KansasAlbum

Ter gelegenheid van het 50-jarig bestaan van de band Kansas brengt hun huidige label InsideOut Music een triple verzamelalbum uit waarop alle studioalbums met twee of drie composities zijn vertegenwoordigd, aangevuld met een aantal opnames van live-albums. De compilatie gaat vergezeld van een boekwerkje met foto’s en begeleidende tekst van journalist Jeff Wagner, waarover ondergetekende helaas nog niet kon beschikken.

Kansas werd in 1973 opgericht in Topeka (Kansas) in de klassieke bezetting met Kerry Livgren, Steve Walsh, Robby Steinhardt, Phil Ehart, Bob Hope en Richard Williams. Deze bezetting vergaarde in korte tijd veel bekendheid en succes met hun unieke mix van southern rock (van folk tot heavy), symfonische rock en messcherpe samenzang, met een vocale hoofdrol voor de immense stem van Steve Walsh. Dat gezegd hebbende moeten we de vocale inbreng van Robbie Steinhardt niet onderschatten.

Exemplarisch zijn hun mini-symfonieën zoals Journey From Mariabronn, Song For America, Icarus en Portrait (He Knew). Dat ze niet vies waren van een portie vuige southern rock bewezen ze met nummers als Down The Road en Child of Innocence. Al vroeg zag de band dat we niet erg zuinig met onze planeet omgingen (Death of Mother Nature Suite) en vroegen ze aandacht voor de oorspronkelijke bewoners van hun geboortestreek en hun cultuur (Cheyenne Anthem en People of the South Wind).

Het grote muzikale brein binnen de band was ontegenzeggelijk gitarist en toetsenist Kerry Livgren die veel composities schreef en veel klassieke invloeden inbracht. Hij bleek na een aantal jaren echter ook de splijtzwam binnen de band. Zijn steeds sterkere christelijke overtuiging leidde tot fricties binnen Kansas en uiteindelijk tot het vertrek van Steve Walsh in 1981. Daarna volgden diverse bezettingswisselingen zich in een snel tempo op met mensen als John Elefante, Steve Morse, Billy Greer, David Ragsdale en Greg Robert.

In 2014 volgde het bericht van het definitieve afscheid van Steve Walsh uit Kansas. De iconische zanger, die al langere tijd met stemproblemen worstelde, werd al snel opgevolgd door Ronnie Platt, wiens timbre aardig dicht in de buurt van zijn voorganger komt. Vijftien jaar na het laatste studioalbum verscheen bij InsideOut Music het verrassend frisse “The Prelude Implicit”, dat een herboren Kansas liet horen in een heavy progressief jasje.

Het typische van deze compilatie “Another Fork In The Road – 50 Years Of Kansas” is dat men van achteren naar voren heeft gewerkt. De meest actuele nummers staan als eerste in de tracklist. Dat geeft soms een verwarrend beeld. Vooral wanneer oudere nummers al vrij vroeg in de tracklist verschijnen omdat ze van een recenter album stammen, zoals The Wall en Dust In The Wind. Deze versies stammen van het album “Always Never The Same” en worden uitgevoerd in samenwerking met het London Symphony Orchestra. Dit resulteert in een prachtige filmische versie van eerstgenoemde en een te drukke versie van hitsucces Dust In The Wind.

Ter gelegenheid van dit verzamelalbum heeft de huidige bezetting, met Platt als leadzanger en Tom Brislin op toetsen, de eerste single Can I Tell You uit 1974 opnieuw opgenomen. Dat was eigenlijk niet nodig geweest, want deze versie voegt helemaal niets toe aan het origineel. Vervolgens horen we het Kansas van de laatste twee zwaar progressieve albums, waarbij opvalt dat Platt prima zingt, maar toch de power en de urgentie van Walsh, zelfs in mindere doen, ontbeert. Wel verdient de band een pluim omdat ze zonder inbreng van Livgren twee sterk progressieve albums weten af te leveren.

Daarna horen we de originele line-up met het schitterende materiaal van “Somewhere To Elsewhere” uit 2000, waarmee de band voor korte tijd in zijn oude glorie was hersteld. Alle nummers op dit album zijn geschreven door Livgren en dat is te horen ook. Luister maar eens naar het schitterende Icarus II en Distant Vision. We horen hier duidelijk de rauwe randen aan de, eens zo kraakheldere, stem van Steve Walsh, maar jeetje, wát een voice.

Op het eind van disc 1 en aan het begin van disc 2 zakt het muzikale niveau in mijn oren een beetje in. Het is de jaren negentig- en tachtig-periode. Het is het Kansas met Steve Morse in de gelederen dat muzikaal zwaar tegen de hardrock uit die tijd leunde. Je hoort nog af en toe een fraai refrein en een flitsende solo van Steve Morse, maar het muzikale vernuft van de beginperiode is ver te zoeken.

De tracks met John Elefante in de gelederen, zoals End Of The Age en Play The Game Tonight bewegen zich tussen goed verzorgde AOR en zelfs mainstream poprock. Vanaf het tweede deel van schijf twee horen we de hoogstaande composities van het oude Kansas langzaam terugkeren en komen we automatisch bij symfonische krakers als On The Other Side, Miracles Out Of Nowhere, Magnum Opus en Song For America terecht. Dan is het weer genieten van dat heerlijke gitaarspel, de scheurende Hammond, de zingende, maar ook speelse viool, de stuiterende ritmes, maar vooral die geweldige meerstemmige zang.

Natuurlijk is een aantal keuzes voor composities arbitrair, maar dat is inherent aan het samenstellen van compilaties. Uiteindelijk geeft “Another Fork In The Road” een mooi overzicht van 50 jaar Kansas in de reverse stand en mag je concluderen dat deze band een fantastische legacy achterlaat. En als de huidige bezetting er nog een muzikale bevlieging uit kan persen in de komende jaren kan die legacy alleen maar groeien.