Binnen de blackmetalscene behoeft Ihsahn geen introductie en ook de Progwereldlezer heeft al eens kennisgemaakt met de Noorse muzikant, die voornamelijk bekend is geworden door zijn solowerk en niet te vergeten de iconische blackmetalband Emperor.
Formeel bestaat die band sinds 2001 niet meer en vanaf dat moment is de multi- instrumentalist Vegard Sverre Tveitan (Ihsahn) actief als soloartiest. Op de voorgaande ep Pharos verraste Ihsahn nog met een geluid dat dicht in de buurt komt van progrock en daarmee behaalde hij zelfs de Progwereld bibliotheek. Toch blijft Ihsahn een rasechte blackmetalmuzikant die af en toe knipoogjes uitdeelt aan het genre progmetal. Verrassen doet Ihsahn bij elk nieuw album, door bijvoorbeeld gebruik te maken van een hoorn of een saxofoon binnen zijn blackmetalmuziek. Verrassen doet hij ook met dit gelijknamige, achtste soloalbum. Bij het zien van de hoes gingen mijn gedachten gelijk uit naar een ander iconisch album, dat van Agalloch, “The Mantle”. Kan deze cd de cultstatus van dat album benaderen?
Ihsahn is binnen zijn creaties nooit vies geweest van klassieke invloeden en dat is voor dit album een understatement. De Noor is opgegroeid met de piano en heeft altijd een voorliefde gehad voor symfonische filmmuziek, al ver voordat hij binnen de blackmetalscene naam begon te maken. Voor alle duidelijkheid: we bespreken hier het “reguliere” studioalbum, maar we hebben ook geluisterd naar de orkestrale versie, die apart verkocht wordt en daarmee een zelfstandige release is. Althans, dat geldt voor de cd-versie, vooralsnog is alleen de lp-versie in de combinatie te koop, dus let goed op welke versie je bestelt wanneer je op de bestelknop onderaan deze pagina drukt.
Tveitan combineert op dit conceptalbum de liefde en passie voor twee verschillende muziekstijlen, die van black metal en symfonische, orkestrale muziek. Dat lijken twee uitersten te zijn wanneer je het leest, uiteindelijk is het dat ook, alleen pakt Ihsahn het op verbluffend niveau aan. Daar zijn veelvuldig momenten voor aan te wijzen en Pilgrimage To Oblivion bewijst dat gelijk bij de start van het album. De dreunende, bijna filmische oprispingen zijn fascinerend te noemen. Met dat filmische aspect hebben we gelijk het belangrijkste stijlcomponent te pakken, het vormt de rode draad op het album. Bij uitstek is deze muziek geschikt voor dramatische plotten en horrorscènes voor films en series. Het bloed spat bijna figuurlijk uit je luidsprekers, hoewel dat de interpretatie blijft van deze recensent. Is het horror? Is het een rampenfilm? Afijn; laat je eigen verbeelding spreken wanneer je luistert.
Over de hele linie blijft het album uptempo en je zult na beluistering een gejaagd gevoel overhouden. Er zijn wat ‘langzamere’ tracks, zoals The Distance Between Us, maar ook dat nummer kenmerkt zich door een bombastische aanpak. Daarnaast begint de epic van de cd, At the Heart of All Things Broken ook rustig. Toch evolueert de track geleidelijk, met een fenomenale opbouw tot een grootse compositie. Het verdient aanbeveling als progrockliefhebber deze track als eerste te luisteren, waarna je de rest van het album kunt verkennen. Kan je Opeth waarderen? Of heb je vorig jaar genoten van Earthside’s All We Knew And Ever Loved, met het filmische en grootse karakter? Dan is de kans groot dat je ook gevangen raakt door het album van Ihsahn.
De zang blijft een punt voor bovenstaande recensent, maar dat gaat natuurlijk zij aan zij met het genre black metal. Ihsahn zingt op een vieze, nagenoeg schorre wijze zoals we van hem en het genre gewend zijn. Dat blijft een heet hangijzer voor waarschijnlijk meer lezers van Progwereld. Prachtig daardoor zijn de gezongen refreinen van Blood Trails To Love, waarin hij met cleane vocals zingt. Die zijn overigens nog wel wat vaker te vinden te genieten, dus reden te meer dit eens te checken op Spotify of via een ander kanaal.
Er is ruim drie jaar aan dit album gewerkt en is het ultieme bewijs van de hybride talenten van de muzikant Ihsahn. Als blackmetal artiest wordt hij al geroemd als genie, met dit gelijknamige album is hij nu ook een meester in de combinatie van blackmetal én symfonische kunst. Fascinerend is het als je weet dat de orkestratie volledig uit de muzikaliteit van Ihsahn komt en hij voor de opnames alleen gebruik heeft gemaakt van een violist en geen compleet orkest.
Het zou zo maar kunnen dat hij de cult status van “The Mantle” ruimschoots overstijgt en zijn persoonlijke magnum opus heeft gecreëerd. Die kans acht ik groot, net als de voorspelling dat dit één van de meest besproken albums van het jaar gaat worden. Ben je er snel bij, dan heb je de eerste persing te pakken van dit album, die over een aantal jaren zo maar eens in waarde gestegen kan zijn.