LesoirAlbum

Het laatste volwaardige studioalbum (“Mosaic”) van het uit Limburg afkomstige Lesoir stamt alweer uit 2020. Dat voelt veel minder lang dan het is. Dat zit hem in het feit dat deze band steeds goed zichtbaar blijft. Er is geen Nederlandse progband zo actief als Lesoir. Ze werken er hard voor en krijgen ook veel voor elkaar. Sinds 2020 hebben ze een succesvolle ep “Babel” uitgebracht en stonden ze in het voorprogramma van Kayak, Riverside en Motorpsycho. Ook maakten ze onderdeel uit van de line-up van het Midsummer Prog Festival. Vele Nederlandse bands die niet verder komen dan een promotieberichtje op hun Facebook-pagina zouden aan Lesoir een voorbeeld mogen nemen.

Wat Lesoir ook uniek maakt is dat hun muziek niet echt in een hokje past. Het vergelijken van albums heeft geen zin, want ze hebben allemaal hun eigen stijl. De band volgt zijn eigen koers en doet daarin geen concessies. Ik houd er van. Waar “Mosaic” vooral heel divers was, is “Push Back The Horizon” een stuk steviger. Dat begint al bij het titelnummer waar de plaat mee opent. Na een vriendelijk aanvoelend intro knallen de gitaarriffs van Ingo Dassen door je speakers en die schudden de boel meteen op. Dat gebeurt meerdere keren, waardoor je goed bij de les blijft. De rustige momenten met fluitspel van Maartje Meessen vormen een mooi contrast. Gitarist Dassen lijkt een groter aandeel te hebben, niet alleen met zijn strakke riffs maar zeker ook qua solo’s.

De harde delen klinken ook letterlijk hard. Je merkt het als je eerst een ander album opzet en dan de switch maakt naar dit album. Je volumeknop moet meteen een standje lager. Het is vooral de invloed van producent John Cornfield (Muse, Supergrass, Robert Plant) die, als de muziek er om vraagt, houdt van het adagium: ‘meer is beter’. Sommige stukken doen qua intensiteit en complexiteit denken aan Amplifier, terwijl in The Drawer de postrockband Explosions In The Sky in gedachten komt.

Gelukkig houdt de band de grenzen goed in de gaten. Het is bij vlagen hard, maar niet te. Het kan soms complex en tegendraads zijn, maar nergens vliegen ze uit de bocht. En steeds zijn er goed gedoseerde rustpunten en is er ruimte voor emotie. Maartje Meessen is een uitstekende zangeres die zowel in het harde als het kwetsbare weet te overtuigen. Haar teksten zijn eveneens overtuigend. De tweede stem van Eleën Bartholomeus past er bijzonder goed bij. Daarbij is de band gezegend met een strakke ritmesectie. Drummer Bob van Heumen voegt met zijn stijl veel toe aan het geheel en bassist Ingo Jetten speelt soepel en voegt een extra laag intensiteit toe. Persoonlijk ben ik het meest fan van het instrumentale Aeon dat met zijn soundscapes en sfeer voor een heerlijk rustpunt zorgt. Ik zou het niet erg vinden als de band deze kant van zichzelf nog meer zou ontplooien.

Ik vind niet alle nummers even overtuigend, maar dat is ook een kwestie van smaak. Ze balanceren soms op de scheidslijn van mainstream rock. Ik vermoed dat Lesoir met dit album in die zin een breder publiek zal gaan aanspreken. Denk daarbij niet dat de band minder progressief klinkt, dit is nog altijd progrock van hoog niveau.
CD:
LP: