ELOYAlbum

Frank Bornemann gaat onverdroten voort. In 1971 kwam de eerste, gelijknamige, lp van ELOY uit, zijn geesteskind is inmiddels van middelbare leeftijd en nog altijd springlevend. Het zal zo’n beetje de twintigste uitgave van ELOY zijn, “Echoes From The Past” is het derde album van een trilogie.
Ik schreef al over het tweede deel, “The Vision, The Sword And The Pyre (Part II)” uit 2019. Bornemann’s fascinatie voor Jeanne d’Arc, de Franse heldin uit de Middeleeuwen, moet welhaast grenzeloos zijn. De hele triologie, die je kunt zien als een forse rockopera, gaat over deze dame die voor een ommekeer in de Honderjarige Oorlog tussen Engeland en Frankrijks zorgde. Met haarzelf liep het minder goed af, de spreekwoordelijke maagd eindigde op de brandstapel (the pyre).

Bornemann laat het verhaal vertellen door Jean de Metz, een edelman uit de vijftiende eeuw die zijn zwaard regelmatig tussen iemands ribben porde, en die bekend staat als metgezel van d’Arc.  Het verhaal bestaat uit best veel tekst, waar de bandleider zichzelf doorheen worstelt. Vaak gaat het in een monotoon ritme, waarbij hij zich zo ongeveer bedient van een halve praatstem. Zingen is nooit zijn sterkste onderdeel geweest en het zal niemand verbazen dat zijn stem er in de loop der jaren ook niet beter op is geworden.

Dan de muziek, die is een stuk beter te hebben. Fans van het eerste uur zullen vast even opveren van hun stoel als ze de eerste klanken van Conspiracy horen. Onmiskenbare sporen van de jaren 70 zijn hierin achtergelaten. Het stuwende drumwerk achter een muurtje van gitaar en toetsen doet echt denken aan Poseidon’s Creation, mijn favoriete ELOY-nummer aller tijden. De twee toetsenisten hebben  hun handen vol om hun partijen naar behoren te spelen. Het klavierengeluid barst weer rijkelijk uit de speakers op “Echoes From The Past”.

De stuwende pomprock, een van de handelsmerken van ElOY, heeft een licht bezwerende werking, als je je hieraan kunt overgeven en de muziek op standje lichte oorschade zet. Bornemann is hiervoor voor een belangrijk deel zelf verantwoordelijk. Zijn gitaarspel is vooral ondersteunend, vette riffs en andere halen en licks op slaggitaar bepalen het ritme, ondersteund door oudgediende Klaus-Peter Matziol. Hij laat zijn basgitaar onbedaarlijk meepompen op het ritme en plukt zich een ongeluk. Straf drumwerk van Stephan Emig doet de rest. Een enkele keer is ook weer een hoge vrouwenstem te horen, soms in de vorm van een koortje.

Mijn vurige en niet in vervulling gegane wens bij het beluisteren van deel I om een paar vette gitaarsolo’s te horen, is nu toch gehoord. Op Deceptive Glory neemt Bornemann het Moogishe toetsenspel over met een fijne, lange solo. Even daarvoor soleerde hij al kort in het titelnummer. Hè hè, hier kan ik weer een paar cd’s van ELOY op teren! Verder spatten de emoties van het schijfje, het totale bandgeluid neemt je mee in de belevenissen van de hoofdpersoon. Vioolgeluiden doen de spanning nog wat verder oplopen en tubular bells markeren belangrijke momenten. Je ziet bijna voor je dat ze de brandstapel opbouwen in The Pyre, als de trommels beuken stroomt het publiek toe op het marktplein. Aanzwellend toetsengeluid en felle gitaarlicks markeren de momenten dat Jeanne ervaart hoe warm het was en hoe ver. En dan, alleen ijl toetsenspel, ten teken dat het is afgelopen. Je hoort de weemoed in de stem van Bornemann als hij de slotwoorden “Farewell Jeanne” prevelt. Het afscheid van het project Jeanne d’Arc moet hem ongetwijfeld geraakt hebben.

Het meest ben ik toch te spreken over het fraaie toetsenspel. Zonder dat het tot langgerekte solo’s komt doemen er hele mooie patronen, thema’s, akkoorden, miniatuurtjes, noem maar op, uit de klavieren.  Uit alle hoeken en gaten lijkt op ieder moment weer een klein toetsenpareltje te komen rollen. Dit bepaalt toch ook voor een groot deel het kenmerkende geluid van deze Duitse band.

Voor Jeanne d’Arc was het pompen of verzuipen, het werd verzuipen, zij het op een iets andere manier. Laat ELOY nog maar even blijven doorpompen, zodat de luisteraar zich kan laten onderdompelen in ritmes, maar ook de verstilde passages en het glorieuze toetsenspel.