Leap DayAlbum

Het uit het noorden van het land afkomstige Leap Day is inmiddels een begrip in Nederland en ver daarbuiten. Gezegend met twee geweldige toetsenisten en een van Nederlands beste gitaristen, levert het collectief altijd hoogstaande kwaliteit. Dit hier besproken albums is alweer het zevende studioalbum.

Hans Kuypers, als zanger te horen op het laatste album “Treehouse” is vervangen door Roelof Beeftink. Dat is voor een band best ingrijpend. Een zanger kan zo’n stempel op muziek drukken. Hij laat in de opener VOID meteen van zich horen. Zijn licht overdreven uithalen aan het begin doen mijn wenkbrauwen even optrekken. Hij heeft een veelzijdige stem, dat is een groot voordeel. Nadeel is dat hij veel maniertjes in zijn stemgeluid legt. Het doet een beetje afbreuk aan de vaak sterkte zanglijnen. VOID ontpopt zich verder tot een sterk nummer. Je hoort halverwege een tof vleugje van The Beatles maar ook het oude Genesis popt in mijn gedachten op. Beide toetsenisten leveren uitstekend werk. Mede door de pittige gitaarfiffs klinkt het allemaal wat steviger dat je van de band zou verwachten, maar ze kunnen het prima aan.

Viral Cage begint met een vrouwenstem die coronamaatregelen opsomt. Jammer dat ze zo steenkolenengels spreekt. Verder ontpopt het zich als een typisch Leap Day-nummer. Lekker groovy basspel, zwevende toetsen en prachtig gitaarspel van grootmeester Eddie Mulder. Het is een grandioos en meeslepend instrumentaal stuk dat geen enkele liefhebber van ons genre ongeroerd zal laten. Het bevat een aantal geweldige overgangen en de gitaarsolo tegen het einde is geweldig. Dit is Leap Day op zijn best!

In Winter klinkt zanger Beeftink meer oprecht. Als hij clean zingt, zonder maniertjes, maakt dit de meeste indruk. Er volgt een prachtig stuk met ingetogen trompetspel van Derk Evert Waalkens en ook het pastorale einde is bijzonder sterk. Falling Star laat de veelzijdigheid van de band horen. Ook hier een aantal sterke overgangen, maar het is Mulder die het geheel naar hoge hoogtes weet te stuwen. Wat een zalige solo’s kan hij spelen!

En dan staat er nog een epic van ruim 22 minuten op het program. Feitelijk twintig minuten als je de twee minuten zee- en meeuwengeluiden aan het einde eraf trekt. Ik vind vooral de korte instrumentale passages het meest aansprekend (en het geweldige basspel van Harry Scholing). Het vocale deel, dat het hele middenstuk vult, kabbelt voor mij net iets te lang voort. In de teksten zitten passages die door ‘The Lady’ worden gezongen. De band heeft hier de opmerkelijke keuze gemaakt om dit ook door Beeftink te laten zingen, maar dat helemaal achter in de mix te plaatsen. Dat pakt heel bevreemdend uit. Gelukkig trekt Mulder op het einde nog alles uit de kast voor een heerlijke melodieuze gitaarsolo.

Zo bevat deze zevende plaat heel veel moois, maar valt de epic toch wat tegen. En de vocale maniertjes van Beeftink helpen ook niet. “When Gravity Wins” is een prima album, maar is over het geheel minder sterk dan bijvoorbeeld het geweldige “From The Days Of Deucalion, Chapter 2”.