Klone Album

Sinds hun doorbraak met het album “Here Comes The Sun” in 2015 is de ster van de band Klone rijzende. Zo tourde de band in 2022 nog door de Verenigde Staten en mochten ze mee met Cruise to the Edge. In datzelfde jaar speelden ze ook op het Midsummer Prog Festival in Valkenburg. Het uit 2019 afkomstige album “Le Grand Voyage” was sterk, maar ook teveel van hetzelfde. Ik ben benieuwd welke progressie de band met “Meanwhile” heeft geboekt.

Ook op dit album is het zanger Yann Ligner die de show steelt. Zijn stem is niet-normaal-goed. Denk aan buitencategorie. Denk aan Arno Menses (Subsignal), maar dan met nog meer karakter, diepgang en een heerlijk rauw randje. Bij elk nummer ben ik onder de indruk. 

Het album gaat tekstueel over het beste en het slechtste van de mensheid. Muzikaal zijn er helaas geen verrassingen. Ik zou het geluid omschrijven als rijk, gelaagd en bombastisch. Ik hoor minder haakjes naar Anathema en vooral meer van hetzelfde. Als je de songs los zou beoordelen, dan valt er geen eentje tegen. De ritmetandem is zeer solide en toetsenist Matthieu Metzger heeft een dienende rol. Inkleuren is zijn grootste opdracht. De twee gitaristen zorgen vooral voor donkere riffs. Ik zou dolgraag eens een melodieuze, alles doorklievende gitaarsolo horen, de muziek leent zich daar immers perfect voor.

Ik mis sterke refreinen die beklijven. Refreinen waar je als het ware naar uit gaat kijken. Ook de zanglijnen zijn gewoon niet sterk genoeg. Die kunnen de bombastische last niet dragen. Bij elke luisterbeurt verlies ik na vier nummers mijn interesse. Zoals gezegd zijn de nummers los gezien helemaal niet slecht, maar als geheel valt dit album gewoon tegen. Opvallend veel nummers beginnen min of meer hetzelfde. Het lukt de mannen niet om variatie aan te brengen. Er is een tekort aan diepgang en creativiteit om alles te laten beklijven. 

In mijn recensie van “Le Grand Voyage” schreef ik “Ik ben ervan overtuigd dat deze band in staat is een niveau als dat van Anathema te evenaren. Maar dan zullen ze wel kritischer moeten componeren en het aan durven om meer variatie aan te brengen en risico’s te nemen.”

Dat is met “Meanwhile” in het geheel niet gelukt. Deze plaat is volledig inwisselbaar met de vorige. Voor een progressieve rockband zijn ze veel te conservatief. Zo is “Meanwhile” een teleurstellend album met een geweldige zanger. Dat dan weer wel.

CD LP