Karfagen Album

Het conceptalbum is toch een veelvoorkomend fenomeen binnen de progressieve rock. Binnen ons genre zijn er legio voorbeelden van platen waarbij de muziek en teksten een synergetisch effect bereiken. Het wordt al anders als één van de twee ontbreekt (waarbij dat uiteraard de tekst is, want ik ken geen albums zonder muziek en met alleen tekst).

Instrumentale conceptalbums zijn er zeker (met Camels “Music Inspired By The Snowgoose” wellicht als bekendste voorbeeld), maar we komen ze niet al te vaak tegen. Antony Kalugin doet met zijn Karfagen een dappere poging. En we kunnen gerust stellen dat “Magician’s Theater” daar best redelijk in slaagt.

Het album stamt al uit 2014, maar belandde pas onlangs samen met het recent verschenen “Birds Of Passage” in de postbus van Progwereld. Het is een prima symfonisch werk met uiteraard een hoofdrol voor de toetsen van Kalugin zelf. Ook op dit album doet weer een keur aan prima muzikanten mee. Kalugin lijkt voor elk album een andere club mensen om zich heen te verzamelen, maar ook nu pakt dit weer goed uit. De liefhebbers van in de jaren zeventig genestelde symfonische rock kunnen hier hun hart ophalen. We horen invloeden van Emerson, Lake & Palmer, Genesis en Camel.

Dan het concept. Antony Kalugin had als jong kind de wens om fantasierijke en pittoreske muziek te gaan maken, zoals een tovenaar. Op die manier zou hij kunnen wegvluchten van de realiteit. Het heeft uiteindelijk geresulteerd in een sprookjesachtige plaat van een man die in wonderen gelooft. En het moet gezegd, het album kent enkele fraaie passages die dit goed illustreren. Met name het gebruik van instrumenten als altsaxofoon, fluit, fagot en de vele geluiden van de al genoemde toetsen creëren hier een daar een feeërieke sfeer waarbij je je zo in de Efteling waant. Daarnaast zijn er voldoende dreigende stukken waar lekker gerockt wordt. Hierdoor blijft de afwisseling gewaarborgd en wordt het gelukkig niet al te lieflijk. Topstuk is het meer dan twintig minuten durende Magician’s Spell waarop alle bovengenoemde elementen in een enkel nummer samenkomen.

“Magician’s Theater” is het eerste album waar Kalugin de jazz, de klassieke invloeden en elementen uit de volksmuziek wat loslaat. Het album is daardoor een stuk meer symfonisch en hier en daar zelfs wel wat bombastischer dan de eerdere platen. Deze symfonische elementen horen we in latere albums steeds meer terugkeren. Als instrumentaal conceptalbum is dit album zeker geslaagd, hoewel in de lengte van bijna een uur af en toe de zang wel een klein beetje gemist wordt. Maar dat is slechts een kleine smet op een prima plaat.