Cyan Album

In 1994 bracht Cyan “Pictures From The Other Side” uit. Collega Jacco Stijkel voorzag de heruitgave uit 2023 van een recensie. Oprichter Robert Reed (Magenta) zat met een ‘probleem’. Hij had twee tracks over, die hij onmogelijk op die schijf kwijt kon. Dertig jaar na dato deelt Reed The Guardians of Our Destiny en All Around The World toch nog met de wereld. Gevoegd bij een bijzondere mix van het nummer Cyan krijgen we dan een speciale ‘mini’-cd van 38 minuten. Wat een weelde als je over zulke voortreffelijke leftovers beschikt. Want, “The Guardians” is weliswaar klein, maar heel erg fijn geworden.

The Guardians Of Your Destiny is zo’n monsterlijke, mooie epic, die maar eens in de zoveel tijd langskomt. De 25 minuten vliegen voorbij. De arrangementen van Reed zijn prachtig en thema’s keren regelmatig terug. Uiterst sfeervol trekt de band ons in dit nummer. De fraaie stem van Angharad Brinn valt direct op. Luke Machin laat zijn eerste gitaarsolo horen, hij is een echte klasbak. We gaan hem vaker horen, ook met prettig tokkelwerk. Peter Jones is ook geen kleine jongen (wel blind). Hij legt veel emotie in zijn zangpartijen. Reed laat zijn scala aan toetsinstrumenten de gaatjes opvullen, al klinkt dat wel heel oneerbiedig. Uiterst kundig laat hij ons genieten van solo’s, thema’s, bruggetjes en ondersteuning op piano, synths, orgel en Mellotron. De invloeden van Genesis zijn heel duidelijk aanwezig, vooral hun pastorale werk. Machin laat zijn gitaar ook even als Mike Oldfield klinken. Of er veel gebeurt? Heul veel, zelf luisteren is het beste.

All Around The World is een ballad met fraaie samenzang van Brinn en Jones, wat is dit ook gewoon weer Genesis, “Wind And Wuthering”! Het gaat soms richting tranentrekker, maar  de gevoelige gitaarsolo komt écht binnen. Reed heeft ook nog een serieuze solo in huis en pianohamert het nummer met een koor naar het einde.
Als Jones zijn saxofoon erbij pakt, kan het zo maar jazzy toegaan, zeker als de rest van de band ook meedoet. Iedereen pikt solerend zijn graantje mee in Cyan, maar zingen doen ze niet. Reed loodst de plaat op serene wijze, in oosterse sferen, naar het eind.

Ik zeg, een prachtige aanvulling op die schijf uit 1994, maar als standalone fungeert “The Guardians” zeker net zo goed.