Bek, JefAlbum

Zijn naam achtervolgt Jef Bek al sinds hij op jonge leeftijd de eerste stappen in de muziekwereld zette.

Maar deze Jef heeft muzikaal niets van doen met (wijlen) Jeff Beck, want daar doel ik op. Integendeel, Jef met enkel f, Bek zonder c is een voor mij tot op heden onbekende Amerikaanse muzikant, zeg maar multi-instrumentalist. Duizendpoot is misschien nog beter, gezien zijn uiteenlopende activiteiten in de muziekbusiness.

Begonnen als drummer in lokale bandjes in Chicago en omgeving is Beks huidige passie gericht op het componeren en opnemen van eigen muziek. Inspiratie haalt hij voornamelijk uit muziek van de jaren 70, maar ook alles wat daarna geproduceerd werd.

Het album telt zeven nummers. Daarvan overschrijden er drie ruim de speelduur van tien minuten. Maar die zeven nummers hadden er net zo goed veertien kunnen zijn, of achttien. Vooral de lange nummers bestaan namelijk uit aan elkaar gemonteerde stukken muziek die het album fragmentarisch maken. Erg storen doet het niet, opvallen wel, want sommige overgangen klinken vreemd in de oren. Maar gelukkig is er binnen de prog veel geoorloofd.

De invloeden en referenties vliegen je in alle nummers om de oren. Dat begint al met het lange openings- en titelnummer Distant Starlight. Nog het meest doet het toetsenspel denken aan Yes en Glass Hammer, al benadert Bek bij lange na niet de kunsten van Rick Wakeman en Fred Schendel. Zelfs de zang doet even denken aan dat van Glass Hammer’s Susie Bogdanowicz. Zoals op het hele album strelen uiteenlopende sferen en invloeden je trommelvliezen. Bij vlagen klinkt het bedeesd en terughoudend, alsof het nummer wat olie kan gebruiken. De soms onnatuurlijk klinkende computerdrums helpen daar ook niet bij. Gelukkig maakt een jazzy gitaarpartij en een typerend Glass Hammer-outro veel goed.

De potpourri aan invloeden gaat verder in het akoestisch getinte Momentary Champion. De zang van (ik neem aan) Bek zelf doet veel denken aan dat van Christiaan Bruin (Inventions, Chris, Sky Architect), al vermoed ik dat Bek ‘onze’ Chris niet kent. De link naar (een vleugje) The Beach Boys is daarmee ook snel gelegd. Dezelfde invloeden drijven boven in het lange Riptide, maar ook komen Alan Parsons en zelfs Mike Oldfield voorbij. Let wel, hetgeen je hoort tipt niet aan de klasse van genoemde referenties.

Vreemde eenden in de bijt zijn er ook. Ze zijn genaamd What One Has en They Are Playing A Game-Jack Is Afraid Of Jill. Zowel de zang als de mysterieuze muziek met onheilspellend klinkende effecten hebben veel weg van Frank Zappa. Het slotakkoord is het bijna twaalf minuten durende When Silence Calls. Het nummer staat symbool voor het hele album. Achtereenvolgens passeren klassiek aandoend pianospel, symfonische stukken, Christiaan Bruin-achtige zang, vleugjes Genesis en als klap op de vuurpijl een psychedelische passage. Het fragmentarische karakter maakt dit nummer lastig te volgen, maar zoals eerder gememoreerd, is in prog veel geoorloofd. Desondanks bekroop mij het gevoel van rondlopen bij de Action en niet kunnen vinden wat ik zoek.

Het goede nieuws is dat Bek bij elk nummer een video heeft gemaakt, waarmee hij de muzikale beleving wil vergroten. YouTube is dan het uitgelezen platform om je kunsten te vertonen.

Het is hartverwarmend om te zien met welke energie en passie Bek dit album heeft gemaakt. Dat de man vooral trots op zichzelf is, steekt hij niet onder stoelen of draaitafels. Gelukkig bezit hij genoeg zelfkennis om te weten dat hij zich niet kan meten met de ‘groten der aarde’. Met die wetenschap is “Distant Starlight” een alleraardigst album.

Lees meer over Jef Bek en zijn passie in dit mini-interview.