Francis Dunnery’s It BitesAlbum

Ik heb op deze pagina’s al eens mijn liefde voor de jaren 80 verklaard, als een soort van guilty pleasure. Dan heb ik het vooral over Duran Duran, Spandau Ballet, Simple Minds, Level 42 en soortgenoten. Maar er was natuurlijk meer in dat decennium: wat te denken van de neo-prog die zijn intrede deed met Marillion, IQ, Pallas en Pendragon. Maar ook de culthelden van It Bites. Een bandje uit het noordelijk in Engeland gelegen graafschap Cumbria. Daar timmerde ene Francis Dunnery behoorlijk aan de weg, ondersteund door zijn maatjes Bob Dalton, Dick Nolan en John Beck. Het kwartet bracht een drietal redelijk succesvolle albums uit tussen 1986 en 1989, waarna het verhaal strandde door allerlei oorzaken, met een hitje (Calling All The Heroes) en een vorm van cultstatus tot gevolg. De groep bracht een mengeling van neo-prog en 80’er-jaren pop, met aanstekelijke deuntjes, harmoniezang en scherp gitaarwerk, verpakt in puntige songs met vooral veel melodie. Zonder twijfel gerangschikt als progressieve rock, daar zorgde componist/zanger/gitarist Francis Dunnery hoogstpersoonlijk wel voor. Ik was meteen fan en herkende het talent van Dunnery vrijwel direct.

Daarna raakte de band en zijn voorman een beetje uit zicht. Ik kwam zijn naam nog eens tegen op de (forse) lijst met muzikanten die meewerkten aan Anderson Bruford Wakeman Howe’s debuutalbum in 1989, vrij verrassend. Maar daar bleef het toch bij. Totdat ergens eind jaren 2000 begin 2010 It Bites opeens weer nieuw werk uitbracht, was mijn interesse direct gewekt. Dunnery’s plek als centrale figuur bleek echter ingenomen door een andere muzikant uit Cumbria, John Mitchell. Hoewel beide albums, “The Tall Ships” (2008) en “Map Of The Past” (2012), heel behoorlijk van kwaliteit waren, miste ik toch die bijzondere stem en dat speciale gitaarspel van Dunnery. Daar zouden we nooit meer iets van horen in It Bites-verband, dacht ik.

Totdat ik recent las over het uitbrengen van een dubbel-livealbum door Francis Dunnery’s It Bites. Blijkbaar kruipt het bloed toch waar het niet gaan mag. Dunnery had blijkbaar het plan opgepakt om zijn geliefde jaren 80-bandje weer eens nieuw leven in te blazen door middel van een kleine serie liveoptredens, begin 2023. Dat doet hij dan zonder zijn oude maatjes maar met behulp van een paar fans die ook nog eens heel aardig kunnen musiceren: wat te denken van gitarist Luke Machin (Cyan, Maschine, The Tangent) en toetsenist/zanger Pete Jones (Tiger Moth Tales, Red Bazar, Cyan, Camel); met daarnaast Bjorn Fryklund op drums, Paul Brown op basgitaar en multi-instrumentalist Quint Starkie. Het optreden dat uiteindelijk op het album “Live From The Black Country” terecht zou komen, vond plaats op 20 januari van dit jaar in de KK’s Steel Mills in Wolverhampton. En het is een regelrecht feest der herkenning, twee uur lang.

Geen Calling All The Heroes, helaas. Maar wel klassieke It Bites nummers als All In Red, de eerste single ooit, Positively Animal, Yellow Christian, plus het eveneens als single uitgebrachte Kiss Like Judas en Still Too Young to Remember. En wat te denken van dat instrumentale pareltje Charlie? Gelukkig ontbreken het monumentale Old Man And The Angel en vooral het epische Once Around The World, klokkend op circa zeventien minuten, niet. Het tovert allemaal een brede glimlach op mijn gezicht.

De bijna vier decennia oude muziek wordt tot leven gebracht door een uitstekende band met hoofdrollen voor Jones en Machin, de een met zijn rijke toetsengeluid, de ander met zijn indrukwekkende gitaarspel. Daarnaast is met name de harmoniezang, vaak vierstemmig en hoog, prima verzorgd. Niet zoveel mensen weten dat Dunnery ooit nog eens auditie heeft gedaan als zanger bij Genesis na het vertrek van Phil Collins in 1996. De humoristische aankondigingen van de bandleider (welcome to the greatest show on earth) en de enthousiaste respons van het publiek dat luid meezingt, verhogen de feestvreugde. Geen concert maar een echt feest zoals Dunnery het terecht noemt.

Er is ook een Blu-ray versie, helaas had ik die niet ter beschikking. Op basis van video’s op YouTube en de trailer van het album kun je toch een aardige indruk krijgen van de kwaliteit en de sfeer van het optreden. De lange blonde haren zijn verdwenen, wat resteert is een kaal hoofd onder een kek mutsje. Maar nog steeds dezelfde kwajongensachtige uitstraling en flamboyante houding van de inmiddels 60-jarige muzikant.

Wie wil weten wat er met Dunnery is gebeurd na het laatste album van It Bites moet maar eens Wikipedia opslaan, je zult verbaasd zijn over de activiteiten die Dunnery aan beide zijden van de oceaan heeft ontplooid in de afgelopen decennia. En met wie: van Led Zeppelin’s Robert Plant, gitaarlegende Carlos Santana, Stone Roses’ voorman Ian Brown, R&B superstar Lauren Hill, tot voormalig Genesis-gitarist Steve Hackett. En dat is dan nog maar een kleine greep. Maar de muzikale duizendpoot is weer terug op het oude nest. Naar verluidt staat er een album op stapel met nieuw materiaal, opnames zijn gepland voor december, dat zou de werkelijke kers op de taart zijn. Duimen maar.