LazuliAlbum

De Franse progrockers Lazuli hebben met “Onze” (11) zojuist hun nieuwe album ten doop gehouden, het eerste met nieuwe gitarist Arnaud Beynaud. “Onze” is het vervolg op “Le Fantastique Envol De Dieter Böhm” uit 2020, een album opgedragen aan de fans van de band, via een van hun meest bereisde fans die de verhaallijn verzorgde. Tijdens de pandemie bracht de band ook nog “Dénudé” uit, een album met bestaande nummers in een nieuwe, uitgeklede versie.

In het voorwoord van het nieuwe album doet voorman/zanger/componist Dominique ‘Domi’ Leonetti op uiterst poëtische en emotionele wijze verslag van de afgelopen periode. Een periode die gedomineerd werd door de pandemie en, hoewel afschuwelijk van aard en omvang, leek het er ook op dat er een nieuwe era was aangebroken; een van rust, liefde, herstel zowel voor mens, dier als natuur. Met zelfs een sprankje hoop dat dit zou leiden tot herbezinning en, wie weet, zelfs een betere wereld. Maar die hoop wordt al snel de grond ingeboord, we zijn weer volledig terug in de ratrace die ons leven ook voor de pandemie al bepaalde.

Domi werd erdoor teleurgesteld, de positivist en eeuwige romanticus raakte in een zwart gat. Maar gek genoeg zorgde datzelfde gat er weer voor dat de creatieve sappen gingen stromen, de teksten kwamen, de muziek eveneens. Met behulp van zijn vrienden in de band evolueerde dit creatieve proces tot een elftal nieuwe nummers, nu samengebald in het elfde album van de band, heel toepasselijk “Onze” genoemd.

Alle elf songs komen uit de koker van Dominique Leonetti. Maar de familienaam komt ditmaal veelvuldig voor op de hoes van het nieuwe album. Zo is echtgenote Aline (samen met Dominique) betrokken bij de illustratie en het hoesontwerp, overigens schitterend, is broer Claude verantwoordelijk voor mix, mastering en arrangementen, en is Maryse werkzaam aan de administratieve kant. Zoon Elliot is betrokken bij het geluid en de ontwerper van pa’s gitaar. Een behoorlijk familiebedrijf dus, dat Lazuli. Opgenomen in hun eigen huisstudio L’Abeille Rôde. Dat betekent natuurlijk zoiets als de ‘sluipende bij’ maar is ook een ‘verfranste’ versie van Abbey Road.

Opener Sillonner Des Océans De Vinyles begint als een sprookje, het betekent letterlijk kriskras door oceanen van vinylplaten, een poëtische ode aan de elpee, melodieus en ingetogen van sfeer. Triste Carnaval gaat over een jeugdherinnering aan een mislukt verkleedpartijtje. De gitaar vult de Léode mooi aan in dit meer rock-georiënteerde nummer. Qui D’Autre Que L’Autre gaat over de angst om buitengesloten te worden. Broertje Claude laat zijn zaag weer als vanouds zingen, gevolgd door een uitstekende gitaarsolo van Arnaud Beyney.

Égoïne start lichtvoetig met akoestische gitaar maar gaat al snel over in een indrukwekkend, aan Peter Gabriel refererend, nummer. Weer mooie beeldspraak, een boom overleeft de seizoenen maar wordt uiteindelijk bedreigd door een zaag, ditmaal niet de zingende versie. Lagune Grise is een melancholiek nummer in traag tempo waarin Domi de mooie natuur van Italië bezingt en de zingende zaag nog even los gaat. Laten we het over het weer hebben, Parlons Du Temps heeft een prachtige melodie en dito tekstregels waarin het weer als metafoor voor het leven wordt gebruikt.

Le Pleureur Sous La Pluie, de huilende in de regen, is als gemompel in het lawaai, met geweldige gitaarsolo van Beyney in A Day In The Life-achtig einde. In het fragiele Les Mots Désuets vergelijkt Domi zichzelf met ouderwetse woorden, zichzelf begeleidend op de akoestische gitaar. Het is bijna een ouderwets Frans chanson, breekbaar in schoonheid. Hoe anders is dan La Bétaillère, wat start met rollende donder en zware orkestratie, bijna filmisch. Een gepassioneerde aanklacht tegen het inhumane vervoer van vee. De Léode huilt van woede.

Mille Rêves Hors De Leur Cage, duizend dromen uit hun kooi, een mooie ingetogen ballade met hoofdrollen voor de piano van Romain Thorel en de ‘kwastjes’ (brushes) van Vincent Barnavol. En de wonderschone stem van de zanger. Le Grand Vide is het afsluitende nummer, gedragen door piano, klokkenspel en de Léode ditmaal als basgitaar. De grote leegte is bijna tastbaar in dit nummer dat langzaam wegebt, in herhaling. Indrukwekkend einde van een imponerend album.

Minder (prog) rock ditmaal, meer sfeervolle, stemmige, melodieuze muziek ook, met prachtige poëtische teksten als altijd, melancholiek en ingetogen van karakter en duidelijk de periode reflecterend waarin ze geschreven zijn.

Opvallend, die paradox van zwar(t)e teksten en soms lichtvoetige, vooral ingetogen muziek, als de tegenstelling tussen licht en donker, laat dat maar aan dichter/componist Dominique Leonetti over. Een uitstekend album, met de kristalheldere tenorstem van Dominique, de bij tijd en wijle weer als vanouds zingende zaag lijkt minder prominent aanwezig dan normaal. De wat meer traditionele gitaarpartijen van Arnaud Beyney passen goed bij het ‘nieuwe’ geluid van de band maar maken het ook minder avontuurlijk. Dat is ook de kant die ik een beetje mis, de rock-kant, het scherpe randje, het verrassende element. Maar dat is dan ook de enige kritiek die ik kan hebben op dit nieuwe, elfde album van Lazuli. Chapeau, mes amis.

Het slotakkoord is van Dominique Leonetti: “Het schrijven van deze elf nummers heeft ons geholpen ons hoofd boven water te houden tijdens de pandemie. Nu zijn ze niet meer van ons. Nu is het aan jou om ze weer tot leven te wekken door ze op je draaitafel te leggen…”. En zo is het ook.