EsthesisAlbum

Het is geweldig om nieuwe bands te ontdekken en hun muziek onder de aandacht te brengen. Het is nog mooier als de band in kwestie zich weet te ontwikkelen en langzaamaan een begrip wordt in de progwereld. Zo hebben we in de 25 jaar dat Progwereld bestaat al heel wat bands zien opkomen en doorstoten. Een van die formaties is het Franse Esthesis. Hun debuutalbum “The Awakening” maakte in 2020 enorm indruk en lovende recensies viel hen ten deel.

In 2022 verscheen het tweede album “Watching Worlds Collide”, waarin de band het aandurfde om een wat ander geluid te laten horen. En nu, drie jaar later, worden we verblijd met hun derde album.

“Mag ik je een advies geven? Luister het album onder de koptelefoon en in het donker.” Dat schreef Aurélien Goude in zijn mail aan mij. Ik houd van zo’n bijsluiter. En hij heeft gelijk. Dit album komt onder de koptelefoon het beste tot zijn recht. Dat zit hem voornamelijk in de geweldige productie die rijk, warm en gelaagd is. Daarbij valt er veel te ontdekken. Elke keer vallen weer nieuwe dingen op. Dat luisteren in het donker zit hem vooral in de sfeer. Die is intens. Sommige stukken voelen aan als een warme deken, maar vaak zit er een toffe onderhuidse spanning in de muziek die in het donker meer tastbaar wordt.

Muzikaal houdt dit album het midden tussen de eerste twee platen. De wat mysterieuze sfeer van “The Awakening” is terug en dit wordt gecombineerd met het directe geluid van “Watching Worlds Collide”. Progressieve rock, pop en filmmuziek worden samengesmolten tot een prachtig geheel. Het vijftal uit Toulouse neemt de tijd om de composities op te bouwen en je vervolgens daarin onder te dompelen. Een goed voorbeeld daarvan is het titelnummer Out Of Step. Het begint ingetogen met af en toe een vocale eruptie. Let hierbij op het sterke baswerk. De gitaren in overdrive geven het geheel een claustrofobisch tintje. Een korte aanzwellende toetsenmuur luidt een nieuwe fase in. Er volgt een passage waarin de toetsenerupties en subtiele percussie elkaar afwisselen, waarna de song verder openbreekt.

Connection en The Frame zijn meer songmatig. De invloed van Porcupine Tree en Steven Wilson is nooit heel ver weg, zonder dat het gekopieerd voelt. De toetsen van Goude zijn constant aanwezig, maar bijna nooit echt op de voorgrond. Subtiel weet hij alles in te kleuren. The Frame behoort tot een van de beste nummers van de plaat. De melodie is erg mooi en de achtergrondzang van Mathilde Collet geeft het geheel nog meer diepgang. De hypnotiserende gitaarsolo van Rémi Geyer is de kers op de taart.

The Lights is meer ingetogen, ook hier is de zang van Goude sterk. De gitaar soleert op de achtergrond en krijgt langzaamaan steeds meer ruimte. Circus is wat luchtiger en ook hier is de combinatie van de stemmen van Goude en zijn partner Collet erg prettig. Van mij zou zij in de toekomst meer de ruimte mogen krijgen. Haar stem doet wat denken aan Lee Douglas (Anathema). Waarom haar niet eens de leadzang geven?

The Storm is met bijna elf minuten het langste nummer van het album. Het gitaarspel maakt dat er altijd dreiging aanwezig is. Het bevat een paar mooie overgangen. Het is als een koortsdroom die in intensiteit toeneemt. Ondanks dat vind ik dit het minst sterke nummer van het geheel.

Als je de vinylversie hebt aangeschaft, is na The Storm het album afgelopen. Op de cd en digitaal is er nog de bonustrack Abyss (als je lp koopt, ontvang je dit nummer digitaal). Ik had dit persoonlijk een betere afsluiter gevonden. De toetsen en de dreiging van de bezwerende gitaar maken het tot een intense beleving.

En zo zet de band, en met name frontman Goude (die alle muziek schrijft) weer een forse stap voorwaarts. Ze hebben alles in huis om uit te stappen in de Champions League van de progwereld.