Lars Boutrups Music For KeyboardsAlbum

Voor de vijfde maal t(r)apt Lars Boutrup met een nieuw instrumentaal opus, getiteld “The Overture to Life”, zowel uit hetzelfde vaatje als in dezelfde valkuil.

Het album markeert de tweede samenwerking van hetzelfde trio, net als op het vorige album  “The Great Beyond”, en haalt inspiratie bij de klaviermeesters uit de jaren 70, van pak ‘m beet Emerson, Lake and Palmer, Deep Purple en Yes. En dan heb ik het niet over de muziekstijl, maar over de voorliefde voor het gebruik van de vele witte en zwarte toetsen. In alle opzichten is het een toetsen-gedomineerd album en dekt de bandnaam Lars Boutrups Music For Keyboards de lading volledig.

Ondersteund door stuwende drumbeats en diepe groovy baslijnen, weeft de Deense toetsentovenaar andermaal een sonisch tapijt met een batterij aan keyboards en synthesizers. Het zijn echter toch vooral zijn stomende orgelpartijen die ruim boven het niveau van orgel Joke uitstijgen, maar het liefst John Lord of Keith Emerson willen benaderen. En toch slaagt hij er ondanks zijn enthousiasme op de een of andere manier niet in om urgent te zijn. Wat niet helpt is de keuzeknop, die op alle acht nummers in dezelfde old school modus is ingesteld. Een valkuil waar Rick Wakeman op zijn solo-conceptalbums ook wel eens intrapt, maar hij had de gave om er gedenkwaardige thema’s uit te persen.

Op “The Overture To Life” mis ik melodieën die blijven hangen in je hoofd, of een onverwachte hook die je op het verkeerde been zet. Het enige wat we horen zijn korte loopjes en motiefjes die prima passen bij het jaren 70 retro bloemetjesbehang met zijn repeterende geometrische structuren en graderende kleurtonen. Ongemerkt lijkt er ergens op een repeatknop te zijn gedrukt, wat het gebrek aan variatie en afwisseling versterkt.

En Boutrup kan het wel, getuige het prima titelnummer en The King Went Well, met wat verborgen Jean Michel Jarre-liflafjes.

Ook al ontbeert dit album de noodzakelijke verrassingen, heb ik me al met al toch stiekem vermaakt. Voor een vervolg zou ik een keer een samenwerking met Tomas Bodin aanraden. De fratsen en gekkigheid van deze Zweedse oud-Flower King kan weleens voor beide partijen verfrissend werken en leiden tot een verrassend toetsenalbum.