Glass HammerAlbum

Er zijn maar weinig bands zo productief en kwalitatief hoogwaardig als het Amerikaanse Glass Hammer. In 27 jaar tijd is deze nieuwe schijf studioalbum nummer 17. De heren Fred Schendel en Steve Babb lijken een constante flow aan inspiratie te hebben. Wat de heren ook siert is dat ze zichzelf nooit herhalen. Steeds weer zoeken ze naar nieuwe invalshoeken en leggen daarbij de lat hoog voor zichzelf. Andere troef is dat ze altijd weer goede muzikanten om zich heen weten te verzamelen.

Dat element van vernieuwing wordt op dit album wel heel erg duidelijk. Zelden klonk het gezelschap zo compact, intens en stevig als op deze “Dreaming City”. De meer klassieke symfonische rock elementen in de stijl van Yes zijn veel minder aanwezig en hebben plaats gemaakt voor de stuwende progrock van bands als Rush en Porcupine Tree.

De aftrap met Dreaming City is direct een visitekaartje van jewelste. Het is een zalig stuwend nummer dat in hoog tempo over je heen walst. De stevige gitaarriffs pakken hier enorm goed uit. De ritmesectie is, op het hele album, ronduit verbluffend. Steve Babb laat zijn basgitaar ongekend goed ronken en vormt met de strakke drums van Aaron Raulston een ijzersterke tandem.

Het loopt naadloos over in Cold Star waarin de intensiteit wordt voortgezet. Zo voelen beide nummer aan als één epic. De toetsen hebben op dit album een wat minder prominente rol, maar ze zijn wel essentieel! Zo hoor je aan het begin zo’n heerlijk Hammondorgel en moet je even aan de space-rock van Ayreon denken. De rol van de akoestische gitaar is hier groot en geeft het nummer zijn warme uitstraling.

“Dreaming City” is een conceptalbum dat zich afspeelt in de wereld van “The Inconsolable Secret”. Het vertelt het verhaal van een radeloze man die zich een weg moet vechten door een spectrum van verschrikkingen om zijn geliefde te redden. De tijd dringt want binnen drie dagen zal ze sterven. Het verhaal wordt in het boekje in korte episodes verteld.

Terminus is een te gekke samensmelting van elektronische muziek en het stuwende van Rush. De toetsen hebben hier een grotere rol gekregen, met als hoogtepunt een stomende solo tegen het einde. De melodielijnen zijn lekker pakkend en nestelen zich helemaal in je hoofd. Op dit album introduceert het duo twee nieuwe zangers: John Beagley en Reese Boyd. De eerste is een Britse singer-songwriter met een voorliefde voor Peter Gabriel en de tweede speelt ook in de Amerikaanse Rush tribute band The Spirit Of Rush. Beide zingen uitstekend.

Nummers als Pagarna en vooral Watchman On The Wall zijn volledig in de geest van Rush. Dat zit hem in de compositie, de stijl en het briljante basspel. Laat Geddy Lee zingen en je hebt Rush. Onwijs goed gedaan. De vrouw in het verhaal wordt uiteraard vertolkt door Susie Bogdanowicz. Deze dame is niet meer weg te denken bij Glass Hammer. Haar zang stelt nooit teleur. Haar rol is hier wat kleiner, maar wel heel erg goed. Luister maar naar October Ballad, waarin ze mag schitteren.

Een verrassend stuk is het korte instrumentale The Tower. Dit is een ode aan de elektronische muziek van de Berlijnse school. Samen met de solerende gitaar wordt het een mooi bezwerend stuk. Op en top symfonisch is The Key. Dit heeft alle elementen van een sterke Glass Hammer song. Stuwende baslijnen, zalig (vintage) toetsenspel en pakkende melodieën. Het rustmoment met fluitspel is bijzonder goed gedaan.

Het gave van dit album is dat je steeds weer andere dingen gaan opvallen. Het is echt een album dat met elke luisterbeurt aan intensiteit wint. Het is niet alleen een van de beste Glass Hammer albums tot nu toe, maar ook een geweldige ode aan de progressieve rock van begin jaren ’70.

NB: het album is te bestellen via de site van de band. Door de corona-crisis is de verwachting dat de Nederlandse distributeur het album vanaf mei 2020 goed kan leveren.