Het was een koud kunstje om tijdens het optreden van Kingfisher Sky het podium aan te tikken. Hooguit honderd man/vrouw was op deze zondagavond naar de Boerderij getogen om deze band aan het werk te zien. Later zou het nog wel wat drukker worden. Op het podium stond een imposant drumstel, met daarop met grote letters ‘Dilemma’. Daarnaast stond een beginnerskit, waarachter Ivar de Graaf, de drummer van Kingfisher Sky plaatsnam. Hilarisch! Hij zou op een Edwin van der Sar lookalike-verkiezing overigens hoge ogen gooien.
Kingfisher Sky
Dit gezelschap leverde eind 2024 een interessant album af. “Feeding the Wolves” bevat de nodige folkinvloeden en daar was het instrumentarium ook naar: fluiten, violen, cello, bouzouki, mandoline. Ik kijk ernaar uit om dit op het podium te zien en te horen. Helaas kom ik en de rest van het publiek hiervoor bedrogen uit. Alleen de klassieke line-up is aanwezig. Dat zorgt voor een heel ander geluid dan op de genoemde cd. De orkestraties zijn ook nauwelijks te horen. In plaats hiervan wordt een stevige tot zeer stevige show neergezet, althans zo klinkt het. Drums (uit dat kleine setje), basgitaar en gitaar zorgen voor een muur en een brij van geluid. Kingfisher Sky verwerkt zeker wel stevige passages in hun muziek, maar vanavond is dit schering en inslag.
Het lukt Judith Rijnveld met haar mooie alt moeiteloos hier bovenuit te komen. Soms lijkt ze moeite te hebben om de hoge noten te halen, maar ze was prima bij stem. Op den duur is het wel een beetje veel van het goede om haar zo prominent te horen zingen. Veel van de korte nummers zijn afkomstig van het laatste album. Na Nodoby Else is Watching was al duidelijk dat bijna alle nuance uit die muziek verdwenen was.
Gitarist Edo van der Kolk kwijt zich ijverig van zijn taak, vooral om de ondersteunende partijen en riffs te spelen. Een enkele keer soleert hij, waarbij hij niet echt imponeert. Een beetje potsierlijk is de akoestische gitaar die de hele tijd op het podium staat en waarop hij tijdens het laatste nummer een kort stukje speelt. De toetsen (en orkestraties) komen te weinig tot hun recht. Erik van Ittersum doet zijn best, er kon zo nu en dan ook een korte solo af, maar deze klanken moeten er veel meer uitspringen. Alleen op Feeding the Wolves horen we heel even de fluitjes van de plaat, veel te weinig.
Ik verwacht niet direct Troy Donockley op het podium om zijn partijtje uilleann pipes of fluiten ten gehore te brengen, maar als je in de Boerderij staat, moet je toch wel zo dicht mogelijk bij de originele uitvoering zien te komen. Desnoods zet je veel op band. Ik zeg: een gemiste kans.
Dilemma
Van een andere orde is Dilemma. Deze band zet een behoorlijke show neer. Ook bij dit optreden heb ik, zeker in het begin, moeite met het geluid. Dat moet wel aan mijn oren liggen of aan de plek in de zaal waar ik sta… De drums van Collin Leijenaar (op die grote set) vullen een te groot deel van de ruimte. Bassist Leroy Klein draagt hieraan ook nog het nodige bij. Het is daarom ronduit wennen bij opener Sanctuary van het nieuwe album “The Purpose Paradox”. Het is gewoon hard en de gitaar van Paul Crezee klinkt wat benepen.
Met The Space Between The Wave doet de band de tweede cd “Random Acts of Liberation” eer aan. De muziek is best complex, ontspannen luisteren is er niet bij. We horen nu eindelijk wel een toetsensolo. Robin Z. is een creatieve toetsenist. Zijn solo’s zijn allesbehalve standaard. Zanger Wudstik heeft dan al nadrukkelijk van zich doen spreken. Hij beweegt energiek op het podium en zingt de longen uit zijn lijf. En dat doet hij goed. Als podiumpersoonlijkheid komt hij wat minder uit de verf. Zijn korte conversaties met mede-bandleden en het publiek overtuigen niet zo.
Jammer dat de nuance uit I Am Neon (“The Purpose Paradox”) door de bombast wat wordt weggeblazen. Na de pauze weer het nodige werk van “Random Acts of Liberation”. Amsterdam (This City) gaat echt richting de hardrock, met wel een mooie toetsenpartij en Wudstik die het op een schreeuwen zet, iets wat hij wel vaker doet. Het hoort bij de muziek, zullen we maar zeggen. Dat zware geldt zeker ook voor Pseudocomaphobia, dat het predicaat heftig verdient. We hebben dan het meer ingetogen Aether al achter de rug. Het gitaarwerk op dit nummer behoort tot het mooiste van de avond. Wudstik en Crezee dagen elkaar uit in een duel, aardig, al gaan ze er net iets te lang mee door. Het enige nummer van “Imbroccata” (uit 1995) is Goodbye Cruel World, dat van start gaat met heerlijke toetsenriedels, waarna Wudstik zijn stembanden weer eens test.
Een van de hoogtepunten van het concert vormt Thunder. Het pianospel en bijpassende zang zijn gevoelig, een toetsensolo vlamt op, Leijenaar tikt gretig de slagen weg (hij kan er natuurlijk wat van) en Crezee kan niet achterblijven. Piano en hele hoge woordloze zang sluiten echt mooi af. The Inner Darkness (“Random Acts of Liberation”) is een fraaie epic, vol bombast en tempo- en sfeerwisselingen. Crezee komt met zijn wapperende-vingers-techniek inmiddels gelukkig luid en duidelijk door. Vingervlug is hij bezig, zijn toetsencompaan idem.
Enorme rookpluimen zie je niet vaak bij dit soort concerten, vanavond wel bij Dilemma. Wie hier oog voor heeft, kan op een van de schermen een prima verzorgde videopresentatie volgen.
De toegift komt van het laatste album. Cities begint ingetogen en krijgt een intens vervolg.
Outer Light, van de laatste cd, is een uitsmijter van jewelste. Een kwartier lang het beste van wat Dilemma in huis heeft. Fel toetsen- en gitaarwerk, een pittig jazzy tussenstuk en een fraaie ingetogen passage volgen elkaar op. Wudstik wil even laten horen hoe hoog hij kan zingen.
Dilemma verzorgt een prima optreden. Intens, complex en vaak stevig, zoals de muziek van dit gezelschap nu eenmaal is. Jammer dat wat van de nuances verloren gaan in de muur van geluid die het publiek met enige regelmaat voor de kiezen krijgt.