Al in 2003 schrijft Rob van Oosten erg positief in zijn recensie van het album Eternal Dignity over het Nederlandse Day Six. En dat oordeel is in mijn optiek geheel rechtvaardig. Talentvol moet de band zeven jaren geleden namelijk ook al zijn geweest. Met de komst van het nieuwe album “The Grand Design” is er wat mij betreft een nieuwe topper in de Nederlandse progscene geboren.
De band heeft in het verleden al verschillende albums en ep’s uitgebracht, deels onder een andere naam, maar nog nooit is er onder de hoede van een echt label een cd op de markt gezet. De band is ooit als punkrockformatie begonnen met de naam Peanuts en bracht onder die naam een aantal cd’s en ep’s in eigen beheer uit. “The Grand Design” is een conceptalbum dat als onderwerp het boek van Erich von Däniken uit Zwitserland met de titel “Waren De Goden Kosmonauten” heeft. Een interessante theorie voor de liefhebbers die smullen van mysteriën over het ontstaan van de aarde. Meer over dat concept kunt u vinden in het interview met de zanger van de band.
De muziek is te omschrijven als des ‘Porcupine tree’s‘. We worden getrakteerd op stevige riffs en briljante gitaarsolo’s van gitarist/zanger Robbie van Stiphout en bassist Nick Verstappen produceert vette, verslavende baslijntjes. Daan Liebregts staat garant voor een gevarieerd drumgeluid en mept nietsontziend om zich heen en weet zelfs auto-onderdelen te gebruiken tijdens een drumsolo. Als toetsenist weet Dolf van Heugten mooie symfonische texturen te fabriceren, die een grote rol spelen in het totaalgeluid van Day Six. Zelfs het gebruik van een saxofoon wordt niet geschuwd in de muziek, te horen in Lost Identity, wat ervoor zorgt dat het nummer een verrassende wending krijgt in een stevig dreunende omgeving. De muziek kent veel tempowisselingen, hoewel er genoeg nummers op de cd staan die je in rustiger vaarwater brengen. Zo is A Soul´s Documentary een rustig nummer waarin zanger Robbie Stiphout er wat hypnotiserende zang op na houdt en je in een roes brengt zonder dat het kleurloos wordt. Juist in dat nummer tonen de heren dat ze niet alleen muzikanten zijn voor het stevige werk.
Castel Gandolfo is een nummer dat sterk gelaagd is op de toetsen van Dolf van Heugten. Het kent overeenkomsten met het werk van Dream Theater en is net als bijna alle nummers op het album lekker complex te noemen. Het mag duidelijk zijn, dit album is geen hap-slik-weg product, nog steeds hoor ik na vele luisterbeurten nieuwe interessante dingen. Waar voorgaande nummers stevig waren, hoor ik in de intro van Inside mooie lichte soundscapes, begeleid door de klanken van een akoestische gitaar, waarna de band na een aantal minuten er weer flink inhakt met drums en gitaren. Een dreunende bassdrum zorgt samen met de andere instrumenten voor een complex en energiek slotstuk van dit nummer. Het maakt het geheel wat duister, onheilspellend en grimmig. Maar dat het geweldig klinkt is een feit! Het nummer is ook gelijk het langste nummer met een duur van ruim zestien minuten.
Het afsluitende nummer met dito titel In The End is duidelijk geïnspireerd door Pink Floyd. Van Stiphout produceert daar een Gilmourachtige gitaarsound en ook hier regeren de mooie soundscapes.
Zoals ik al aangaf in mijn inleiding, hebben we te maken met een zeer getalenteerde band. Hoewel de invloeden duidelijk aanwezig zijn in de muziek van Day Six, weten ze een geheel eigen geluid te produceren met verrassende elementen. Liefhebbers van Porcupine Tree, Opeth, Dream Theater en maar ook meer symfonische bands als Marillion en Muse moeten dit album vooral eens beluisteren. Het knappe van dit viertal is dat ze de genoemde invloeden mengen zonder daarbij de harmonie uit het oog te verliezen. Je kan horen dat het een geheel is van jarenlange ervaring en eigen creativiteit. Je krijgt gegarandeerd zeventig minuten progressief avontuur van Nederlandse bodem. Ik beloof dat je met deze koop niet teleurgesteld zal worden.
Ruard Veltmaat