CøllapseAlbum

Aan het tweede album “The Fall” van het Franse Cøllapse uit 2013 bewaar ik bijzondere herinneringen. Het is zo’n zwaarmoedig geheel dat als je als doel een stip op de horizon zet dit een martelgang is naar het oneindige zwarte niets.

Oké vrolijk is anders maar de post metal rock van Cøllapse kende daarin zoveel intensiteit dat hoe unheimisch donker het ook is er altijd wel als hoop een sprankje licht brand aan het verre einder.

Hoe is dat negen jaar na dato met hun vierde album met de mysterieuze titel ‘Ἀνάγκη’. Het blijkt een Grieks woord te zijn en betekent zoiets als ‘nodig hebben’. En dat heeft Cøllapse goed gekozen, want op “Ἀνάγκη” drijft het ditmaal van een onveranderlijk zware doom metal toestand naar vaak toegankelijke post rock.

Het instrumentale concept krijgt ditmaal namelijk een meer progressieve benadering, zoals Mogwai dat zo fraai kan. Het is echter in het begin nog vooral in het duister zoeken naar het creëren van structuren en houdt Cøllapse zich op de been door middel van aanhoudende ritmes. Het zijn de geslaagde aanvullingen van lagen elektronische geluiden die toetsenist Vincent Coutellier het geheel inkleuren. Niet dat de gemoedtoestand daarmee nou zoveel opbeurender wordt. De muzikale uitkomst is nog steeds een tot de verbeelding sprekende intense zintuiglijke en emotionele ervaring.

Naast oudgediende Anthony Barruel op drums en Sébastien Pierron, die zijn gitaar veel meer liefkozend behandelt dan voorheen, is er een nieuwe bassist. Gelukkig blijft deze Erwan Massit diep in het laag waardoor de bas prominent de grond onder je voeten vandaan wil spelen.

Het beste is voor het laatst bewaard. Topnummer is namelijk het titelnummer Ἀνάγκη. Het opent heel verrassend met akoestisch gitaar en zoekt al gaande weg de heavy post rock van Russian Circles op, naar wat ik zo sterk vond op “The Fall”. Het slotnummer Mỹ Hoa en met bijna tien minuten tevens het langste nummer zullen Post Rock fanatici het meest waarderen. Het verloopt heel traditioneel in de ongeschreven wetten van post rock. Fans van het toegankelijke God Is An Astronaut zullen zeker wat van hun gading in vinden en op deze manier wellicht een interessante subvorm ontdekken waar naargeestigheid de muzikale leidraad vormt.