Grobschnitt Album

Een van de hoogtepunten uit het werk van de Duitse band Grobschnitt is ongetwijfeld “Rockpommel’s Land”.

Misschien staat het epische album Solar Music, zeker in de live uitvoering, nog iets hoger aangeslagen, maar met dit werkje uit 1977 lijkt de band te proberen zich nadrukkelijk een plaatsje tussen de proggrootheden van weleer als Yes en Genesis te verwerven. “Rockpommel’s Land” is een logisch vervolg op “Jumbo”, dat twee jaar eerder uitkwam. Het niveau van dit trio uit de roemruchte jaren ’70 kan de band hierna bij lange na niet meer benaderen.

“Rockpommel’s Land” vertelt het verhaal van het jongetje Ernie dat van huis wegloopt, het grote avontuur tegemoet, en met behulp van de mythologische vogelfiguur Maraboo de fantasiewereld Rockpommel’s Land bereikt. Een (kinder)sprookje dus, waar deze Oosterburen die zich bijnamen aanmeten als Wildschwein, Eroc en Mist, zeer volwassen muziek bij hebben gecomponeerd. Het verhaal is zo naïef dat je je af kunt vragen of dit geen onderdeel uitmaakt van de humor en gekkigheid waar Grobschnitt in die tijd patent op leek te hebben. Zo komen op deze cd een flinke boer, vals fluiten en een gesproken tekst voorbij waarbij Ernie zich afvraagt of hij de lp zal omdraaien of nog een hotdog zal nemen.

Alle gekheid op een stokje, de muziek is andere, hele serieuze kost. “Rockpommel’s Land” haalt het beste in dit kwartet naar boven. Een meesterwerkwerkje volgens velen, vergelijkingen worden gemaakt met Supper’s Ready van Genesis en Wish You Were Here van Pink Floyd. Om dit appel kracht bij te zetten gooien ze er zelfs een Roger Dean achtige cd-hoes tegenaan. Dit werk mist de absolute klasse van genoemde hoogtepunten, maar heel fraai is het zeker. Op deze concept-lp halen de heren compositorisch alles uit de kast om hun meesterwerk af te leveren. Het schrijven en arrangeren komt wederom vooral uit de koker van toetsenist Mist, geassisteerd door gitarist Lupo.

De vier stukken lopen min of meer in elkaar over en vormen een geheel. Het toetsenspel van Mist vormt de rode draad. Het gebruik van klassieke toetsinstrumenten past geheel in de tijdgeest. Het betreft rockmuziek van zeer melodieuze aard, van hoekige thema’s en tegendraadse ritmes is nauwelijks sprake. De sfeer is zeer relaxed en roept pastorale gedachten op die ook het werk van Genesis kenmerkten.

Lupo vult de oase aan toetsenklanken aan met zijn subtiele en soms iets steviger klinkende gitaarspel. Hij kan akoestisch uit de voeten, heeft een grote bijdrage aan de melodie en soleert er lustig op los. Met de zang van Wildschwein is het melodievormende trio compleet. Hij kan in de veelvuldige rustige passages gepassioneerd, maar gevoelig het verhaal ten gehore brengen, maar waar nodig heeft hij ook een aangenaam pittig rauw randje aan zijn stem. Een adequate ritmesectie, die ook nadrukkelijk van zich laat horen, completeert het gezelschap.

Thema’s keren door het hele album terug. Ernie’s Reise zet wat dat betreft de toon, in Severity Town, eigenlijk het topstuk van de lp, borduurt de band hier vrolijk op door. De tempo- en sfeerwisselingen wisselen elkaar in hoog tempo af en Lupo en Eroc lijken elkaar op te zwepen. Alsof er al behoefte was aan een rustpuntje in dit beslist niet ruige epos krijgen we met Anywhere toch nog een akoestische ballade voorgeschoteld. Wildschwein doet zijn naam zeker geen eer aan door dit nummer prachtig subtiel te zingen. Bijna twinti minuten klokt Rockpommel’s Land, dat de lijn van de eerste twee nummers doorzet. Na een afwisselend begin met de nodige gekkigheid, komt de muziek bijna tot stilstand in een zeer rustig tussenstuk. Langzaam bouwt het gezelschap tenslotte op naar een meeslepende finale, waarin alle remmen losgaan en een spetterende gitaarsolo, waarin Lupo al zijn emotie legt, een ware apotheose vormt.

Het is heerlijk  zwijmelen bij deze dromerige, uitgesponnen stukken klassieke symfonische rock, vol met verschillende lagen synthesizer en orkestraties, overgoten met verfijnd gitaarspel dat samen met drums en basgitaar een harmonisch geheel vormen. Grobschnitt raakt hiermee aan de toppen van zijn kunnen en levert een heuse klassieker af.