DanteAlbum

Een bijna maagdelijk sneeuwwitte hoes siert het vijfde album van Dante, “Winter”. Uiterlijk en titel doen wellicht nostalgische gevoelens oproepen. Maar laat je niet misleiden, dit schijfje is een wolf in schaapskleren.

Na de geboorte van het Duitse lammetje Dante in 2006 leverde dit al snel het door ons niet besproken album “The Inner Circle” op. Het jonge schaap leerden we pas echt kennen met de drie albums die daarop volgden. Daarvan werd “November Red” uit 2013 overschaduwd door het overlijden van gitarist en medeoprichter Markus Berger. Het duurde geruime tijd voordat men die klap te boven was. Uiteindelijk vonden ze in Julian Kellner een nieuwe gitarist. Met hem werd het prachtige “When We Were Beautiful” opgenomen. Waarna de Zweedse basgitarist Jim Magnusson zijn opwachting maakte.

Na de verwerking van het verdriet, het vervliegen van de jaren en een nieuwe bezetting vond men de tijd rijp voor een hernieuwde koers. En nieuwe energie. Wat heet! De mix van (stevige) progrock en progmetal heeft gedurende afgelopen winter(s) plaatsgemaakt voor een geluid met ballen. Deze “Winter” is vooral zwaar, log en donker. De korte instrumentale opener Holocene maakt gelijk duidelijk met wat voor een winter we te maken hebben en dat het schaap Dante anders is dan het zich al die jaren voordeed. Het zijn de opbouwende orkestrale toetsen die je meevoeren naar het onvermijdbare. Iets waarvan je weet dat het komt, maar niet wanneer.

Dat onvermijdbare komt met A Cold Man’s Winter. In de eerste twee minuten wordt een portie deadmetal over je uitgestort. Alexander Göhs wisselt grunts af met agressieve zang. Daarbij opgezweept door de net zo agressief klinkende gitaarpartijen van Julian Kellner. Ze overstemmen voor een groot deel de schurende orgelklanken van Markus Maichel. Verderop krijgt de toetsenist gelukkig ruimte om tussen al dat geweld door te soleren. Al zitten de razende gitaarsolo’s hem regelmatig dwars. Ook op Lazarus Leaving zijn het dikke planken die worden gezaagd en is het metalgeweld hevig. De gaatjes die niet door het solide ritme-tandem Magnusson – Eichlinger zijn dicht gebeukt, worden kundig door Maichel aangesmeerd. Lazarus mag dan vertrokken zijn, hij laat mij na acht minuten in ademnood achter.

Welkome rust breekt aan met In Vertigo; een kalme intro van tokkelend gitaarspel en rustige zang. Göhs is een zanger met wat beperkingen, maar komt hier melodieus uit de hoek. Ondanks enkele harde oprispingen blijft het dankzij smaakvolle toetsen- en gitaarsolo’s toegankelijk en gespeend van overdaad. Melodieuze progmetal maakt de opwachting in The Tear That Shouldn’t Be, maar gaat al rap over in een orkaan van gitaargeweld. Het is alsof Dante de in afgelopen jaren opgekropte woede na het overlijden van Markus Berger (eindelijk) wegspoelt. Opwinding maakt zich van mij meester in het lange stuk met staccato gitaarriffs en snelle toetsensolo’s. Het zorgt voor de nodige afwisseling en tegelijk een geluid dat weg heeft van landgenoten Poverty’s No Crime.

Dat het schaap Dante geen schaap blijkt te zijn is mij al duidelijk. Voor de twijfelaars komt Darker With The Day op het juiste moment. Hier is het aanvankelijk Metallica wat de klok slaat en tevens de bevestiging dat Dante de schaapskleren heeft uitgetrokken en verbrand. Agressief gitaarwerk en razende toetsen blazen je als luisteraar uit je stoel. Veiligheidsriemen vast, de wolf Dante waart rond. Dreigende toetsen, tromgeroffel en een kinderstem zorgen voor een horrorachtige sfeer in Your God In Vain. Die sfeer blijft als een klamme deken over het nummer liggen. Met vervormde zang, grunts en growls, ondersteund door spijkerharde gitaarriffs wordt het er niet luchtiger op. Een onverwachte en snelle fade-out doet het nummer stoppen.

Met ruim twaalf minuten is C.S.T.M. het magnum opus van het schijfje. Hier horen we flarden van het schaap Dante toen het nog dartel was. Diverse tempo- en sfeerwisselingen, lang uitgesponnen passages en een structuur met voldoende ruimte maken het tot het meest progressieve deel van “Winter”. Tijd om even bij te komen….

“Winter” is zware kost en een aanrader voor liefhebbers van het zwaardere werk. Het heeft vijf albums geduurd, maar met dit schijfje heeft de wolf Dante zich op de kaart gezet. Laat de zomer maar komen!