Jethro TullAlbum

Onder aanvoering van de charismatische frontman Ian Anderson kleurt de Engelse formatie Jethro Tull al vanaf 1967 het muzikale landschap met haar organische mengeling van progressieve rock en folk. Veel substijlen waren van betekenis voor het bandgeluid, zoals blues, psychedelica, hardrock, jazz, klassiek, wereldmuziek, singer-songwriting en zelfs elektronica. Centraal bij de band staat het fenomenale spel op de dwarsfluit door Anderson. Vanwaar deze inkoppertjes? Nou, naar aanleiding van het nieuwe studioalbum “Curious Ruminant”, hun 24^ste, is het m’n insteek om via deze recensie duidelijk te maken dat Jethro Tull nog steeds betekenisvol is.

Wel klinkt de muziek op het werkstuk beduidend lichtvoetiger dan doorgaans en samen met de praatzang-achtige manier waarop Anderson z’n stem gebruikt, zorgt dat voor een aangename, soms zelfs relaxte sfeer. Daarnaast zijn er voldoende gepunteerde loopjes van de dwarsfluit, vlotte drumritmes en pittige gitaarpartijen om je bij de les te houden.

Een blik op de bezetting laat zien dat Anderson zich laat omringen door nagenoeg dezelfde muzikanten als op de vorige albums “The Zealot Gene”(2022) en “RökFlöte”(2023). Muzikaal valt er hier dan ook niks te klagen. Tevens kunnen we op “Curious Ruminant” een nieuwe gitarist in de persoon van Jack Clark omarmen en daar mogen we blij mee zijn. Clark heeft namelijk een fonkelende toon zoals je die niet vaak hoort. Ook zijn er twee oudgedienden op het album aanwezig, gastdrummer James Duncan die al betrokken was bij de eerste demosessies en toetsenist Andrew Giddings. De aanwezigheid van Giddings is een verhaal op zich.  Niet alle ideeën zijn namelijk kakelvers en in het geval van de bijna zeventien minuten durende epic Drink From The Same Well is er zelfs een twintig jaar oude opname met zijn spel bewerkt.

Ja, je leest het goed. Een epic, dat is lang geleden. Anderson heeft muzikaal dan ook een heleboel in de pen. Er zijn negen nummers, een korte, een lange en zeven stuks van gemiddelde lengte. Er zit een goede flow in het geheel. Zijn teksten zijn altijd poëtisch en intelligent. Soms weet hij niet van ophouden, maar op “Curious Ruminant” is alles keurig gedoseerd. Hier gaat het over zijn observaties van de mensheid. Het gaat over wederzijdse manipulatie, bezinning, hebzucht, politieke intrige, verraad en nog veel meer.

Het eerste nummer, Puppet And The Puppet Master genaamd, is direct al geruststellend. De beginmaten zijn voor rustig pianospel, maar al snel neemt Anderson het over met vlotte loopjes op de dwarsfluit. Deze zijn lekker staccato en samen met de accordeon gaat het folkgehalte van het album bruisend en herkenbaar van start. Waar je ook direct bij kan aanhaken zijn de opzwepende akkoorden van de akoestische gitaar en de invullingen die de elektrische maakt. Lekker orgeltje ook. Met het daaropvolgende titelnummer drukt de band z’n neus nog het hardst tegen het raam. De samenwerkingen zijn er subliem met sterk spel van David Goodier op de basgitaar en een weergaloze gitaarsolo van Clark alias de kip met de gouden eieren.

Vervolgens komt er een aantal nummers voorbij waarin de folkkant van de band nog het meest expliciet wordt neergezet. Typisch is dat deze nummers onderling voor de meeste contrasten op het album zorgen. Na het rustige Dunsinane Hill komt het up-tempo The Tipu House waarin de mandoline duidelijk bijdraagt aan de sfeer. Over Savannah Of Paddington Green en Stygian Hand kan min of meer hetzelfde gezegd worden. Elk album heeft dergelijk goede nummers nodig om de briljante nog meer te laten schijnen.

Over Jerusalem is absoluut zo’n briljantje. Het sluit mooi aan bij de Tull zoals we die zo goed kennen. Vooral het instrumentale tussenstuk met z’n wervelende dwarsfluit en elektrische gitaar is ijzersterk. De tekst gaat over Israël en Anderson spreekt zijn twijfel uit of hij het land nu moet boycotten of juist een bijdrage moet leveren aan meer begrip en harmonie. Eerdergenoemde Drink From The Same Well is het meest merkwaardige nummer in de geschiedenis van de band. Het is een lappendeken van ambiente en jazzy sferen die als rode draad het bezwerende spel van Anderson op de Indiase bamboefluit kent. Het afsluitende Interim Sleep gaat over het verlies van een dierbare en de hoop dat we in de toekomst worden herenigd met hen die we achterlieten. Een passend slot.

Het is wel duidelijk dat ik “Curious Ruminant” van toegevoegde waarde vind op het oeuvre van Jethro Tull. Er zijn naar mijn idee voldoende aanknopingspunten om blij van te worden. Dit is absoluut geen uitgebluste herhaling van zetten!

Voor de liefhebber zijn er uiteraard verschillende uitvoeringen verkrijgbaar, waaronder een luxe editie op 2-cd/Blu-ray. Deze editie biedt surroundmixen in 5.1, Dolby Atmos en alternatieve stereomixen, allemaal gemaakt door Bruce Soord van The Pineapple Thief. Deze gaan vergezeld van de originele stereomixen, geproduceerd door Anderson zelf.