Voor het eerst sinds 2015 verscheen een nieuw album van District 97. Er werd al enige tijd reikhalzend naar uit gekeken. “Screens” kwam tot stand via een crowdfundingactie op Kickstarter. Bovengetekende was een van de happy donateurs en ik werd beloond met een gesigneerd exemplaar van het album, mét mijn naam in de bedankjes in het begeleidende boekje. Weliswaar tussen een paar honderd anderen, maar toch. Daarnaast kreeg ik het album in een 5.1 surround mix op dvd (daarover straks meer), plus nog wat extra ‘goodies’.
Worden de hooggespannen verwachtingen waargemaakt? Wat mij betreft absoluut. “Screens” is het eerste album waarop toetsenist Andrew Lawrence en bassist Tim Seisser te horen zijn. Beiden spelen vast in District 97 sinds het vertrek van Rob Clearfield en Patrick Mulcahy na het verschijnen van het vorige album “In Vaults”. En dat is bepaald geen verzwakking. Beide muzikanten dragen ook compositioneel bij. Lawrence schreef samen met Leslie Hunt het jazzy Blueprint en Seisser deed hetzelfde met het nummer Sheep (zie video, gemaakt door Geert Jan Schoonbeek).
“Screens” klinkt fris en technisch perfect. De composities zijn inventief en steken goed in elkaar. De mix heeft erg veel lucht behouden, ondanks de zware riffs van gitaar, bas en drums. Iets wat ook op de 5.1-surround mix gelukkig het geval is. Deze dvd is nu nog alleen voor donateurs van de crowdfunding-campagne, maar hopelijk verschijnt er mettertijd een luxe uitgave van het album, inclusief deze 5.1-mix. Dan heb je nu alvast de recensie daarvan.
Zoals altijd weet Leslie Hunt de juiste noten te vinden bij de meest complexe akkoorden, met de nodige zevens en negens in de naam. Gelukkig weet de band op zijn tijd ook lekker te rocken, met een stevige beat, en een doodgewone vierkwartsmaat. Het is de afwisseling tussen ingewikkeld en simpel wat dit zo’n sterk album maakt, en wat eigenlijk het handelsmerk is van District 97.
Het openingsnummer Forest Fire zet meteen de toon, met vette riffs, een prachtige melodielijn en een geweldig up-tempo refrein. Het nummer Sheep is niets minder dan progmetal van de bovenste plank in de beste traditie van bands als Dream Theater, maar met een lekker jazzy refrein. Het omgekeerde is het geval bij Shape Shifter, daar ligt de nadruk eerder op een mellow jazzy basis, afgewisseld door zwaardere riffs. De Moog-solo op driekwart is onvervalste jazzrock.
Het nummer Trigger is een geweldige stamper, met beukende bas en drums en een bozige tekst. Hier wordt afgerekend met een frustratie, zoveel is wel duidelijk. Gaat het om een terrorist? Of een van de vele shootings op gewone burgers in de VS?
Vreemdste eend in de bijt: Bread & Yarn. De zang is hier en daar bijna gospel, maar dan gaan toch de gitaren weer los en blijkt het een metal-ballad. Dit nummer heeft duidelijk meerdere luisterbeurten nodig voor het indaalt. Het is ook het enige nummer waar de rollen zijn omgedraaid en Jim Tashjian de leadzang voor zijn rekening neemt, met Hunt in de achtergrond.
Staan er geen zwakke nummers op de plaat? Nauwelijks, al kan het nummer Blueprint mij niet bekoren. De zang is hier en daar vooral schreeuwerig en mist een pakkend refrein. Als geheel is het teveel jazz voor mij. Het korte instrumentale werk After Orbit Mission had van mij helemaal weggelaten mogen worden. Bassist Seisser toont daar wat je allemaal uit zijn instrument kunt halen met de juiste effectapparatuur. Ongetwijfeld geweldig knap, maar het voegt echt niks toe aan deze plaat.
Leslie Hunt is geweldig bij stem, die met de jaren meer diepgang lijkt te krijgen. Hier zoetgevooisd, dan weer ruig, hier en daar diep. Dat komt allemaal samen in het slotnummer Ghost Girl, met bijna elf minuten nog nét ‘episch’ te noemen. Het doet denken aan Opeth en is bijna ‘female fronted metal’ maar dan zonder de te pas en te onpas gebruikte operastem.
Met “Screens” heeft District 97 gelukkig eindelijk weer eens van zich laten horen. Heerlijke progmetal zonder al teveel zware riffs. Ik zeg met zijn 50 minuten véél te kort! Kom maar op met die volgende Kickstarter-campagne.