Iris DivineAlbum

Als we het hebben over progmetal bands pur sang, hoort Iris Divine daar voor honderdtien procent bij. De uit de VS afkomstige band is absoluut een band die in ‘het linker rijtje’ van de progmetal eredivisie thuis hoort.

Alles aan deze formatie ademt complexe drumpatronen, snelle en vreemde tempowisselingen, complexe songstructuren, technisch hoogstaande instrumentale beheersing en nadruk op lange composities die verpakt zijn in conceptuele verhaallijnen. En vergeet vooral het woordje ‘complex’ binnen dat genre niet.

Het is inmiddels bijna vijf jaar geleden dat Iris Divine zijn derde album uitbracht. Mede grondlegger van de band en drummer Kris Combs is een paar jaar geleden afgehaakt en vervangen door Scott Manley. Brian Dobbs en Navid Rashid zijn gebleven en beroeren respectievelijk nog steeds de basgitaar en elektrische gitaar. “The Static And The Noise” kreeg geen bijzonder positieve recensie van mij en daar stond ik redelijk alleen in, getuige de vele positieve recensies in de internationale pers. Het grootste nadeel aan dat album was voornamelijk dat het op moest boksen tegen mijn eerste kennismaking met deze band, het fantastische album “Karma Sown”. Een mooie huidige ontwikkeling is dat de band een plekje heeft gevonden in de stal van Tom de Wit’s Layered Reality Productions, een Nederlands platenlabel, goed nieuws voor beide partijen zou je denken. Iris Divine krijgt meer vaste voet aan Europese bodem, de maatschappij heeft er een gerenommeerde naam bij.

Opvallend aan dit nieuwe album is dat de composities lekker fris en catchy klinken. Het ademt nog steeds de kenmerken van progmetal, alles wat je in de eerste alinea van deze recensie kan vinden. Het instrumentale Death By Consensus is hét ultieme voorbeeld van hogeschool progmetal zonder overkill, zoals bijvoorbeeld Dream Theater zich daar wel eens schuldig aan maakt. En toch is er ruimte voor melodieuze schoonheid in het tweede gedeelte van de song. Dit nummer scoort een absolute tien punten op het gebied van high class composities.

Scott Manley is een uitstekende vervanger van Combs en hij krijgt ook alle ruimte binnen de productie. Hij drumt strak en stevig. De gitaren van Rashid haken daar vaak fantastisch op in en het ultieme voorbeeld daarvan is de vette combinatie in het titelnummer Mercurial. Een heerlijk nummer, hoewel de fade-out op het einde een catastrofale fout is, zeker als einde van het album. Onbegrijpelijk dat er gekozen is voor zo’n ontluisterend einde.

Gelukkig passeren er genoeg andere mooie momenten op het album, bijvoorbeeld het heerlijke basgeluid van Brian Dobbs in Thirteen. Tjonge, wat klinkt dat lekker. Rashid’s zang moet je nog steeds liggen, voor deze recensent betekent het een typisch gevalletje ‘haat/liefde’.

Voor de liefhebbers van dit specifieke genre is er een stevig advies nodig; gaat dit beluisteren! Iris Divine is wat mij persoonlijk betreft weer helemaal terug. Eerlijk is eerlijk, ik wacht nog steeds op een overstijgend niveau, hopelijk is dat een kwestie van tijd. Qua naam is Iris Divine voor de landgenoten van Layered Reality’s een hoofdprijs. Of dat op commercieel gebied ook gaat gelden is afwachten.