LifesignsAlbum

Een band die binnen een jaar tijd tweemaal in Poppodium Boerderij optreedt en nagenoeg dezelfde set speelt, is daar misschien iets mis mee? Ik schat zelf in van niet. Van beide optredens werd op Progwereld keurig verslag gedaan. Van het eerste optreden, op 23 augustus 2022, werden opnamen gemaakt en wat wil nou het toeval? De resultaten hiervan schallen nu ik dit schrijf uit mijn boxen.

Het gaat over de Britse band Lifesigns die aan het toeren was om hun laatste album “Altitude” te promoten. Beide concertbezoekers en de recensent van dat laatste schijfje staken de loftrompet af over het werk van Lifesigns. Wee mijn gebeente als ik dan iets heel anders ga schrijven over de dubbele live-cd die heel toepasselijk “Live in the Netherlands” werd gedoopt. Dat gaat ook niet gebeuren.

Dit viertal speelt aanstekelijke symfonische rock, terwijl ze ook in de hoek van de neo-prog zitten. De muziek is behoorlijk toegankelijk en een uitstekende uitvoering van de twaalf nummers levert anderhalf uur luistergenot op. De eerste schijf bevat een greep uit ouder werk, aangevuld met een nummer van John Young’s eigen band. Young heeft een prettige, rustige stem die uitstekend bij de muziek past. Hij is ook een van de twee toetsenisten en schrijft alle materiaal.

Met N van “Cardington” opent Lifesigns uitstekend. Wat mij betreft hebben we meteen een van de hoogtepunten te pakken. We horen alles wat deze band zo goed maakt. Lekker uptempo, met fraaie zang, samenzang ook, heerlijk retro-toetsenwerk, inclusief solo’s. De overgangen zijn goed gekozen en het gitaarspel van Dave Bainbridge is uitstekend. Zijn solo’s zijn om te smullen en ook hij beroert de toetsen.

Na twee minder aansprekende nummers is At The End Of The World het volgende hoogtepunt. Dit is wat meer gedragen, maar tegelijk ook heel intens, met fraaie instrumentale stukken. Na de pauze (= cd 2) volgt een bijna integrale vertolking van “Altitude”. Ik hoor hoe de band is gegroeid met dit album. Het titelnummer van dik een kwartier vertelt alles. Het is sprookjesachtig, pastoraal, we horen Genesis en Camel, alle muzikanten krijgen de aandacht die ze verdienen. Het intermezzo met viool en cello (uit een doosje) is ook fraai, geweldige solo’s op toetsen en gitaar volgen elkaar op, een nummer dat van begin tot eind boeit.

We krijgen dan nog een portie Kayak (Gregarious), een bakje met melancholie (Ivory Tower) en wat andere maatsoorten (Shoreline). De toetsensolo’s op Fortitude zijn Moog-achtig, de toon is jazzy en Genesis en Tony Banks in het bijzonder steken de kop op. Bainbridge blijft schitteren, een solo op Last One Home doet denken aan zowel Andy Lattimer als David Gilmour. De finale is weer een nummer van Young, het pittig gespeelde instrumentale Kings voelt als Led Zeppelin light.

De band speelt zo goed dat je dit ook een minpuntje kunt noemen. De echte live-ervaring ontbreekt hierdoor een beetje. Je hoort applaus en een korte introductie van de band door Young, maar de korte praatjes tussen de nummers ontbreken, waardoor je de echte interactie met het publiek mist. Het uitstekende mixwerk van vijfde bandlid Steve Rispin zorgt er ook voor dat het bijna lijkt of je naar een studioplaat zit te luisteren.
Al met al een fraai document dat een uitstekend beeld geeft van de prachtige muziek van Lifesigns. Tegen alle reizigers bij de halte, met wat voor bestemming dan ook voor ogen, zeg ik: neem zonder te dralen de eerste bus richting Lifesigns en blijf zitten tot het eindpunt!