De saxofoon binnen progrock en metal

Saxofoon binnen progrock en metal
Redactie: Ruard Veltmaat

De saxofoon. Door sommigen bejubeld, door anderen gehaat.

De saxofoon is binnen veel muziekgenres sterk vertegenwoordigt. Denk aan de jazz, soul en funk. Het instrument met het geweldige klankenpallet komt echter niet veel voor in de door ons geliefde genre: progressieve rock.

Terwijl dat toch bijzonder is, want een saxofoonsolo kan voor een sferische, intense en expressieve beleving zorgen, iets dat de progrocker nu juist zo belangrijk vindt. Zoals we die beleving bijna unaniem wel vinden in de elektrische gitaar of in uitgebreide toetsenpartijen. Het voordeel van de sax is dat het een akoestisch blaasinstrument is waarin de muzikant ziel en zaligheid, maar ook virtuositeit kan stoppen. De saxofoon is een expressief instrument waarmee je een ultiem vrolijk gevoel kunt opwekken of een down, verdrietig gevoel. Dat kan met meer instrumenten natuurlijk, maar ik maak mijzelf wijs dat een saxofoon meer een gevoelsinstrument is dan een basgitaar of bijvoorbeeld toetsen.

In deze Progvizier gaan we dieper in op het gebruik van de saxofoon binnen progressieve rock en maken we een zijstap naar progmetal en andere soorten metal. We bespreken enkele artiesten die bekend zijn geworden binnen het genre, maar ook minder bekende artiesten. Daarbij laten we je kennis maken met parels van nummers en albums die nog maar weinig mensen kennen. We gaan op speelse wijze in op de geschiedenis van de saxofoon en zullen je door middel van You tube filmpjes nummers laten horen die je wellicht nog niet kent. Ook lees je een interview met Ronald Ottenhoff, een van de meest toonaangevende Nederlandse saxofonisten binnen de scene. Daarnaast vind je in deze update een recensie van het gelijknamige album van Gold Spire, een stevige band waar de saxofoon een prominente hoofdrol vervuld.

Geschiedenis van de saxofoon…

Enkele bekende muzikanten maakten de saxofoon beroemd. Als je het specifiek hebt over de laatste vijftig jaar levert dat een aantal bekende namen op. Internationaal hebben we het dan over Ornette Coleman, John Coltrane, Coleman Hawkins, Charlie Parker, Stan Getz, Clarence Clemons, Branford Marsalis en symbolisch voormalig president Bill Clinton van de Verenigde Staten.
Nationaal hebben we het dan natuurlijk over de familie Dulfer. Zo zijn Hans en Candy Dulfer het boegbeeld van de Nederlandse saxofoon-scene. Wereldberoemde nummers die worden gedreven door de saxofoon zijn Tequila van The Champs (wie kent het nummer met slechts één gezongen woord niet?), Careless Whisper van George Michael en het iconische nummer Baker Street van Gerry Rafferty. Raphael Ravenscroft speelde daarin de saxofoon en hem komen we later in deze vizier weer tegen. In dit stuk maak je bijvoorbeeld ook kennis met een cover van Careless Whisper die een heel andere benadering heeft dan het nummer dat je in de Top2000 elk jaar hoort.

Het instrument bestaat al sinds 1840. Wikipedia vertelt ons: “De saxofoon werd vanaf 1840 ontwikkeld door de Belgische bouwer van muziekinstrumenten Adolphe Sax (1814-1894) naar wie het instrument ook is vernoemd en die er op 28 juni 1846 in Frankrijk een patent op verwierf”. Adolphe Sax heeft in de loop der jaren verbeteringen aangebracht, ook aan verschillende andere houtblaasinstrumenten. Ook de basklarinet zoals we die vandaag de dag kennen is een ontwerp van Adolphe Sax. De Belg wilde een instrument maken dat de souplesse van de strijkers heeft, maar ook de dynamische mogelijkheden van het koper (luid) en de klankmogelijkheden van het hout. Hij beoogde een instrument dat alle goede eigenschappen van de klassieke orkestinstrumenten in zich zou verenigen. De eerste saxofoon was een bassaxofoon, de rest van de familie volgde later. Omdat een bas vanwege de verhoudingen en controle van de buis/stemming en dergelijk makkelijker te bouwen is, maakte hij die eerst. In de loop der jaren die er op volgden, bouwde hij de rest van de familie, zoals een altsaxofoon, de bariton-, tenor- en sopraansaxofoon. De saxofoon werd door Sax uitgevonden als klassiek instrument en kent een eigen ontwikkeling binnen de klassieke muziek. Alhoewel de saxofoon als regulier orkestinstrument nooit doordrong tot het traditionele symfonieorkest, heeft het als solo-instrument en binnen kamermuziek een belangrijke rol gespeeld. Vooral in de 20e eeuw heeft deze ontwikkeling een hoge vlucht genomen.

Progrock

De saxofoon is geen gebruikelijk instrument binnen de progressieve rock, hoewel de allergrootste bands het instrument veel hebben gebruikt. Zeker in de jaren zeventig waren Pink Floyd, King Crimson, Soft Machine en Supertramp bij uitstek bands die een grote en brede bekendheid hebben bereikt in hun carrière. Juist die bands/artiesten lieten het instrument regelmatig of zelfs structureel terugkeren in hun muziek, op verschillende albums binnen hun discografie. Echter, als je het grote geheel van progbands bekijkt wordt het instrument niet heel veel gebruikt, laat staan in het genre progmetal. De saxofoon wordt binnen de progressieve rock vaak als solo-instrument gebruikt en niet als structureel instrument, hoewel ook daar voorbeelden van zijn te noemen. Zo was de progressieve band Black Widow in de eind jaren zestig en beginjaren zeventig een band die de saxofoon veel gebruikte in zijn muziek. De band werd in september 1969 geformeerd in Leicester (Engeland). De band stond vooral bekend om het vroege gebruik van satanische en occulte beelden in de muziek en toneelacts.

Vooral binnen de fusion/jazz-prog is het instrument een belangrijk onderdeel van het instrumentarium, daarvan zijn er talrijke bands te noemen die het omarmen. Bijvoorbeeld Nucleus, Herbie Hancock, Billy Cobham. Gemakshalve proberen we in dit artikel ons te focussen op muziek gerelateerd aan prog en metal en niet op Blues of jazzrock, wat gelijk onbegonnen werk zou zijn.

Een bekende saxofonist binnen de progrock is John Helliwell. Die kennen we natuurlijk van Supertramp. Een band die we allemaal kennen is Pink Floyd waarin sessiemuzikant Dick Parry vaak een prominente rol vervult op het gebied van saxofoon solo’s. Bijvoorbeeld zijn aandeel in Money en Us And Them is bepalend voor de productie en wellicht ook wel voor het succes van die nummers. Naast “The Dark Side Of The Moon” heeft hij meegespeeld op “Wish You Were Here” en “The Division Bell”. In het nieuwe millennium heeft hij zijn diensten nog veelvuldig verleend aan David Gilmour, maar ook aan Roger Waters. Raphael Ravenscroft, (Baker Street) heeft ook een significante rol gespeeld voor Pink Floyd, hij speelde bijvoorbeeld de tenorsax op The Final Cut. Later werkte hij samen met Mike Oldfield en Vangelis. Ravenscroft is één van de proghelden die niet meer onder ons is, hij overleed in 2014.

Dick Parry

Steve Hackett, de voormalige gitarist van Genesis, staat ook bekend als liefhebber van de saxofoon. Een album zonder Rob Townsend is bij hem nagenoeg niet denkbaar, wellicht mede doordat Townsend meer blaasinstrumenten bespeelt dan alleen de saxofoon. Iemand die veel bij progbands betrokken is geweest is Theo Travis. Naast zijn specialisme op saxofoon is hij ook bedreven in veel andere blaasinstrumenten, waaronder de dwarsfluit. Hij heeft veel gastoptredens gedaan in samenwerking met progbands en vooral ook de grote namen in de prog (The Tangent, Steven Wilson, Gong etc). Een jazz/progrock band als The Tangent heeft ook veel gebruik gemaakt van verschillende saxofonisten, evenals de zojuist al genoemde Franse combinatie Gong.

Master Builder van Gong

In Master Builder horen we een stevige tenor met een Sonny Rollins achtig gebruik van lage en hoge noten. Het bevat ook een puntige articulatie.

Soft Machine is eveneens een formatie die veel gebruik heeft gemaakt van de saxofoon in zijn muziek, ondanks dat de band vele gezichten kent. In Scandinavië staat het Zweedse Änglagård bekend omdat het de sax regelmatig integreert binnen hun muziek. Verantwoordelijk daarvoor is Anna Holmgren, één van de weinige dames in het genre. Änglagård is een retroprogband die experimentele muziek maakt waar je van moet houden, maar voor de liefhebbers van sax-muziek is het aantrekkelijk daar eens in te verdiepen.
Panzerballet is een dynamische ‘jazz-progmetal’ band uit Duitsland met een enorme diversiteit op het gebied van de saxofoon. De band die wordt geleid door Jan Zehrfeld gebruikt en op elk album die ze ooit hebben uitgebracht komt de saxofoon in meer of mindere mate aan bod.

De Fransman Allen Simon kennen we van de reeks “Excalibur” en hij gebruikt het instrument ook veel binnen in zijn composities. Drie keer raden wie daar verantwoordelijk voor is: John Helliwell. Het tweetal onderhoudt een warme relatie, waardoor Helliwell regelmatig Bretagne aandoet.
Hedendaagse bands die veel saxofoon gebruiken in hun muziek zijn het Franse Klone, Matthieu Metzger drukt in veel songs een signficante stempel op het geluid van deze band. Een neoprogband die op elk album de saxofoon uit de kast rukt is de Poolse band Moonrise.
Het Finse Death Hawks produceert psychedelische rock waarin de saxofoon prominent tussen alle andere instrumenten staat. Saxofonist Tenho Mattila blaast vaak bezwerende structuren en is een bindende factor in de veelal lange nummers van de band.

Like An Arrow – Moonrise

Nederland, prog en saxofoon.

Een Nederlandse progrock band die veel gebruik heeft gemaakt van de saxofoon is Alquin. Binnen die band is Ronald Ottenhoff verantwoordelijk geweest voor het instrument, maar hij is ook verantwoordelijk voor andere blaasinstrumenten als de klarinet en dwarsfluit. Een interview met hem leest u hier. Tom Barlage van Solution mogen we ook absoluut niet vergeten, zijn carrière op de alt- en sopraansax is wellicht nog indrukwekkender op basis van samenwerkingen met grote Nederlandse artiesten en bands. Want naast Solution is Barlage verwant geweest aan BrainBox, Doe Maar, Jan Akkerman, Ten Sharp, Focus en de Time Bandits.  De inmiddels vijfenzeventig jarige Bertus Borgers is ook een befaamde saxofonist, hem kennen veel oudere muziekliefhebbers nog van het psychedelische Dirty Underwear, en daarna van Mr. Albert Show, in die tijd bands die de progressieve horizon aan het verkennen waren. Borgers is ook maatschappelijk van belang geweest, zo is hij jarenlang docent popmuziek geweest en onder zijn leiding is eind jaren de Rockacademie van Tilburg opgezet, waar hij nog lang directeur van is geweest.

Bekende progrock saxofonisten

John Helliwell

John Anthony Helliwell werd geboren in een muzikaal gezin in de stad Todmorden in Yorkshire op 15 februari 1945, slechts vier maanden na een andere muzikaal beroemde Todmordarian, Keith Emerson, bekend van Emerson, Lake And Palmer. Helliwell kreeg als kleine jongen les in blokfluit en piano. In zijn puberjaren kocht hij zijn eerste klarinet en voegde hij zich als tiener bij het Todmorden Symphony Orchestra. Op zijn vijftiende kocht hij zijn eerst altsaxofoon en in de jaren daarna perfectioneerde hij zijn skills op verschillende blaasinstrumenten, maar de saxofoon bleef altijd favoriet. Aanvankelijk was zijn plan om muziek te studeren aan het Royal College of Music, maar tegen zijn achttiende en na voltooiing van zijn studie had hij werk gevonden in Birmingham (augustus ’63) als beginnend computerprogrammeur voor ICL, toen het grootste computerbedrijf van Groot-Brittannië.

John Helliwell

Muziek was nog steeds een belangrijk onderdeel van zijn leven en in zijn vrije tijd speelde hij in een opeenvolging van lokale dans- en bluesbandjes. Birmingham had een zeer opwindende mix van muzikanten in die tijd, waaronder belangrijke toekomstige leden van Traffic, ELO en de Moody Blues, die allemaal het pad van de jonge Helliwell kruisten. Jaren verliepen, evenals vele bands waaraan hij zijn diensten verleende waarvan The Alan Bown Set de belangrijkste was. Daarin speelde hij de laatste zes maanden van de band’s bestaan samen met Dougie Thomson. Thomson introduceert Helliwell bij Supertramp en hij speelde en schreef voor het eerst mee aan het iconische album “Crime Of The Century“. Dat bleek de absolute doorbraak van de Britse band te worden. Het eerste officiële publieke optreden van Helliwell met Supertramp was in maart ’74 in de Queens Club in Westcliff. Met de band Supertramp produceert Helliwell verschillende albums, tot aan het laatste officiële album “Slow Motion”.

Na dat album neem Helliwell afstand van Supertramp en werkt hij samen met de multi- instrumentalist en componist Alan Simon, waarmee hij meerdere albums opneemt binnen de “Excalibur” reeks. Op die albums spelen vele bekende sollisten, waaronder Martin Barre van Jethro Tull, John Wetton en Geoff Downes van Asia/Yes, Les Holroyd van Barclay James Harvest, Moya Brennan van Clannad en zo kunnen er nog heel wat namen genoemd worden.

Mel Collins

Binnen King Crimson is Mel Collins een fluitartiest die indruk maakt. Hij werd geboren op het eiland Man, omdat zijn ouders (beiden ook muzikant) op dat eiland rondtrokken voor een muzikale tour. De familie woonde in Walnut Tree Close, nabij Banstead in Surrey. In Banstead ging de jonge Mel naar de lagere school. Van beroep is Collins fotograaf, zo maakte hij voor zijn muzikale profperiode paspoortfoto’s en maakte hij reportages van trouwerijen. In zijn vrije tijd ontstond de liefde voor muziek en specifiek voor de saxofoon en andere fluitinstrumenten. Zijn muzikale carrière begon met de band The Dagoes uit Croydon. Collins reageerde vervolgens op een advertentie van de singer-songwriter Philip Goodhand-Tait en mocht binnen diens band Circus komen spelen. Echter Goodhand-Tait verliet de groep al vrij snel en de overgebleven musici namen mede daardoor slechts één album op. Circus had gedurende drie maanden een vaste standplaats in de Marquee, een bekende Londense muziekclub, waar ook andere bands een vaste verblijfplaats hadden.

Mel Collins en King Crimson

Een van die andere bands die daar ook verbleef was King Crimson, waar Collins als semi-bandlid instapte bij het tweede album, “In the Wake Of Poseidon”. Vanaf dat moment waren King Crimson en Collins onafscheidelijk van elkaar, hij speelde mee op bijna alle albums, tot en met het laatste live- album “Earthbound” en het album “Red”. Vanuit King Crimson werkt Collins met veel beroemde bands en artiesten, van Alan Parsons Project, Camel, Clannad, No Man, Uriah Heep, David Sylvian tot aan Caravan. En dat is nog een maar een kleine greep uit de vele prog gerelateerde bands, laat staan vele andere popacts.

Theo Travis

Theo Travis is waarschijnlijk in de huidige tijd één van de bekendste saxofoon- en fluitspelers ter wereld binnen de progressieve muziek. Zo speelt hij als solist op meer dan 150 albums. Travis begon op negenjarige leeftijd met de fluit en speelde tot diep in de puberjaren klassieke muziek en jazz georiënteerde muziek. Vanaf zijn zestiende speelde hij de saxofoon. Met gitarist Robert Fripp (King Crimson) richtte hij in 2007 de band Travis & Fripp op en het duo toerde internationaal de wereld rond. Samen namen ze vijf albums op. Theo is eveneens lid van de legendarische band Soft Machine, waar hij het stokje van Elton Dean overnam. Zo heeft hij aan de laatste twee albums ‘Hidden Details’ (2018) en “Live At The Baked Potato” (2020) meegeschreven en ook mee geproduceerd. Met de band toerde hij door de VS, Canada, Europa, Japan en Brazilië. Travis zegt zelf geïnspireerd te zijn door saxofonisten als Stan Getz, Michael Brecker, John Coltrane, Mel Collins en Tubby Hayes. Op sologebied heeft Travis meer dan tien albums geproduceerd en nog een handvol meer in nauwe samenwerking met één of twee artiesten (bijvoorbeeld Steve Lawson en John Foxx. In 1993 verscheen zijn eerste soloalbum, “2Am”, waar hij vooral nog een jazzgeluid laat horen.
De Brit heeft veel met Steven Wilson gewerkt en ze hebben samen aan 23 albums gewerkt. Bij persoonlijk navraag door Progwereld is hij speciaal tevreden over Wilson’s bewerking van zijn altsaxofoon op het eerste Bass Communian (1998) album, maar ook over de bewerking van de sax op “Stupid Dream” van Porcupine Tree in de song Don’t Hate Me. Travis was lid van Gong van 1999 tot 2009 en in 2015 trad hij toe tot de band van David Gilmour voor de ‘Rattle That Lock”-tour. Daarnaast heeft Travis opgetreden en geproduceerd met David Sylvian, Bill Nelson, The Tangent, Roger Eno, Keith Tippett, Harold Budd, John Foxx, Steve Hillage, John Etheridge, Cipher en Mick Karn.

Theo Travis

In gesprek met Progwereld zegt Travis het meest tevreden te zijn over de tracks Shore Thing (“2AM”), The Purple Sky (“View From The Edge”), Fire Mountain (“Transgression”) en The Crow Road (“Secret Island”). Hij woont in Londen met zijn vrouw, zoon, hond, twintig verschillende saxen en fluiten.

Marek Arnold

Een persoonlijke favoriet is Marek Arnold. Een artiest die naast zijn kwaliteiten als saxofonist ook begaafd is op toetsen en daardoor veelvuldig op cd’s is te vinden is als gastmuzikant. Zijn eigen band “Seven Steps To The Green Door” gebruikt de saxofoon daardoor veelvuldig in de muziek. Arnold begon op zijn achtste de klarinet te bespelen. Op zijn vijftiende stapte hij over op de saxofoon en studeerde dat instrument in Leipzig. Inspiratoren zijn Paul Desmond (Dave Brubeck Quartet) en Branford Marsalis (Sting, Tina Turner). Arnold speelt naast de fluitinstrumenten ook de toetsen en vanuit dat oogpunt componeert hij, waarna hij de saxofoon vaak toevoegt aan de compositie. Juist die losse en soms moeilijke benadering is voor Marek de uitdaging waardoor er ook een spontane toets binnen de muziek wordt gecreëerd. Marek’s persoonlijke favoriet is de song My lovely Mr. Singing`Club, dat op het album “Step In 2 My Door” staat. Dat nummer heeft een jazzy benadering, voornamelijk door de saxofoon. De melodie lijkt geïnspireerd te zijn door Footprints van Saxofonist Wayne Shorter. Ook zijn er elementen van modale jazz terug te vinden.

Metal

Binnen de metal wordt het instrument nog minder gebruikt dan in de progrock. De kenners van Black Sabbath kennen allemaal de song Breakout, van het album “Never Say Die!”.  En wist u dat in Promised Land van Queensrÿche Geoff Tate himself de saxofoon beroert? Wat veel mensen ook niet weten is dat Tuomas Holopainen, toetsenist en componist van Nightwish opgegroeid is met de saxofoon en klarinet? Een van oorsprong jazzsaxofonist die ook een uitgebreid repetoire heeft binnen metal, rock en fusion is John Zorn. Wanneer je zijn discografie er op na slaat stuit je op veel verschillende participaties.

Hedendaagse metal saxofonisten.

Jørgen Munkeby

Een artiest die momenteel binnen de metal scene veel opzien baart is Jørgen Munkeby, onder andere bekend van Ihsahn. Die Noorse metalhead heeft meerdere nummers uitgebracht met daarin de saxofoon van Munkeby. Zo verschijnt het nummer After in 2009 met de gierende sax van Munkeby. Die Noorse artiest verschijnt op twee albums van Ihsahn en is bekend van zijn eigen band Shining.  Als instrumentalist heeft Munkeby samengewerkt met Motopsycho, Devin Thownsend, Amorphis en Marty Friedman (Megadeth). De Noor begon op negenjarige leeftijd saxofoon te spelen. Na de middelbare school ging hij naar The Norwegian State Academy Of Music waar hij gedurende zeven jaar jazz en hedendaagse muziek studeerde. Naast de Shining is Munkeby een veelgevraagde saxofonist. Hij heeft talloze samenwerkingen op zijn naam staan.

Luminous Beings – Naeramarth

De saxofoon brengt een mooie sound en Munkeby gebruikt veel glissando in zijn spel (vloeiende reeks opeenvolgende noten)

In gesprek met Progwereld vertelt Munkeby geïnspireerd te zijn door John Coltrane en Michael Brecker. Hij doet ook een opmerkelijk uitspraak: “Ik heb veel nummers gespeeld die ik erg moeilijk vond om te spelen, zowel van mijzelf als van een andere componist. Maar ik heb meestal het gevoel dat dit komt omdat de compositie niet erg goed is. Een geweldige compositie moet enigszins gemakkelijk te spelen zijn of in elk geval natuurlijk aanvoelen, alsof het gewoon op aarde is gedumpt en door God gecomponeerd. Natuurlijk weten we dat het zo niet werkt, maar vaak met bloed zweet en tranen”. Naast de Shining is Munkeby ook blij met zijn met Nergal van het Poolse Behemoth. Munkeby figureerde in het project “Me And That Man”, dat door Nergal was opgezet. De rol van Munkeby in de hilarische clip was groot en met zijn sax gaf hij een groovy effect aan de song mee. Een project waarmee hij onlangs veel opzien baarde was de clip waarin hij saxofoon speelde in een metal cover van Careless Whisper van George Michael. De clip ontving al meer dan een miljoen views op Youtube.

Recent (November 2021) verscheen het album “Gold Spire” van de gelijknamige Zweedse metal/rock formatie. De saxofoon van Magnus Kjellstrand vervult daar een belangrijke rol en is volop aanwezig. De cd kent mooie gebalanceerde fusion tussen metal en lichte jazz, maar dan inclusief gematigde grunts. De recensie van dat album vind je elders op deze site.

Het Amerikaanse Rivers Of Nihil gebruikt de saxofoon lustig binnen zijn muziek en dat is opmerkelijk binnen het genre progressieve death metal. Vooral op het album “Where Owls Now My Name” speelt Zach Strouse een prominente rol. Ook op de voorgaande albums maakt hij zijn opwachting, weliswaar in een gereduceerde vorm. Een zelfde type band is het uit Frankrijk afkomstige Fractal Universe dat flink wat ruimte voor de saxofoon creëert op het onlangs verschenen “The Impassable Horizon”. De sax maakt in verschillende nummers zijn opwachting en wordt uitgevoerd door frontman Vince Wilquin. De bandleider is opgegroeid met het instrument naast de elektrische gitaar en wordt gemotiveerd doordat de saxofoon niet veel wordt gebruikt binnen het genre.

Het Italiaanse In Tormentata Quiete neemt de saxofoon niet altijd op binnen zijn composities, maar gebruikt het wel vaak. Op “TeatroElementale” en het recent verschenen “Krononota” komt het instrument regelmatig aan bod, overigens wel door verschillende saxofonisten gebracht.

Misschien het beste voorbeeld waar de saxofoon binnen de metal muziek het meest serieus wordt genomen is het laatste album van Mythic Sunship. Op het in 2021 verschenen “Wildfire” is het instrument volledig competitief ten opzichte van de andere instrumenten. De saxofoon en een psychedelische gitaar wedijveren driftig wie de boventoon mag voeren, eigenlijk gelijkwaardig aan Gold Spire. Een waarschuwing is op zijn plaats, je moet absoluut van deze pot met jazz/fusion/metal muziek houden. Óf je wordt gierend gek óf je dompelt jezelf in absoluut genot. De saxofonist gebruikt technieken uit de free jazz, met het gebruik van sopraan- en tenorsaxofoon, een veel voorkomende combinatie onder saxofonisten. Five The Hierophant, afkomstig uit het Verenigd Koninkrijk, is een band die de saxofoon in occulte muzieksferen brengt. De muziek is bezwerend en fascinerend, zeker tijdens hun befaamde live-optredens.

Luistersuggesties

Hieronder vind je wat mogelijkheden een breed beeld te krijgen van de saxofoon binnen progrock en metal. De Youtube links verwijzen naar een aantal willekeurige nummers om de verschillende stijlen binnen de genoemde genres te ontdekken. In de nummers wordt de saxofoon in meer of mindere mate gebruikt.

Elizabeth The Last – New Future (instrumentale postrock) (vanaf 4 minuten, solo)
https://youtu.be/45YvTfq3JxM?t=1837

Cirrha Niva – Spring Before Winter (progmetal, dit is een rustig nummer)
https://youtu.be/1GaYi6WiHk0

Dark Suns – The Only Young Ones Left (prachtige song, zowel de trompet als saxofoon komt aan bod, hoewel de trompet domineert)
https://youtu.be/RuQraiLIhbI

Smalltape – Dissolution.
https://youtu.be/8UWDcWycvm4

Klone – Indelible
https://youtu.be/Dz0vvC-LRgw

Antimatter – Sanctification (doom metal met een proggy inslag)
https://youtu.be/SB9bNhGeaLo

Leo Moracchioli en Jørgen Munkeby – Careless Whisper (funky en metal versie van de beroemde George Michael song)
https://youtu.be/jt8lViuzILg

Day Six – Lost Identity
De song komt van het album “The Grand Design”, een persoonlijke favoriet, geweldige Nederlandse band.
https://youtu.be/7QuzCuVLulI

In Motion – Always In Motion
Een achttien minuten durende song die gedomineerd wordt door heftige metal, maar het kent ook akoestische passages met op het laatst een fraaie saxofoonsolo.
https://youtu.be/QlM4BPkRaNg

Mythic Sunship – Maelstrom
Wie gaat er winnen? De saxofoon of de gitaar?
https://youtu.be/NPgoWAVKUaU

Five The Hierophant – Queen Over Phlegethon
https://youtu.be/93BO3k4D2Qc

Dank aan:

Marek Arnold, Jørgen Munkeby, Theo Travis, Ronald Ottenhoff en
Arjen van El.