KarfagenConcert

Ruim vijftien jaar volgen van Antony Kalugin en zijn muzikale projecten had nog nooit geleid tot mijn bijwonen van een live-optreden. De kansen waren er, het lot was mij minder goed gezind. Maar op vrijdag 23 september 2022 was het dan zover. Met zijn uit verschillende muzikanten samengestelde groep stond de Oekraïner op het podium van Serious Music Café in Parkvilla te Alphen ad Rijn.

Door medeorganisator en initiatiefnemer van Serious Music Alphen, Lenne Huisman, aangekondigd als Karfagen, was het deze avond eigenlijk het Antony Kalugin Project (AKP). Naast Karfagen kwamen immers nummers van Sunchild en het solowerk van Kalugin aan bod.

Onder de ongeveer 150 aanwezigen in de sfeervolle zaal waren in Alphen a.d Rijn ondergebrachte Oekraïners, uitgenodigd in overleg met de gemeente. Optredens als deze lenen zich zeer goed voor deze bioscoop-achtige zaal met louter zitplaatsen. Vaak is onrust de ergernis bij concerten, vanwege mensen die liever praten en de bar een beter podium vinden. Daar is hier geen sprake van. Daarnaast was ook het uitstekend afgestelde geluid een zege (voor de oren). Oordoppen werden niet gezien en waren niet nodig.

Gezien de huidige situatie in Oekraïne was het niet verwonderlijk dat daar af en toe aan werd gerefereerd zoals de licht emotionele introductie van Antony Kalugin zelf, die zich de hele avond als een echte gastheer manifesteerde. Het eerste deel van het optreden was zichtbaar onwennig. De nummers werden niet aangekondigd of ingeleid. Tussen de nummers vielen stiltes waarop de flink transpirerende Kalugin steevast naar zijn handdoek en flesje water greep. Het zag er aanvankelijk wat statisch en krampachtig uit. Maar dat nam niet weg dat er een goed ingespeelde groep op het podium stond. Knap, wanneer je bedenkt dat alleen drummer Konstantin Shepelenko en zangeres Olga Rostovska uit de vertrouwde bezetting aanwezig waren.

Gaandeweg de eerste set, met hoofdzakelijk nummers uit het oeuvre van Sunchild, kwam men los. Kalugin ontpopte zich als aanjager, sfeermaker, zanger en toetsenist op zijn Korg Kronos, zoals zijn kolderieke toetsensolo met fragmenten uit Kalugin’s favoriete film “The Mummy”. Ook zocht hij veel contact met het publiek. Mede daardoor ontbrandde in het laatste nummer voor de pauze het vuur pas in alle hevigheid.

Mijn tweede held van de avond was de bij mij onbekende jonge gitarist Anton Barsukov. Vaak in de schaduw van de vrouwelijke blikvangers Olga Rostovska en Mariya Panasenko, produceerde de bescheiden man de ene na de andere fraaie gitaarsolo. Pas tegen het einde van het optreden waagde hij zich meer voorop het podium.

Na de halfuur durende pauze kwamen vooral nummers van Karfagen en het solowerk van Kalugin aan bod. Opvallend daarbij was het ontbreken van nummers van de albums “Land Of Green And Gold” en “Land Of Green”. Doordat de zangeressen backstage waren leek het alsof het gitaarspel van Barsukov nog beter tot zijn recht kwam, te beginnen met het instrumentale Sunchild-nummer Father. De licht aangedane Kalugin droeg het nummer op aan alle vaders die hun gezin, land en de wereld verdedigen. Nadat de dames weer op het podium verschenen was er een hoofdrol voor de in het opvallend rood geklede Mariya Panasenko, met een bloedstollend mooie vertolking van Close To Heaven. Wat een geweldige zangeres is dit. En wat een podiumpresentatie. Naast een potpourri aan Sunchild en Karfagen werd er flink op los geïmproviseerd, vooral door Kalugin op toetsen. Waarbij hij met regelmaat als een dolle tekeer ging.

Als slotstuk van het optreden volgde het door de volledige band in het Oekraïens gezongen Viva Oekraina. De lange staande ovatie van het publiek bracht de groep in verlegenheid en Kalugin in zichtbare ontroering. Niet gerekend op een toegift werd met groot enthousiasme nogmaals Breath gespeeld, waarbij Kalugin de zaal in ging en iedereen aanmoedigde om mee te zingen.

Even na 11 uur was het tijd voor de foto’s van de groep met de onvermijdelijke Oekraïense vlag en het publiek, dat daarna met enige tegenzin de zaal verliet.