Niemann, JohanAlbum

Johan Niemann is bassist van onder andere Mind’s Eye, Hollingshead, Håbrand, en vele andere projecten, waar hij bekwaam plukt en ploft op de vier snaren, maar is toch vooral bekend als bandlid van Evergrey. Het afgelopen half jaar kwam er een stortvloed aan soloalbums onder zijn naam uit, waarbij hij vele opnamen op zijn computer heeft uitgezocht, gerangschikt en afgemaakt.

Zo kwam er met “Karnivore” een experimenteel album uit om te kijken of hij de fretloze basgitaar kon doubletracken. “Frankly” was een toetsengedreven album als eerbetoon aan Frank Zappa en zijn Synclavier-werk, zoals op “Jazz From Hell”. “Starbust”, “Kalpa” en “Anhedonia’ zijn ambient albums die, net zoals Crows Labyrinth dat op “We all Perish” zo bijzonder laat horen, zonder een enkele keyboard aanslag, louter en alleen zijn uitgevoerd op basgitaar. Johan Niemann probeerde zijn basgitaar op deze albums hier te laten klinken als traditionele Aziatisch instrumenten, zoals een koto.

Tussen het doorlezen van de cellosuites van Bach als goede oefening voor het lezen, de techniek en muzikaliteit, is er dan nu “The Vast Expanse” uitgebracht. Dat bespreken we hier, en niet zonder reden, want dit is het meest proggerelateerde van al zijn soloalbums. Het is een instrumentaal gitaargedreven rockalbum geworden, waarop Johan alle instrumenten bespeelt. De basgitaar en het toetsenwerk zijn hierbij dienend, de drums lekker zwaar en op de voorgrond hoor je de elektrische gitaar met lekker veel expressieve uithalen in jaren 90 stijl. Het is een beetje melodieuze mellow tegen de metal aan zonder te vervallen in krachtpatserij.

De muziek slentert in drie kwartier rap voort, waarin bij Road To Anywhere, Between Darkness And Light, Clouds en Waves referenties naar David Gilmour en Joe Satriani te maken zijn zonder dat niveau echt te halen. Het album is wel consistent van begin tot eind en draait volledig om gitaarfrasering. Zo varieert deze Zweed in The Great Plains nog even met een straf U2-tempo en een sterk stuwende bas. En horen we in The Thin Veil wat synth-klanken, in Rising Waters leunt hij al veel meer op de elektronica, waarmee het door het abstracte thema tot een van de bijzondere nummers hoort. Dit wordt vervolgd door het korte maar sfeervolle ambient werkje 22:41, waarbij het alleen onduidelijk blijft of dit met toetsen is uitgevoerd of bewerkt is met de basgitaar. Want onze Niemann is van alle markten thuis. The Last Goodbye is de waardige afsluiter en laat horen dat hij de gitaar prima beheerst en mooie solo’s kan neerleggen. Ben benieuwd wat er nog meer aan zulke verborgen pareltjes op zijn pc staan.

Johan Niemann deed werkelijk alles op dit album, zo ook de coverfoto van het album die hij schoot tijdens een treinrit van Stockholm naar Gothenburg. Dit laat de enorme uitgestrektheid zien van dit land en leverde gelijk de toepasselijke albumtitel op. Het is daarmee een prima album voor gitaarliefhebbers geworden dat lekker weg luistert in welke boemel- of hogesnelheidstrein je je ook bevindt.