Flying ColorsAlbum

Flying Colors maakt er een van traditie van elke studio-uitgave te laten volgen door een live-registratie. De derde cd, “Third Degree”, maakt hierop geen uitzondering, zodat we kunnen gaan zitten voor twee cd ’s lang  “Third Stage: Live In London”.  De Amerikaanse en Europese tour uit 2019 vormt de basis voor deze nieuwe uitgave. Plaats van handeling is  het sfeervolle Shepherd’s Bush Empire Theatre in Londen waar deze uit slechts negen optredens bestaande tour wordt afgesloten.

Uiteraard verschijnt dit werkje in allerhande formaten, ik moet het doen met alleen de cd-versie van de nummers, waardoor ik de live-ervaring node mis.

Ongeveer de helft van de nummers komt van “Third Degree”, de rest van de eerste twee cd’s.
Omdat dit al de derde live cd is, krijgen we een toenemende overlap in de nummers, de band speelt uiteraard steeds enkele favorieten van de vorige schijven.
Vanaf de aftrap met Blue Ocean barst de band van de energie. Veelal uptempo rockt het kwintet zich door de nummers. Het vrij aan het begin gespeelde setje van de nieuwste cd, The Loss Inside en More, maakt hierop geen uitzondering.

Van een heel andere orde is de ballad You Are Not Alone. Casey McPherson heeft een heel eigen stemgeluid waarmee hij met het nodige pathos het podium behoorlijk vult. Hij legt in de rustige nummers zo mogelijk nog meer emotie in zijn stem dan hij normaal al doet en met het subtiele gitaarspel van Steve Morse levert dit een aangenaam rustpuntje op in het eerste deel van de set, dat toch veel in de heu-stand wordt afgewerkt, inclusief publiekslieveling Kayla en het wat meer groovy uitgevoerde Geronimo. In Forever In A Daze mag bassist Dave La Rue even op de voorgrond plukken, al mag hij toch niet klagen over hoe zijn prominente spel in de mix naar voren is geschoven. Hij zal met heel veel aanslagen met lof slagen voor zijn Scheidegger examen blind bassen. Love Letter vormt de afsluiting van het eerste deel van de set. De bijna overdreven aangezette Beach Boys koortjes zorgen voor een wel heel zoet sfeertje.

De lange nummers zijn alle geprogrammeerd in het tweede deel: vier nummers achter elkaar van net onder of boven de tien minuten. Dat had iets evenwichtiger verdeeld kunnen worden. Hierin kan de band wel meer tempo- en sfeerwisselingen kwijt en dat zal menig progliefhebber meer aanspreken dan het kortere rechttoe rechtaan werk.
Peaceful Harbor is ook weer heel subtiel met zeer ingetogen zang en prachtig gitaarwerk van Steve Morse. Hij steelt toch de show met zijn solo’s die hij kwistig in het rond strooit. Hij heeft een heerlijk vet, smeuïg geluid. Ik kan me goed voorstellen dat dit nummer in de concertzaal kippenvel oplevert.
Het dus ook lange Crawl van de laatste cd kent ook weer mooie samenzang, enkele behoorlijke overgangen en rustmomenten en mede-zang van Neal Morse, die uiteraard ook de nodige zangpartijen voor zijn rekening neemt. Op toetsen neemt hij een vrij bescheiden plek in en speelt hij in dienst van het totale bandgeluid, een enkele solo op de Hammond daargelaten.
Rasdrummer Mike Portnoy tikt er uiteraard ook weer lekker op los, maar ook hij heeft kennelijk geen behoefte om de show te stelen.
In Cosmic Symphony wisselt de band ook weer soepeltjes van speelstijl: pop, rock, een beetje jazz & blues en symfo gaan vreedzaam hand in hand.
Het concert eindigt uiteraard met een paar meedeiners, zeker de refreinen schreeuwen om te worden meegebruld.

Als Flying Colors een supergroep is, dat etiket krijgen ze nogal eens opgeplakt, maken ze zeker geen supermuziek. Maar het zit zeker goed in elkaar en het gelouterde gezelschap zorgt ervoor dat de nummers prima worden uitgevoerd.  Mike Portnoy liet eens optekenen dat de band toegankelijke, melodieuze, diepe en kleurrijke muziek wil maken. Daar slaagt het gezelschap goed in. Een concert bijwonen moet ongetwijfeld een bijzondere ervaring zijn, als je er voor in bent je te laten meespelen in het soms opzwepende spel van deze heren. Na 110 minuten is het voor mij echt wel genoeg geweest, omdat met name de kortere nummers een behoorlijk hoog gehalte van inwisselbaarheid in zich hebben. Op den duur heb je het allemaal wel zo’n beetje gehoord.
De fans malen hier zeker niet om en als je nog niets in huis hebt van Flying Colors heb je met “Third Stage: Live In London” zomaar een alleraardigste verzamelaar in handen.