Concert

Dag drie van het Final Night of the Prog Festival 2024 is meteen ook de laatste dag van dit roemruchte festival ooit. Deze zondag 21 juli 2024 zal Big Big Train de laatste noten laten klinken. Een aantal verrassende optredens staat ons te wachten en niet alleen van emotie houden we het vandaag niet droog.  Begin, voor een mooi totaalbeeld van het festival, eerst even met het lezen van deel 1 en deel 2.

OK Goodnight
De zondag begint dreigend én veelbelovend. Een uitgedeelde flyer maakt duidelijk dat áls het onweer losbarst, dit het voortijdig einde van het festival betekent. Het Amerikaanse, maar feitelijk uit vijf landen afkomstige gezelschap, maakt sfeervolle prog, met diepere lagen. Die lagen gaan een beetje verloren, omdat het geluid erg hard staat. Naast ingetogen stukken, met akoestische gitaar, duiken ze ook behoorlijk de metal in. In The Falcon laat Martin de Lima zijn gitaar werkelijk vlammen, de toetsen proberen hier nog bovenuit te komen. Zangeres Casey Lee Williams maakt indruk, ze heeft een stem als een klok; van heel klein tot vol uitpakkend met een geweldig strotje.

The Windmill
The Windmill, al eerder te gast op de rots, zet de goede lijn voort. Dit Noorse gezelschap is dol op epics. The Masque gaat al over de tien minuten. Een danseres (met masker…) begeleidt dit mooi opgebouwde nummer. De neo-prog heeft sporen van Camel en Alquin, dwarsfluit en saxofoon vieren hoogtij. Over de twintig minuten duurt Fear, van hun nieuwste schijf “Mindscapes”. Een goede rol ook voor de als kapitein vermomde toetsenman en de gitarist. Tempo- en sfeerwisselingen zijn niet van de lucht, zoals het een goede epic betaamt. Mooie stukken komen langs. De zang is redelijk, maar sommige momenten een beetje schreeuwerig.

Amarok
Dit Poolse gezelschap laat weer een heel ander geluid horen. Is het artrock, wereldmuziek, folk, ambient, elektronisch? Een beetje van alles. Michal Wojtal beschikt over een sterke stem en giet heerlijke gitaarsolo’s over het publiek heen. Met name dan komt even de naam Pink Floyd boven. Hij bedient ook kort een antiek uitziend harmonium en laat de theremin voor zingende zaag-viool spelen. Zangeres Marta Wojtas heeft een mooie set percussie-instrumenten tot haar beschikking en ze laat haar meterslange sjaal heel mindful in de wind wapperen. Ze spelen veel van hun laatste cd “Hope” en dat is van begin tot start boeiend en afwisselend. Typisch Pools en toch anders.

MEER
De eerste prijs voor meer-stemmigheid is voor…MEER! Johanne en Knut Kippersund zingen zeer harmonieus samen en dat levert de nodige heerlijke momenten op. Hun muziek bevat veel orkestrale elementen, niet in de laatste plaats door de aanwezigheid van viool en altviool. Hun tamelijk korte nummers hebben daardoor iets klassieks, maar popinvloeden zijn ook nadrukkelijk te horen. De zang en orkestraties overheersen. Het nummer Beehive heeft zelfs James Bond-achtige trekjes. Deze insteek maakt dat er verder net iets te weinig gebeurt in de nummers om van een spetterend optreden te spreken. Niettemin is dit een aangenaam en stemmig rustpuntje voor de apotheose van de dag. En het is nog steeds droog…

The Flower Kings
The Bad Luck Kings moeten een flink deel van hun speeltijd inleveren vanwege technische malheur. Toetsenist Lalle Larson moet het met een vervangende keyboard doen. Niettemin laat hij horen dat hij een topper is, zowel in de ondersteuning op piano als solerend. De Kings laten een vrij ingetogen set horen, met zang van Lasse Fröberg en lachebekje Roine Stolt. Mooie symfonische rock, waarbij laatstgenoemde uiteraard ruim strooit met de van hem bekende lyrische gitaarsolo’s. De instrumentale passage zijn het aantrekkelijkst, zoals op Big Puzzle. Waarschijnlijk is de onvermijdelijke epic Stardust We Are ingekort, tot slechts deel drie. En toch…krijgt deze muziek me nooit helemaal te pakken.

Steve Rothery Band
Het bekende recept van Steve Rothery: enkele solonummers en dan een veelvoud oude krakers van Marillion. Als donkere wolken zich nu echt samenpakken boven de Loreley, hou ik het zelf, foto’s nemend op luttele meters van het podium, niet droog bij het fenomenale Old Man of the Sea. Wat een gevoel weet deze bescheiden Brit in zijn spel te leggen! De hits Kayleigh en Lavender en het vreselijke Hooks in You volgen, iedereen brult mee op Heart of Lothian. Zeer aangename verrassing is Forgotten Sons van “The Script…”, met die geweldige gitaarsolo. Martin Jakubski verzorgt sterk en overtuigend de zangpartijen, terwijl toetsenist Riccardo Romano voor zijn doen ingetogen speelt. Mooi optreden, hoor!

Net voor het allerlaatste optreden staat de organisatie nog even stil bij de grote man van het festival, organisator Winfried Völklein. Helemaal terecht krijgt hij een ovationeel applaus van de enthousiaste menigte, die de regenkleding tevoorschijn heeft gehaald. Hij weet zich geen raad met de schijnwerpers zo op zich gericht en komt in zijn dankwoord niet verder dan het op zijn Hollands van link naar rechts bewegen. Deze man had een waardiger afscheid verdiend. En ook ‘zij’ die de bands altijd aan- en afkondigde, liet zich nog één keer zien.

Big Big Train
Onder aanvoering van zanger Alberto Bravin zorgt Big Big Train voor een passend slotakkoord, terwijl de regen nu met bakken uit de  hemel komt. Alle goden, Apollo incluis, huilen. Natuurlijk speelt BBT werk van hun laatste schijf, waaronder titelnummer Oblivion, maar ook fraaie oudere nummers. Zo horen we het indrukwekkende East Coast Racer en het gevoelige A Boy in Darkness. Afscheid is er ook van gitarist Dave Foster, die nog een nummertje meespeelt. Het blaaskwartet schittert helaas door afwezigheid. Wat zou het mooi zijn geweest als zij de laatste adem van het instrumentale slotstuk Apollo hadden uitgeblazen, liefst met een strijkensemble. Maar nee, ook geen toegift, het festival is klaar…

En zo komt een eind aan het legendarische Night of the Prog Festival. Zeventien edities, 42 festivaldagen, 188 bands, 258 optredens… Noem mij een grote progband die er niet heeft gestaan. Met weemoed, maar vooral vol met geweldige muzikale herinneringen daal ook ik voor de laatste maal de 132 meter van de rots af naar de Rijn. Ik denk een lichte, bijzondere rimpeling in het water te zien. De Rijn weet…