KyrosAlbum

Kyros is het kindje van Adam Warne die, in 2014, onder de naam “Synaesthesia” zijn debuutalbum afleverde. Hij was toen zelf 20 lentes jong. Een prettig album met een hoog jonge honden gehalte dat van mij destijds een positieve recensie kreeg. De bandnaam bekte niet bepaald lekker, dus werd het geheel omgedoopt tot Kyros. Het tweede album “Vox Humana” is een sterk dubbelalbum. Vanaf dat moment is het ook geen eenmansproject meer, maar een band.

Nadat het debuutalbum nog op Martin Orfords GEP Records uitkwam, is er nu de overstap gemaakt naar het White Star Records van Chris Hillman en John Mitchell. Dit label timmert met relatief jonge acts als The Paradox Twin, Quantum Pig en Voices From The Fuselage uitstekend aan de weg. Kyros past daar prima bij.

Op “Celexa Dreams” bouwt de band verder aan de aanstekelijke mix van progressieve rock, new wave en synthpop, waarbij de haakjes naar de roemrijke jaren ’80 groter zijn geworden. Je wordt op dit album plaat bijna letterlijk alle kanten opgeslingerd. Ik hoor invloeden van Porcupine Tree, Rush (ten tijde van “Power Windows”), Level 42, Tears For Fears, Valencia en Frost*. In de regel ligt het tempo hoog en vliegen de stijl- en tempowisselingen om je oren. Het doet ook regelmatig denken aan het album “A Boat On The Sea” van Moron Police, maar bij Kyros is er meer balans.

Rumour is zo’n nummer dat helemaal in de 80’s is geworteld. De synthesizers en de galmende drums nemen je helemaal terug naar die persiode. Het baswerk van Peter Episcopo is hier geweldig. Het kan niet anders dan dat Mark King van Level 42 een van zijn voorbeelden is. Ook opener In Motion verloopt in die stijl. De melodie is hier verslavend catchy. De stem van Adam Wenke is mooi helder en ondanks dat de muziek bij vlagen overweldigend intens is, blijft hij fier overeind. De gitaarsolo tegen het einde is uitstekend en ook hier weer dat heerlijke basspel vol met die typische slapping techniek.

Het hoogtepunt van dit album is niet moeilijk aan te wijzen. Dat is het 14 minuten durende In Vantablack. Toetsenliefhebbers komen hier volledig aan hun gerief. Een synthloopje gecombineerd met een mellotronsample? Geen probleem! Het eerste deel is prettig poppy met een pakkend refrein. De toetsen domineren heerlijk en wederom maakt bassist Peter Episcopo diepe indruk, wat een baas! Het nummer kent een aantal overgangen die mij bijna doen juichen van puur geluk. Op twee derde van het nummer wordt de bombast tot ongekende grootte opgestuwd en lijkt de band onder dat gewicht te zwichten. Maar dan gaat de knop plotseling om en krijgen we een soort piano ballade voorgeschoteld. Het past wonderwel. De vraag hoe ze dit rustige intermezzo terugbuigen naar de basis van dit nummer, kan ik eenvoudig beantwoorden: briljant.

Phosphene is ook een zalige track, maar dan wordt het minder. Technology Killed the Kids is een track van het eerste album. Op “Vox Humana” kreeg hij een tweede deel en nu is daar ook het derde. Het opent nog mooi in de stijl van North Atlantic Oscillation, maar schiet daarna vol uit de bocht. Een typisch voorbeeld van een band die net iets te veel wil: synthpop, progmetal, zware riffs, electronica, bliepjes en galmende drums. Het wordt los zand. Ook UNO Attack vliegt volledig uit de bocht.

Het eerste half uur van dit album is ronduit briljant, maar het tweede valt tegen. Met deze intensiteit heb je dat al snel. Het is me nog niet gelukt de hele plaat in één keer uit te luisteren. De scheidslijn tussen vol alle stijlconventies tarten versus je vergalloperen is dun. Gelukkig laat de band steeds zoveel groei zien, dat ik een grote toekomst voorzie. Er komt een dag dat ze een klassieker van jewelste afleveren. “Celexa Dreams” is een halve klassieker en ook dat is een hele prestatie.