Dream TheaterAlbum

Met de nodige tamtam werd eerder in 2021 onder de noemer ‘Lost Not Forgotten Archives’ een aantal live albums van Dream Theater aangekondigd. We schreven er kritisch over in deze première uitgave. Nadat de digitale inkt daarvan amper gedroogd is ligt daar nummer twee in deze reeks.

De tweede uitgave is een dubbel-cd met een totale lengte van twee uur. Gekozen is voor een selectie van nummers die de groep speelde gedurende “A Dramatic Tour of Events” in 2011 en 2012. Maar niet terecht kwamen op de officiële live registratie van deze tour: “Live At Luna Park”, wat overigens de eerste tour was met de vleesgeworden ‘drumfabriek’ Mike Mangini, die kort daarvoor Mike Portnoy was opgevolgd.

Opvallend aan de keuze van nummers is dat – ondanks de titel van dit album en de verwijzing naar het album “A Dramatic Turn of Events” – geen enkel nummer van dat album op deze dubbelaar voorkomt. Wel vertegenwoordigd zijn favorieten van het eerste uur, YtseJam en To Live Forever. Maar ook de progmetal epic The Count Of Tuscany van het album “Black Clouds & Silver Linings” uit 2009, die op “Live At Luna Park” al node werd gemist.

Om te benadrukken dat de omvangrijke tour de verste uithoeken van de wereld aandeed en de groep op mooie locaties bracht, horen we een (zoveelste) uitvoering van Learning To Live van het optreden in Tel Aviv (Israël) op 19 juli 2011. De toegift komt uit Japan en is As I Am van het hardste album dat de groep ooit maakte: “Train Of Thought”. De overlevering wil dat de oren van de op 24 april 2012 in Shibuya aanwezige Japanners nog steeds suizen.

Hoogtepunten van dit album zijn The Great Debate en The Count Of Tuscany. Beide komen van het optreden in Londen op 24 juli 2011. Maar ook de uitvoering van Endless Sacrifice (Austin, 26 oktober 2011) mag er wezen. Het is een nummer waar de stembanden van James LaBrie enigszins gespaard blijven en zijn zang daardoor beter uit de verf komt. Daarnaast is de lange instrumentale passage, vormgegeven in een duel tussen Petrucci en Rudess, een lust voor het oor.

Met name de laatste jaren wordt vaak gefocust op de volgens velen aan slijtage onderhevige stem van LaBrie. Op The Great Debate laat hij horen dat hij destijds nog met gemak mee kon. Daarom breek ik hier een lans voor de zanger die jaar in jaar uit een groot aantal optredens doet van tegen de drie uur. The Count Of Tuscany komt om voor mij onbegrijpelijke reden niet voor op een officiële live productie. Dat wordt hier ruimschoots goedgemaakt met een puike uitvoering, waar in het lang uitgesponnen instrumentale intermezzo vooral de aan 2112 van Rush doen denkende stukken opvallen.

Omdat deze tour de eerste was met Mike Mangini mag de drumsolo (Austin, 26 oktober 2011) niet ontbreken. In dat opzicht is er een vergelijking met live albums van Rush. Natuurlijk zijn
drumsolo’s oersaai om alleen naar te luisteren. Die moet je ook zien. Maar Mangini blijkt – evenals wijlen Neil Peart – in staat om je visuele verbeelding te laten spreken.

Zoals het een bootleg betaamd klinken deze schijfjes rauwer dan we van officiële live-productie kennen. Ik vergelijk het met een live concert waar je zelf bij aanwezig bent. Alle nummers worden ook gespeeld zoals ze op het originele studio-album staan. Dat vind ik persoonlijk jammer, en een gemiste kans. De uitdaging van uitgaven als deze is om ‘out of the box’ te gaan, want de standaard uitvoering kan iedere fan al dromen.

Mijn recensie van “Images And Words Live In Japan 2017” besloot ik met de vraag wat live-albums als dit toevoegen aan het toch al immense oeuvre van Dream Theater. In dit geval zijn dat de nummers die tot op heden geen enkel live-album haalden, wat weer koren op de molen is voor de diehard fan die de knip weer ruimhartig opentrekt.

Wordt vervolgd….