossowicz aangetrokken die eerder te horen was bij Quidam. Helaas doet Mirek Gil niet meer mee en is zijn plaats ingenomen door Michał Kirmuć.

Aan ambitie geen gebrek want het album opent met het titelnummer dat bijna 22 minuten klokt. We horen daarin veel lijntjes naar het verleden. Denk aan het typische ‘zangerige’ gitaarspel en de sferische toetsentapijten. Drummer Wojtek Szadkowski is een soort Animal (van de Muppets) en timmert alles helemaal dicht. Overal waar een fill zou kunnen passen, voegt hij hem in. Het wordt al snel vermoeiend om naar te luisteren. In de andere nummers speelt hij gelukkig meer in dienst van het geheel. Helaas is de productie echt ondermaats. Er ligt een soort donkere waas overheen waardoor transparantie ontbreekt. De toms zijn te veel naar achteren gemixt waardoor ze niet lekker uit de verf komen.

Zanger Bartosz Kossowicz heeft zijn sporen bij Quidam wel verdient en kennelijk werd hij daar goed gecoacht door zijn collega’s. Nu krijgt hij alle ruimte en vliegt hij regelmatig uit de bocht. Vooral in de laatste vier minuten van deze epic slaat hij helemaal door en krijst hij als een mager speenvarken; niet te doen.

Maar er zit ook moois in dit nummer. Zo zijn de toetsen gevarieerd en goed gedoseerd. Ook het gitaarspel is over het algemeen prima, maar deze man is beslist geen Mirek Gil. Die wist er veel meer gevoel in te leggen. Er zijn enkele prachtige tempowisselingen ingebouwd die bewijzen dat deze mannen het kunstje zeker niet zijn verleerd.

What About The Pain duurt ‘maar’ acht minuten, maar is wel een stuk beter. De zanglijnen en het refrein zijn hier mooi pakkend en blijven lekker hangen. En ook instrumentaal doet het oude tijden herleven. Helaas slaat Bartosz Kossowicz hier halverwege de plank weer een keer goed mis. Zijn poging om agressief over te komen werkt averechts. De toevoeging van een kinderkoor is dan weer wel een uitstekende zet.

One Empty Hand was het eerste nummer dat de band maanden voor release al vrijgaf. Begrijpelijk, want het behoort tot het beste van het album. Het heeft een prachtige melodie en hier lukt het Bartosz Kossowicz wel om binnen de lijntjes te blijven, dan komt ook meteen zijn klasse naar boven. Ook A Moment Of Feeling is een prima nummer. Hier komt alles dat Collage zo goed maakt naar boven

In het afsluitende nummer Man In The Middle zit een heerlijke solo van Steve Rothery (Marillion). Minutenlang speelt hij de sterren van de hemel. En dan wordt goed duidelijk wat dit album mist en dat zijn échte gitaarsolo’s. Michał Kirmuć brengt meer sfeer dan typische gitaarsolo’s en dat is voornamelijk de reden dat dit album niet in de schaduw van “A Street Between Sunrise And Sunset” kan staan, laat staan van “Moonshine”.

Op “Over And Out” hoor ik vooral een band aan het werk die té graag wil leveren. Die té veel zijn best doet. Alles moet erin en dat maakt het album vaak te vol. Een goede producer zou een paar keer de rem moeten intrappen en de band dwingen keuzes te maken. Het is vooral het eerste nummer waarin veel misgaat en dat is toch een derde van het geheel; gemengde gevoelens dus. Toch overheerst blijdschap dat deze band weer terug is. Huur een goede mediator in, maak het goed met Mirek Gil en Robert Amirian en maak daarna een volgend album. Desnoods wachten we nog een keer zeven jaar.