Final Night of the Prog FestivalConcert

De zeventiende editie van het legendarische Night of the Prog Festival is tevens de laatste, het is bijna niet te bevatten…
Nog één keer beklimmen de toeschouwers de rots, hoog boven de Rijn, om het Loreley amfitheater te betreden. Maar liefst 21 bands in drie volle, bloedhete dagen trekken voorbij, voordat Big Big Train de laatste noten mag spelen. In drie delen doen we verslag van dit wederom bijzondere progspektakel, dat veel bezoekers trok. In deze update het eerste deel.

INHALO
Onze nationale trots op dit festival had de toch altijd ondankbare taak om het spits af te bijten. Zij deden dit energiek en stevig. De pittige muziek met de nodige dreiging deed soms denken aan Riverside en Opeth. Ondanks het ontbreken van toetsen wist het gezelschap interessante geluidsstructuren op te bouwen. Ze putten uiteraard uit hun debuut-cd “Sever”. Harde en bij tijd en wijle onheilspellende geluiden zorgen ervoor dat het al behoorlijk toegestroomde publiek direct goed bij de les is. Dat een lekkere gitaarsolo en afwisseling ook tot het repertoire behoren, bewijst INHALO tijdens het slotnummer Last Vestige.

Cheeto’s Magazine
Het feest begint al vroeg als de in gekleurde pakjes gestoken Spanjaarden van Cheeto’s Magazine het podium betreden. De groene maar vooral de blauwe toetsenman/zanger ontpopt zich tot een pias van formaat. Hij kronkelt over het podium en trekt de gekste grimassen. Vooral veel toetsen zijn te horen op muziek, waarbij Spock’s Beard Frank Zappa tegenkomt. Apart is zeker ook hun interpretatie van I Am The Walrus van The Beatles. Met alle gekheid op een stokje spelen ze bijna achteloos een fraai stukje symfonische rock weg, waarbij de toetsensolo’s niet van de lucht zijn. De eerste aangename verrassing van het festival staat genoteerd.

IZZ
Om een biertje te bemachtigen moet je lang in de rij staan, maar dat is nog niets vergeleken met de merchandise. Anderhalf uur queuen voor een festivalshirt in de volle zon, dat was pas een echte opgave. Daar hadden de Amerikanen van IZZ natuurlijk geen last van. Met mannen- en vrouwenzang en flink wat toetsenwerk kwamen zij niet zo goed uit de verf. De mix van symfonische rock met popinvloeden kwam tamelijk ingewikkeld over, met veel noten per seconde. Met name in het pianospel zal ook iets tegendraads, wat de toegankelijkheid niet ten goede kwam. Prima gemusiceerd, maar deze notenbrij kwam bij jullie recensent niet goed binnen.

Sylvan
Vaste waarde op het festival zijn de Duitsers van Sylvan. Onder aanvoering van zanger Marco Glühmann maken deze oosterburen prima te verteren prog en ze zetten dan ook een degelijke set neer. Uiteraard is een belangrijke rol weggelegd voor de frontman. Ze laten prachtige stukken horen, al zit er ook het nodige onbestemds tussen. Voor mij dan ook een mooi moment om even te bieren  op het belendende terras met fantastisch uitzicht over de laaggelegen Rijn. Ik miste dus  flink wat van hun optreden (want ook daar een rij…), maar het gedragen A Kind Of Eden en de fraaie instant klassieker Posthumous Silence pikte ik niettemin toch mooi nog even mee.

Alex Henry Foster
All the way from Canada laat Foster een verpletterende indruk achter. Zijn muziek is ronduit hallucinerend, bezwerend. Aan de uitgesponnen soundscapes lijkt geen einde te komen. Herhaling is de kracht van de reclame en dat levert soms een muur van geluid op. Foster bezweert het publiek ook  in woorden, hij is bijna aan het preken als hij zijn toehoorders inpepert niet aan morgen en de problemen in de wereld te denken, maar vooral nu te genieten met de met de mensen om je heen en te onthouden dat je hier was. Hij gaat ver met zijn gitaar het publiek in en schraapt zijn instrument ook aan alles wat hij op het podium tegenkomt. Goed bezig, A.H. Foster!

Arena
Arena speelde geïnspireerd, en dat is weleens anders geweest. Zanger en performer Damian Wilson is hier voor een belangrijk deel debet aan. Hij bespeelt het publiek en zweept het op. Hij beschikt over een dijk van een stem en laat niet na deze ten volle in te zetten. Een glansrol is weggelegd voor Mark Bogert, die met gemak de grote schoenen van John Mitchell vult, die andere verplichtingen had. Hij krijgt alle ruimte om te soleren. Uiteraard speelt de band nieuw werk, maar het publiek is natuurlijk vooral gekomen voor krakers als The Hanging Tree en A Crack In The Ice van “The Visitor”. Als toegift gaat A State Of Grace, ook van die cd, er ook nog eens in als koek. Een sterk optreden, met ook een prima rol voor good old toetsenman Clive Nolan.

Riverside
De bloedhete vrijdag krijgt een spetterende finale met een sterk optreden van Riverside. Grote man is natuurlijk zanger Mariusz Duda, die met zijn basspel ook nadrukkelijk op de voorgrond treedt. Ze laten een mooie staalkaart van hun oeuvre horen, met de nadruk op recenter werk. Van het toegankelijke Friend or Foe van “ID.Entity” tot de gevoelige afsluiter Conceiving You van “Second Life Syndrome”. De muziek is als altijd gedreven, stevig en melodieus tegelijk en er gaat een aangenaam gevoel van dreiging vanuit. Ik heb het idee dat ze het overlijden van gitarist Piotr Grudzinski nog steeds niet helemaal verwerkt hebben. En dat daarom Duda zo de hoofdrol pakt en het prachtige, gitaargedreven nummer The Curtain Falls niet gespeeld werd. Riverside is eigenlijk altijd goed en het massaal toegestroomde publiek gaat dan ook tevreden naar de tent, camper of bus, die in tien minuten afdaalt naar de Rijn, die onverstoorbaar naar zee blijft stromen…