Comedy of ErrorsAlbum

Zo hoor je vijf jaar niets van ze en dan komen ze binnen een jaar met twee cd’s. Over “Time Machine” was ik behoorlijk te spreken, vooral het toetsenspel kon me erg bekoren. En dan nu “Thredony For A Dead Queen”. Koningin Elisabeth overleed nog geen jaar geleden, dit moet dan wel een klaagzang voor haar zijn. Dat is echter niet geval, zo laat Jim Johnston, toetsenman en schrijver van alle materiaal van Comedy of Errors, want over die band heb ik het, optekenen. Het thema van de cd is heel persoonlijk en zat al veel langer in zijn hoofd. Het anonieme gedicht Pearl uit de 14^e eeuw en de film The Seventh Seal uit de jaren vijftig waren grote inspiratiebronnen. De dood is de rode draad van het album, niet alleen de pijn en het verdriet ervan, maar ook hoe we erover kunnen zegevieren, niet alleen in het leven, maar ook daarbuiten.

Comedy of Errors weet dit intrigerende thema op fascinerende wijze op muziek te zetten. Gewoontegetrouw biedt de band ons een aantal epics van boven de tien minuten. Het begint al met Summer Lies Beyond, waarbij onheilspellende klanken met sinister koorgeluid en lagen van droefgeestige toetsen je direct helemaal in het thema zuigen. Langzaam komt de hele band erbij, met uiteraard de karakteristieke zang van Joe Cairney. Basgitaar en drums zijn enigszins rustgevend. Mark Spalding doorsnijdt de ijzige sfeer regelmatig met een zalige gitaarsolo. De verstilde momenten wekken het gevoel op alsof je dicht bij de dood bent. Baspedalen en Mellotron-klanken dragen bij aan de grootse symfonische slotakkoorden.

Een beetje triest, maar zo mooi dit. Er zit een thema in dit nummer dat steeds terugkomt, ook in je hoofd; je krijgt het er niet meer uit. We hebben teksten voorgeschoteld gekregen als deze:
De dood verslindt ons en laat stilte achter; echoot verder ver voorbij ons; nieuw leven bespot onze bezwering; zing de klaagzang van onze dode koningin.

De tweede tienplusser The Seventh Seal heeft iets meer pit, het tempo ligt hoger, bas en drums bereiden het pad, waarop de rest van de band volgt. Nog meer bass pedals en Mellotron, maar ook weer ingetogen passages en het duurt even, maar als Spalding begint te soleren klinkt dat magisch. De combinatie met het toetsenspel levert een symfonische hoogmis op, gadegeslagen door Magere Hein.

Een vijftal korte nummers omzoomt het ook weer lange titelnummer. Ze zorgen voor verbinding en smeden de afzonderlijke delen tot een geheel. Dit album leent zich er uitstekend voor om aan een stuk door te beluisteren. Threnody For A Dead Queen start ook weer gedragen, zij het iets verluchtigd met belletjes in de toetsen. De opbouw is wederom erg sterk. Subtiel leidt de gitaar de macabere dans, als de rest van de band zich er weer bij voegt. Je voelt tijdens het weer zo dramatisch klinkende tussenstuk dat de koningin nu echt op weg is naar de uitgang. Pas na negen minuten zingt Cairney, hoog en fraai, zijn tekst. De gitaarsolo aan het slot laat mij sidderend in mijn tuigje achter.

Wat een band, wat een muziek! Dit Schotse vijftal weet een beklemmende sfeer te creëren en voortdurend emoties op te roepen die bij dit macabere thema passen. Ze durven nummers langzaam op te bouwen en thema’s vast te houden. De muzikale verpakking is exquise te noemen, met zulk verfijnd toetsen- en gitaarspel, zonder de rest van de band tekort te willen doen.
Als ik ooit nog eens overweeg voor mezelf een klaagzang te laten craften, nou dan weet ik het wel…