KarfagenAlbum

Voor mijn gevoel is het nog maar kort geleden dat Antony Kalugin onder de naam Karfagen in 2006 het eerste officiële album “Continium” afleverde. Een schuin oog naar de kalender leert dat we toch al in 2022 zijn aanbeland en Kalugin met dit nieuwe Karfagen album numero dertien aflevert, “Land Of Green And Gold”,  waarmee hij bijna ‘een op een’ loopt.

In die ruim vijftien jaar is de muzikale stijl van Karfagen niet bijster veel veranderd. Deze band, met een vaak wisselende bezetting, geeft de Oekraïner ruimte om zijn liefde voor klassieke muziek en jazz te etaleren. Dat het geluid en de composities dat wel zijn is zo helder als glas. Want de muziek heeft wel een ontwikkeling doorgemaakt, met als voorlopig hoogtepunt dit nieuwe schijfje, dat de lijn van “The Principles And Theories Of Spektra” doortrekt.

De kern van “Land Of Green And Gold” is opgebouwd uit twee delen, zogenaamde chapters, die elk bestaan uit meerdere in elkaar overvloeiende stukken. Ze duren elk ruim 25 minuten. Als extraatje is een derde chapter toegevoegd.

Kingfisher And Dragon Flies (Part 3) vormt de akoestische overture van chapter 1: Land Of Green. Part 1 vinden we terug op het tweede Karfagen-album “The Space Between Us” uit 2007 en part 2 staat op “Solitary Sandpiper Journey” uit 2010. Dat Karfagen muzikaal forse stappen heeft gezet blijkt op Land Of Green (Part 1). Een new-age achtige intro gaat over in een zalige partij melodieus gitaarwerk van Max Velychko. Zijn stijl houdt het midden tussen die van Andy Latimer en Roine Stolt. De afwisseling met breed uitgesponnen toetsenwerk van de meester zelf laat horen dat dit schijfje er vooral een is voor de liefhebbers van toetsen en gitaar. Sfeer- en tempowisselingen zijn goed gedoseerd en de inbreng van saxofoon door Yan Vedaman, een nieuwe naam in de Karfagen-familie, is smaakvol.

Land Of Green (Part 2) is een variant met een jazzy touch, inclusief accordeonspel van Sergii Kovalov. Deze blinde muzikant is op veel albums van Kalugin te horen. Solis Festum (vertaald: zonsopgang feest) is een fijnbesnaard intermezzo van akoestische gitaar en accordeon. Vrolijk en voorzien van saxofoon en een aanstekelijk ritme is het derde deel van Land Of Green. Waar Karfagen voorheen nog wel eens verzandde in de eigen compositie houden nummers als deze de luisteraar bij de les. Het eerste chapter wordt met het korte Pastoral afgesloten, maar vormt tegelijkertijd de brug naar het tweede chapter Garden Of Gold.

‘Welkom in mijn muzikale speeltuin’ is wat Kalugin in Garden Of Hope (Part 1) wil zeggen. Ondanks de dromerige eerste minuten klinkt het hoopvol en positief. De raakvlakken met zijn solowerk zijn goed hoorbaar. Opvallend is de vocale inbreng van Kalugin, immers, Karfagen is toch vooral een instrumentaal project. Het zorgt voor de verbinding met het The Flower Kings-achtige tweede deel. Met ruim dertien minuten is Land Of Gold het magnum opus van deze cd. Voor composities met een dergelijke speelduur draait Kalugin zijn hand niet meer om. Al gaat het hier natuurlijk niet om lengte…. Het gebruik van vocoder (met als referentie Kraftwerk’s Autobahn) is een noviteit, maar pakt goed uit, evenals de fragmenten met woordeloze zang dat doen.

Maar het is het afwisselende toetsenwerk dat letterlijk de boventoon voert. Dat anno 2022 geen toetsenalbums meer gemaakt worden drukt Karfagen hier de kop in. Dit chapter wordt met Garden Of Hope (Part 2) vocaal afgesloten.

Als bonus is als derde chapter het zeven minuten klokkende Land Of Jazz toegevoegd. Daarmee wil Kalugin benadrukken dat Karfagen ook een jazzy kant heeft. Het is Vedaman die andermaal mag schitteren op saxofoon, al is een waarschuwing voor de sax-haters op zijn plaats.

Evenals voorgaande jaren laat Antony Kalugin al weer vroeg in een kalenderjaar van zich horen. Ik houd er ernstig rekening mee dat het daar niet bij zal blijven. Wanneer dat net zulke zalige albums zijn als deze heb ik daar geen enkel bezwaar tegen.