Lacuna CoilAlbum

Lacuna Coil is voor mij als een liefde uit het verleden waar je smoorverliefd op bent geweest. Na de break ben je even klaar met die liefde, maar telkens als je elkaar weer tegenkomt dwarrelen de vlinders toch weer op. Toch weer even die berichten en foto’s op Instagram of Facebook kijken. Hoe gaat het met de liefde, ziet ze (of hij) er nog steeds goed uit? Wat later kom je elkaar weer eens tegen en roeren die emoties toch harder dan je had gedacht…

Er wordt in huize Veltmaat heel wat uurtjes gesurft op streamingdiensten als Spotify, YouTube en Bandcamp en het algoritme leidde naar een nieuw nummer van Lacuna Coil. En ja hoor, die vlinders die weg waren razen toch weer als een storm door mijn buik. De eerste video van het album “Sleepless Empire” is Gravity en maakt gelijk indruk. De repeatfunctie wordt normaal gesproken weinig gebruikt, maar in dit geval heb ik deze pas na zes keer luisteren weer uitgezet.

Het schrijfproces voor Lacuna Coils tiende studioplaat ontstond in 2022 tijdens de release van “Comalies XX”, wat een 20-jarig jubileum-herinterpretatie van hun mijlpaalplaat uit 2002 is. Marco Coti Zelati, de bassist, gitarist en toetsenist op het album, is al sinds de start van de band de mastermind binnen het gezelschap en in die periode werden de eerste schetsen van zijn hand voor dit nieuwste album gevormd.

Voor alle duidelijkheid, de nieuwe muziek van Lacuna Coil is nog steeds… typisch Lacuna Coil. Een zeer kundig recensent omschreef de muziek van deze band al eens als: “Voor de onbekenden van de band, Lacuna Coil maakt stampende melodieuze metal met bombastische inslag”. Ik kan mij daarom ook volledig vinden in zijn recensie van “Shallow Life”, op deze site in 2009 verschenen.

Het mooie aan deze uitvoering is wel dat er vernieuwing in het geluid zit. Dat uit zich in de composities, maar ook in een wat meer orkestrale aanpak van de nummers, hoewel je dat door de vocalen niet gelijk door hebt. Het heeft vaak een licht filmisch karakter, wellicht is dat het meest herkenbaar in Never Dawn. Gek genoeg is dat ook het laatste nummer van de cd, waardoor je meer gaat nadenken over de rest van het materiaal.

De opvallende revelatie van  deze release is Andrea Ferro. Ik ben nooit overdreven enthousiast geweest over zijn aandeel binnen de band, maar na dit album hou ik met heel mijn hart van die man. In alle facetten is hij geweldig, ook al is de meest indrukwekkende leadzang te vinden in Hosting The Shadow, waarin Randy Blythe de zang voor zijn rekening neemt en daarmee een verpletterende indruk achterlaat. Maar ook in albumopener The Siege is zijn aandeel krachtig en imposant, net als in Oxygen. Echt indruk laat hij achter in het titelnummer van de plaat. Wat een power, de rillingen staan op mijn rug als ik er naar luister. Al met al lijkt het of zijn aandeel ook groter is dan op de andere albums.

De liefde voor Lacuna Coil is weer helemaal terug. Oude liefde, nee misschien zijn het weer nieuwe, fladderende vlinders. Geweldige, pakkende composities, een uitmuntende zanger en zangeres en een mooie productie. Het jaar 2025 is daarmee energiek begonnen.