Chardeau JJAlbum

Dat Fransen eigenzinnig zijn is wat je noemt een understatement. Neem bijvoorbeeld JJ Chardeau, die dit album genaamd “In Terra Cognita?” gecomponeerd, samengesteld en geproduceerd heeft. Wie kent hem echter? Er staan namelijk al de nodige albums op zijn naam, maar er zijn weinig digitale sporen op internet over hem te vinden.

En om een ambitieuze rockopera met klinkende namen, waaronder vanuit de prog scene Martin Barre (Jethro Tull), Jerry Goodman (Mahavishnu Orchestra), Michael Sadler (Saga), John Helliwell (Supertramp) en vele vele meer, in de Nederlandse markt te zetten roept prangende vragen op. Zelfspot is hem gelukkig niet vreemd, zeker als je bedenkt dat hij als rechtgeaard Fransman zijn compilatiealbum uit 2012 licht spottend “Ze Best Off” noemt. En met zijn flamboyante uiterlijk waar hij zichzelf doet denken aan Buffalo Bill in een futuristische western, dan wel een Gandalf look in rock & roll of een Zappiaanse neo-druïde verdwaald in de 21e eeuw kun je zijn gedrag als extravert en excentriek bestempelen.

Verbeeldingskracht is hem dan ook niet vreemd als hij zijn nieuwste werk, “The Music Of The Rock Opera” noemt met als tweede subtitel ‘Magical Musical Man’. Als je dan ook nog wereldkundig maakt dat Alan Simon het libretto heeft geschreven, dan hebben we te maken met een heuse opera, of toch niet?

Het album “In Terra Cognita” is in feite het eerste van vier delen. Dit verhaal start met onze Magical Musical Man, als de zoveelste alter ego van JJ Chardeau, die door een falende boordcomputer gaat crashen op een planeet genaamd Aarde. In paniek ziet hij slechts één redding. Hij moet God, de grote alchemist-schepper van het universum om hulp roepen. God wist dat Hij aan planeet Aarde een paar doordeweekse dagen gewerkt had, maar heeft weinig herinnering aan de mensheid, behalve een ruzie tussen de eerste paar mensen over een appel. Uiteindelijk stemt God ermee in om de Magical Musical Man naar de Aarde te vergezellen om in vijftien muzikale nummers een reis te maken rond de wereld om erachter te komen wat er met de mensheid is gebeurd.

Niet alleen het verhaal is hoogdravend, voor de muzikale uitvoering geldt dat ook. Het geheel schurkt tegen het musicalgenre aan, ware het niet dat er weinig in gezongen wordt. Daar helpen de gastmusici uit de prog scene weinig aan. Uit de titels blijkt ook al dat we de hele wereld muzikaal overgaan en dat krijg je te horen door het stereotiep gebruik van traditionele instrumenten en muziekstijlen. In Black Taj Mahal zit natuurlijk een sitar. In een nummer als Dream In Moscow worden bekende Russische klassiekers verwerkt. In Pablo Tequila gaan we latin en als je weet in welk werelddeel Tsjaad ligt hoef ik niet uit te leggen welke percussie de boventoon voert in het nummer Tchad. En zo kan ik wel doorgaan. DMZ is het enige buitenbeetje. Het heeft toevallig of niet eenzelfde titelnaam meegekregen als een Brand X nummer en is ook nog in hetzelfde jazzrock hoekje te plaatsen met de nodige zijwegen aan fratsen en frivoliteiten. Alleen met The Last Rockaway krijg ik van onze JJ een swingend JC gevoel. Dit nummer lijkt verdacht veel op ‘Jesus Christ Superstar’ de Rock Opera der Rock Opera’s. Ondanks pompeus gebruik van orkestraties en arrangementen moet je dit niet verwarren met ‘Jesus Christ The Exorxist’ van Neal Morse waar in verhouding meer prog staat dan op deze “In Terra Cognita?” en dat was al mager.

Zoals te lezen valt is er dus weing prog te beluisteren. Wat het ook lastig maakt zijn de vele korte nummers die een kop en staart hebben gekoppeld aan een ratjetoe aan muziekstijlen en sferen naar het land waar het over gaat. Wat resteert is barokke pop overgoten met een flinke dot theatrale saus waardoor het een hoop bombarie is met weinig wol. Liefhebbers van The Alan Parsons Project die over de top is gegaan kunnen er wellicht iets van hun gading in vinden. Één ding moet je deze Fransman wel nageven; hij is zeer royaal door het aanbieden van een fraaie verzorgd artwork in de cd met een dubbel boekwerkje. Zo krijg je er één waarin het verhaal verteld en verbeeld wordt en een tweede zogenaamde recording books met foto’s van zijn gastmuzikanten uit de vele opnames tussen juli 2018 en februari 2019. Zo te zien hebben ze veel lol beleefd. Of de lezer van progwereld dit ook zo gaat beleven valt te bezien.