Ice: The Camel FactorConcert

Andy Latimer en consorten zien we mogelijk niet meer terug op het podium, dus een goede tribute is nooit weg. Het massaal toegestroomde publiek in theater Parkvilla in Alphen aan den Rijn beleefde op 23 mei 2025 een primeur. De Camel-tributeband Ice: The Camel Factor verzorgde hier zijn eerste volledige optreden. De verwachtingen zijn hooggespannen, de onwennigheid op het podium is niet meer dan logisch, al hebben de bandleden veel ervaring opgedaan bij andere bands.

Al bij de eerste tonen van Mother Road (“Dust and Dreams”) is duidelijk dat we het échte Camel uit ons hoofd moeten zetten. Een soms perfectere kopie van het origineel zoals coverbands kunnen zijn, is Ice: The Camel Factor niet. Dit gezegd hebbende beleeft het publiek een heerlijke avond, vol van nostalgie. Na de pittige start zet Rien Broekhuijsen de dwarsfluit aan zijn mond om Air Born (“Moonmadness”) in te zetten. Best goed, paar missertjes, het gitaarspel van Hans Velders is even wennen. Tsja, wie kan ook maar in de buurt komen van de brille van Latimer? Francois Teering zingt zeker niet onaardig, al lijkt zijn stem iets minder goed bij de muziek van Camel te passen.

Het fraaie Drafted (“Nude”) krijgt een behoorlijke uitvoering. Duidelijk is dan ook al dat we het volle toetsengeluid, dat de sound van Camel ook kenmerkt, moeten missen. Cornel Leijdekkers had best wat meer mogen uitpakken, vanavond. Broekhuijzen laat horen dat hij  overal in kan blazen, saxofoons en een panfluit behoren ook tot zijn instrumentarium. Op Stationary Traveler komt die laatste goed van pas. Hij heeft ook de bij de nummers passende beelden op de achtergrond verzorgd. Teering weet bij de aankondiging niet precies waar het nummer over gaat. Bassist Alex Geerts krijgt even zijn moment in de schijnwerpers in het gevoelige Landscapes (“Nude”), dat verder niet meer nodig heeft dan fluit en piano. Met drummer Ronald Peet vormt hij het degelijke ritmeduo.

Een wat langer nummer is Rajaz, dat verloopt in het ritme van de kameel. Teering zingt op z’n mooist en bij de ‘vrije’ saxofoonsolo weten we weer even hoe goed Mel Collins en Pete Jones op dit instrument zijn.

Een blokje “The Snow Goose” kan uiteraard niet uitblijven. Na de pauze krijgen we hele aardige versies Rhayader en Snow Goose voorgeschoteld. We hebben dan al gemerkt dat de gitaar van Velders een nadrukkelijk stempel drukt op het bandgeluid. Leijdekkers heeft warempel een toetsensolo in huis. Gitaar en saxofoon gaan mooi samen op. Waar de band zijn naam vandaan heeft, vormt het hoogtepunt van de avond. Ice (“I Can See Your House From Here”) is een magisch uitgesponnen gitaarsolo en Velders bereikt hierbij zijn top en ontlokt Leijdekkers ook zijn beste solo van de avond. Nog even zwijmelend meezingen met Long Goodbyes, al maakt het rommelige gitaarspel dit wat lastig, en dan is het alweer tijd voor de afsluiting.

Het instrumentale Supertwister (“Mirage”) levert het fraaiste fluitstukje van de avond op en goed samenspel met toetsen, waarna het onvermijdelijke Lady Fantasy NIET volgt. Ze zijn net bezig en hebben nog niet zoveel materiaal, verontschuldigen ze zich. Dan maar Never Let Go van het gelijknamige debuut van Camel. Ook goed. Teering meldt dat het nog wat kan rammelen, omdat dit nog niet helemaal af is. Hij krijgt gelijk. Het is niet erg.

Tevreden zoekt het publiek de bar op of keert direct huiswaarts. Het was een heerlijk avondje Camel, in tributevorm. We hoorden een gitarist die heel wat in zijn mars heeft en soms net iets anders durft te spelen, een gepassioneerde zanger, een veelzijdige blazer en een iets te bescheiden toetsenist, die op een heel behoorlijke manier het werk van deze inmiddels legendarisch band nieuw leven in proberen te blazen. De onwennigheid, de onbeholpenheid in de podiumpresentatie, de foutjes, het er soms naast zitten, we see it aan de end of the line all through the fingertips.