Jon Anderson & The Paul Green Rock AcademyConcert

Foto’s: Eus Driessen (Poppodium Boerderij)

De legendarische zanger Jon Anderson doet Nederland aan, daar moet je als rechtgeaarde Yes-fan natuurlijk bij zijn. Het is lang geleden dat Anderson ons land aandeed, ik moest het even opzoeken, maar het was toch al zestien jaar geleden, in december 2007. Plaats van handeling: de Boerderij Zoetermeer. De man treedt nog met enige regelmaat op, soms met een echt rock-combo, de Band Geeks, dan weer met een groot gezelschap jonge muzikale talenten onder de noemer Paul Green Rock Academy. Met die laatste groep concerteert hij sinds 2021, er is een hechte band ontstaan tussen de iconische Britse progheld en de Amerikaanse muziekschool van Green. Het mes snijdt aan twee kanten: Anderson krijgt een uiterst toegewijde en getalenteerde begeleidingsband en de leerlingen krijgen de kans om aan de hand van de grootvader van de progrock zichzelf te presenteren op de internationale rockpodia. Ook ditmaal is Zoetermeer de locatie, het Stadstheater, maar de organisatie ligt bij Poppodium Boerderij, zij zijn verantwoordelijk voor techniek, zowel geluid als licht, security en hosting.

De Paul Green Rock Academy wordt geïntroduceerd door de man himself. Een bonte mengeling van Stones- en vooral Zappa-nummers wordt gespeeld door een wisselend gezelschap van soms wel zeventien man/vrouw tegelijk op het podium. Er is overduidelijk een overvloed aan talent op de planken. Ik word overvallen door een mengeling van ongeloof, verbazing en vervreemding. Green zelf introduceert en dirigeert de geselecteerde studenten van zijn School of Rock. Jong is het sleutelwoord deze avond, de muzikanten zijn nauwelijks negentien jaar oud, zowel jongens als meisjes, de Tik Tok-generatie. Een paar van de talenten steekt er bovenuit: een paar zangeressen, maar vooral de jonge Prince lookalike gitarist in zijn glinsterende trui, spelend op een zwarte Gibson Les Paul. Hij zou wat mij betreft zo een open invitatie moeten ontvangen om de eerstvolgende proggitaarheld te worden. Talentenscouts, managers, heeft u goed opgelet? Green vraagt bij voorbaat begrip voor de onvermijdelijke foutjes die de complexe muziek van Yes maar zeker ook van Zappa mogelijk met zich mee zou brengen. In een steeds wijzigende samenstelling, met razendsnelle instrumentwisselingen tussen de nummers door, speelt het legertje talenten zich door een drie kwartier durende set heen. Het zit wel goed met de toekomst van de rockmuziek, tenminste als het aan de Paul Green Rock Academy ligt.

Dan is het tijd voor de entree van de grote kleine man, Jon Anderson voegt zich bij het enorme rockorkest. De opener omvat een paar strofen uit Heart of the Sunrise gevolgd door een knallende versie van Yours Is No Disgrace. Een paar zaken vallen direct op: een geweldige gitarist, spelend op een Fender Telecaster, en de enorme ‘wall of sound’ die de zeventienkoppige band weet te creëren. Phil Spector zou er jaloers op zijn geweest. In I’ve Seen All Good People krijgt Anderson zelfs vocale ondersteuning van maar liefst een achttal dames. De zware tonen van Led Zeppelin’s Kashmir lopen naadloos over in Don’t Kill the Whale, goed gevonden door Jon & Kids. Hetzelfde trucje volgt op het Eminem-nummer Lose Yourself, dit morft in het van Jon & Vangelis bekende State of Independence. Persoonlijke favoriet South Side of the Sky vormt het eerste echte hoogtepunt van de avond, vooral gitaar en toetsen excelleren. De foutjes komen niet van de youngsters, maar uitgerekend van componist Anderson: hij valt te laat in, hilarisch.

Lenny Kravits’ grote hit Fly Away wordt op veel te hoog volume gespeeld en gaat naadloos over in Long Distance Runaround/The Fish, met Zappa-achtige improvisaties door gitaar en toetsen, onder leiding van de alom aanwezige Green. Owner of a Lonely Heart belooft spektakel met zeven, voornamelijk vrouwelijke, vocalisten, drie saxofonisten en een hoofdrol voor de hoog gelaarsde lady gitarist die Trevor Rabin’s partij voortreffelijk vertolkt. Perpetual Change blijft met een min of meer klassieke bezetting, slechts zeven muzikanten, dichter bij het origineel. Als ik eerlijk ben, heeft dat toch wel mijn voorkeur. Steve Howe’s akoestische meesterwerkje Mood For a Day wordt door Tess en May tot een duo-instrumental gepromoveerd, een giga applaus is hun deel. Het van “90125” afkomstige Leave It is met het a-capella gedeelte natuurlijk een geweldige showcase voor de uiterst talentvolle lichting zangers, ik tel er acht in totaal. Ditmaal zonder Jon nog wel, de energie spat ervan af. Dan is het tijd voor een pauze na 75 minuten spelen, niet zozeer voor de muzikanten, als wel voor het publiek.

De maestro is goed bij stem deze avond en heeft het zichtbaar naar zijn zin. Soms verdrinkt zijn stemgeluid in de overkill aan vrouwelijke stemmen en ik vraag mij af of er af en toe gebruikgemaakt wordt van de autotune. Hij ziet er patent uit, de 78-jarige legende beweegt nog relatief soepel over het podium en zijn met humor doorspekte aankondigingen weten het publiek te raken. Vooral tijdens solostukken als Perpetual Change en State of Independence valt zijn stem en bereik op, in positieve zin. Dat hij zijn eigen teksten van een tablet moet aflezen en de namen van mede-musici lastig blijken, het zij hem vergeven. De maniertjes, de handgebaartjes, ze zijn er nog, maar veel minder dan in het verleden, misschien de invloed van de jeugd om hem heen?

Na de pauze wordt zoals beloofd gestart met het iconische “Close to the Edge”, inmiddels 51 jaar oud, maar nog steeds relevant. Anderson wordt tijdens het titelnummer ondersteund door vier zangeressen, misschien iets te veel van het goede. Dat neemt niets weg van de prima uitvoering van dit circa twintig minuten durende hoogtepunt uit het oeuvre van Yes, vooral I Get Up I Get Down is magistraal. Het enthousiaste publiek beloont de band met een staande ovatie. Ook in het aansluitende And You and I speelt de band op de toppen van zijn kunnen en datzelfde geldt voor Jon’s stem. Een ietwat chaotisch heavy versie van Siberian Khatru sluit de integrale versie van “Close to the Edge” af. De langharige Luke is een super-enthousiaste zanger/basgitarist, hij mag Bowie’s Let’s Dance uitvoeren, dat uiteindelijk soepeltjes overloopt in Starship Trooper. De door Green geleide improvisaties zijn soms over de top.

De iconische klanken van traditionele uitsmijter Roundabout brengen het publiek op de banken en een voltallige band op het podium. Ik schat in dat minimaal vijfentwintig personen deelnemen aan dit muzikale slotfestijn. ‘Prince’ speelt tot slot nog de laatste noten van Heart of the Sunrise en dan is het allemaal voorbij, het is inmiddels rond half twaalf.

Anderson & progkids zijn al eerder dit jaar op tournee geweest in de Verenigde Staten en hebben nu een aantal Europese concerten voor de boeg; na Hongarije en Nederland volgen nog optredens in Zweden, Duitsland, Spanje, Engeland, Ierland en Tsjechië. Het optreden in Valkenburg, begin augustus, is inmiddels al uitverkocht. Een vol Stadstheater in Zoetermeer, circa 800 man sterk, reageerde zeer enthousiast, het geeft aan dat de muziek van de Britse progpioniers nog steeds recht overeind staat. Persoonlijk kijk ik uit naar een show met de al eerder genoemde Band Geeks, omdat ik denk dat Anderson’s unieke stemgeluid geen of slechts weinig (vocale) ondersteuning behoeft. Dat doet niets af aan de bijzondere show die band en vocalist ons hebben voorgeschoteld op deze warme zomeravond.